‘Er is voor ons besloten dat we het ons niet meer hoeven aan te trekken’

Er is voor ons besloten dat we het ons niet meer hoeven aan te trekken. Mijn lief is klimaatwetenschapper en dat kan al eens supergezellige restaurantbezoeken opleveren.

Onlangs verzeilden we tijdens het eten van pizza in een discussie: is het wel verantwoord onderzoek te doen naar klimaatadaptatie in plaats van preventie.

‘Is dat niet opgeven’, redeneerde ik?

‘Ik hoop dat je ondertussen wel weet dat we die 1,5 graad niet zullen halen’, zei hij duidelijk geïrriteerd. ‘2 graden ook niet hoor, met het huidige klimaatbeleid zal het eerder 3 zijn.’

‘Natuurlijk weet ik dat niet’, schreeuwde ik voor het hele restaurant. ‘Hoe zou ik dat moeten weten, mij wordt toch helemaal niets verteld.’

Wat die 3 graden precies betekenen kan ik mij met mijn beperkte kennis evenmin voorstellen, maar op de website myclimatefuture.info kun je precies zien wie met welke gevolgen zal moeten leven. Zo zal ik, als 27-jarige Europeaan, 19 keer meer hittegolven meemaken dan in een wereld zonder klimaatverandering. Als je weet dat er in Europa nu al jaarlijks 175.000 mensen sterven als gevolg van extreme hitte, schiet de term dystopie tekort. Maar vergeleken met een 10-jarige uit Sub-Saharaans Afrika die 53 keer meer geconfronteerd zal worden met hittegolven dan vandaag valt dat natuurlijk reuze mee.

Maar hé, geen paniek, de toekomst hoeft er niet zo uit te zien. Er zijn allemaal systemen uitgedacht om onze samenleving uit crisissen te helpen. De politiek bijvoorbeeld, die moeten we vertrouwen. Alleen blijkt dat onze EU-Commissarissen en high level officials in het afgelopen jaar bijna elke dag samen zaten met lobbyisten van de fossielebrandstofindustrie. Een industrie die ze in België nog altijd 20 miljard euro per jaar toestoppen. En terwijl zij ons tot rust aanmanen met de boodschap dat we moeten vertrouwen op de wetenschap, doen ze ook voorstellen om de subsidiëring van klimaatonderzoek met de helft terug te schroeven.

Na de COP, die vorige keer vrolijk door een olieproducerend land werd georganiseerd, staat nu ook het IPCC-rapport onder druk, krijg ik tijdens het dessert te horen. Politici vertragen de publicatie ervan wanneer een bom informatie hen even niet uitkomt, en dringen erop aan in het rapport verbanden met de fossielebrandstof- of vleesindustrie te vermijden.

We nemen de bus terug naar huis. In het bushokje hangt een affiche van Tui voor een vlucht naar een hagelwit strand en helblauwe zee voor onverantwoord weinig geld. Dat de grootste uitstoters ons hun destructie nog altijd in het straatbeeld mogen opdringen, zegt genoeg. Er is voor ons besloten dat we het ons niet meer hoeven aan te trekken, dat we rustig moeten dromen van onvergetelijke vakantiebestemmingen die over een paar decennia niet meer leefbaar zullen zijn. Dat we onze pasgeborenen moeten opgeven, en al helemaal het kind uit Sub-Saharaans Afrika.