‘Waar moet een journalist over schrijven als hij niet op Twitter zit?’

Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje hout op het vuur.

Volgens The New York Times moest een manager van Twitter overgeven toen hij de lijst kreeg met honderden namen van werknemers die hij moest ontslaan. Overgeven! Kunt u het zich voorstellen? Het was het bezwaarlijkste detail uit de reconstructie die de krant maakte van de eerste twee weken van Twitter onder de nieuwe ceo, Elon Musk.

Obsessief volg ik het nieuws over de machtsovername van Musk. In elk artikel dat ik erover lees en elke tweet die hij erover stuurt, ben ik op zoek naar de ultieme reden om, met een groot gebaar, mijn account te kunnen deleten. Liefst in naam van de democratie, het publieke debat of zelfs de waarheid. Misschien wordt het het moment waarop Donald Trump terugkeert naar Twitter, of wanneer blijkt dat zelfs de allerlaatste content moderator moest ophoepelen, of toch gewoon wanneer iemand acht dollar neertelt om mijn account met een blauw vinkje te kunnen parodiëren. Ik wil een excuus om definitief te vertrekken en mijn schermtijd te verminderen.

Maar ik weet ook wel dat dat gewoon niet kan.

Waar moet een journalist, en zeker een columnist, over schrijven als hij niet op Twitter zit? Het echte leven is natuurlijk elders (op TikTok, geloof ik), maar er bestaat nog altijd geen betere plek om politici, opiniemakers en andere grote denkers op hun gevoeligste momenten te observeren. Mijn persoonlijke favoriet zijn de expert-academici die zich helemaal gek laten maken door het medium en de dopamine die het verstrekt. Hun tweets met almaar boudere meningen, waarmee ze openlijk solliciteren naar een uitnodiging voor De afspraak, zijn mijn guilty pleasure. (Tot mijn baas me opdraagt om ze over zo’n meninkje te interviewen.) Rik Torfs is op dat vlak hors catégorie: de kerkjurist zien we al jarenlang op Twitter op soms adembenemende wijze tegen de muur lopen.

Politici doen natuurlijk niet onder. De schattige, wat onnozele knulligheid waarmee Theo Francken ‘police lives matter’ tweet na de gruwelijke aanslag op twee agenten in Brussel is kostelijk, de gebetenheid waarmee Nicole de Moor onlangs tegen hem probeerde op te scheppen over hoeveel Congolezen zij al heeft teruggestuurd is veelzeggend. Maar vorige week ging de hoofdprijs naar het communicatieteam achter Egbert Lachaert, die hem in een bezopen citaat de stakers van vorige week liet vergelijken met Vladimir Poetin. Lachaert had het nooit gezegd, maar het account van Open VLD dacht blijkbaar dat zoiets wel van de voorzitter had kunnen komen. Kijk, daar leren we toch ook weer iets van bij.