‘Waarom geven jongeren hun hoop in de samenleving op?’

Amir Bachrouri is voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

Zodra het slecht gaat in het gezin, gaat er in het leven heel veel verkeerd. Het zijn de gevleugelde woorden die straattherapeut Faissal uitsprak toen ik hem volgde tijdens zijn werkdag op het Kiel. De Antwerpse wijk is vooral bekend vanwege de voetbalploeg die er haar stadion heeft: Beerschot. Los van het feit dat ik een trouwe Antwerpsupporter ben en uit Borgerhout kom, waardoor ik de gezworen vijand ben voor die Kielse ratten, bleef de wandeling nawerken. Want terwijl ik na afloop mocht aanschuiven bij een goedgevulde tafel, moest ik denken aan de jongeren die ik had gezien, jongeren die de hoop in onze samenleving hebben opgegeven.

Wanneer ik Faissal vraag waarom het defaitisme zo overheerst op het Kiel, wijst hij meteen de enorme concentratie van sociale woningen als grote boosdoener aan. Niet dat er iets mis is met in huisvesting te voorzien voor wie te kwetsbaar en arm is om zich op de private markt te begeven, maar de torenhoge blokken in een wijk met weinig sociale mix zijn wel degelijk problematisch. Een getto zou ik het Kiel niet noemen, al snap ik waarom mensen de wijk zo categoriseren.

Verder blijkt vooral de schooluitval een pest te zijn. Veel jongeren verlaten de schoolbanken zonder diploma. Bij de ene heeft dat te maken met een gebrek aan geloof in de eigen studiecapaciteiten, bij de andere gaat het meer om schoolmoeheid. Een opvallende constante in de gesprekken met de Kielse jongeren was de rol van het gezin. Veel van de problemen zijn terug te brengen tot disfunctionele gezinnen, waar een groot meningsverschil bestaat over wat de beste manier is om kinderen in zo’n wijk met succes groot te brengen.

Sommige ouders beperken de vrijheid zo veel mogelijk: de kinderen mogen niet buiten spelen, om zo aan de harde wetten van de straat te ontkomen. Andere kinderen genieten dan weer een onbegrensde vrijheid: zolang de politie niet aan de deur staat, is alles toegelaten. Faissal zoekt toenadering tot die ouders. Wanneer ze de situatie van hun kinderen bespreken, blijkt het vertrouwen van thuis vaak determinerend voor het geluksgevoel van het kind. Als de ouders betrokken zijn en moeilijke dialogen over school, geaardheid en liefde niet uit de weg gaan, is er voor de kinderen veel mogelijk. Want dat was de doelstelling van Kevin, Yousra, Emre en Dilano: er zelf op vooruitgaan en de ouders trots maken.