‘Uw postpakje is niet aangekomen? Misschien wordt het wel verkocht in een pop-upwinkel’

Over heel Europa gaan elke maand weer tienduizenden postpakketten verloren. Sommige worden uiteindelijk vernietigd of aan wildvreemden verkocht. ‘Dat vind ik geen fijne gedachte’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman in haar column De Zoetzure Dinsdag. ‘Ik geloof liever dat mijn pakje eindeloos van postpunt naar postpunt blijft zwerven.’

Ik blijk in een wijk vol brave burgers te wonen. Anders zouden pakjes die via PostNl worden bezorgd, geregeld worden gejat. Ben je niet thuis, dan dropt de bezorger de bestelling in je portiek of voortuin, en soms zelfs gewoon op straat. Daar ligt het dan vaak urenlang op je te wachten. Net voor de eindejaarsperiode, toen ik een paar cadeautjes had besteld, plakte ik een groot vel papier in mijn portiek met daarop de boodschap: ‘Beste bezorger, hier geen pakjes leggen a.u.b. Bedankt!’ Toen ik ’s avonds thuiskwam was de tekst niet meer leesbaar: de doos met het warmtekussen voor mijn moeder stond er bovenop.

Nu laat ik pakjes normaal altijd in een postpunt bezorgen – dat is een pak handiger en ecologischer. Alleen biedt niet elke verkoper die mogelijkheid aan. Bovendien gaat het in zo’n postpunt ook weleens mis. Zoals de verrassing die een vriendin me een tijd geleden opstuurde. In een e-mail vol uitroeptekens schreef ze dat ze iets op de kop had getikt dat ik al heel lang wou. De volgende dag kreeg ik het bericht van Bpost dat de bezorger onderweg was naar het postpunt. Alleen kwam die nooit aan. Toen ik me een week later toch maar aan de balie van het postpunt aandiende, wisten ze me alleen te vertellen dat mijn pakket ‘ergens was blijven hangen’.

Zo uitzonderlijk is dat niet. In online buurtnetwerken, zoals Hoplr, verschijnen dagelijks berichten van wijkbewoners die naar hun bestelling op zoek zijn of een pakje hebben ontvangen dat niet voor hen is bestemd. Elke maand zijn er in Europa naar schatting 150.000 pakketten die hun bestemming niet bereiken. Sommige worden nooit opgehaald, andere verdwalen onderweg omdat het adres niet klopt of het verzendlabel onleesbaar is en dan zijn er nog die, met opzet of per abuis, door de verkeerde worden meegenomen.

Een deel van die pakketten belanden na heel wat omzwervingen toch op de juiste plek. Andere zijn voor altijd verloren. Ze stapelen zich op in de depots van postbedrijven en koerierdiensten, die geen idee hebben wat ze ermee moeten aanvangen. Elke maand weer worden duizenden kilo’s verdwaalde pakjes vernietigd. Soms zijn die verzonden door grote webwinkels of kleine handelaars die ook een graantje willen meepikken, soms door een opa die zijn kleinzoon wil verrassen of een fashionista die een amper gedragen jurk via een tweedehandsplatform heeft verkocht.

Zonde natuurlijk. Dat vonden ook twee ondernemende Fransen, die massaal verloren pakjes begonnen op te kopen. Vandaag kunnen consumenten uit heel Europa via hun website ongeopende pakketten kopen. Je betaalt die per kilo, maar pakjes van Amazon zijn wel duurder dan andere dozen. Geregeld duiken er in verschillende Europese steden – op dit moment is dat Rome – ook tijdelijke winkels op waar schattenjagers eigenhandig een buit kunnen uitkiezen.

Een kennis besloot zijn geluk te beproeven en kocht online 5 kilogram pakjes voor 79 euro. Stel je voor dat hij voor dat geld een iPhone 16 of een Rolex-horloge zou scoren, sms’te hij me enthousiast. Uiteindelijk viel de buit nogal tegen: een haardroger, drie flesjes glitternagellak, twee koningsblauwe sierkussens en een gepersonaliseerd fotoboek van een reis naar Vietnam en Cambodja. Hoewel de koper de mensen die op de beelden staan totaal niet kent, is hij er om de een of andere reden van overtuigd geraakt dat het om de huwelijksreis van een Nederlands stel gaat. Via sociale media probeert hij hen nu op te sporen.

U zult begrijpen dat ik me zo langzamerhand begin af te vragen waar mijn verrassing is terechtgekomen. Is het pakje nog altijd van postpunt naar postpunt aan het zwerven? Hebben ze het ondertussen vernietigd? Of zou de een of andere Italiaan het onlangs in de pop-upwinkel in Rome hebben gekocht? Misschien is hij het op dit eigenste moment wel aan het openmaken. Ik weet dat ik blij zou moeten zijn dat tenminste iemand er nog iets aan heeft, maar dat ben ik eerlijk gezegd niet.

Het voelt zelfs een beetje als een inbreuk op mijn privacy. En bovenal kan ik de gedachte niet goed verdragen dat een Italiaan die ik van haar noch pluimen ken wél weet wat er in het pak zit. Aan mij wil de afzender dat nog altijd niet vertellen. Hoewel er ondertussen drie maanden zijn verstreken, gelooft zij nog altijd dat haar verrassing me op een dag zal komen aanwaaien. Als een soort moderne boodschap in een fles.