Te oud voor tatoeages? ‘Die op mijn enkel ga ik nog laten vergroten’
Tatoeages worden vaak geassocieerd met jongerencultuur, maar hoe zit het met de ouderen? Waar zitten de badass senioren die het cliché doorbreken dat een tattoo enkel voor jongeren is?
Marie (81): ‘Ik ben Madame Bloem’
‘Ik ging mee naar een tattoozaak in Anderlecht waar mijn schoondochter op haar rug een grote tatoeage liet zetten’, vertelt Marie. ‘Toen ik door de catalogus bladerde, zag ik een bloem en ik was verkocht. Dezelfde dag nog liet ik die rode bloem op mijn enkel zetten. De hele familie heeft tatoeages, mijn overleden echtgenoot en mijn dochter. Ik heb gewacht tot ik al 60 was. Toen ze me in contact brachten met tatoeëerder Mark in Mechelen, kreeg ik helemaal de smaak te pakken en liet ik een vogel op mijn rechterbovenarm zetten. Wat later nog een bloem op mijn borst en recent een bloem op mijn arm.’
‘Ik laat me tatoeëren omdat ik het schoon vind. Vooral bloemen dus, ik ben Madame Bloem’, lacht ze. ‘De reacties zijn uiteenlopend, positief en negatief. De meeste negatieve reacties kwamen van een chagrijnige oom. Die tatoeage op mijn enkel ga ik nog laten vergroten, met twee bloemen meer. Vreemd genoeg laat ik ze allemaal op mijn rechterkant plaatsen, misschien omdat ik rechtshandig ben? Ik wil er graag nog meer, al is het niet goedkoop, dus het valt nog te bezien. Maar het is mijn vel en mijn geld, ik doe ermee wat ik wil. Als iemand daar niet mee akkoord gaat, dan is dat zijn probleem.’
Hugo (81): ‘Een marcelleke ga ik nu ook weer niet dragen’
‘Toen mijn zoon drie jaar geleden een tattoostudio opende, besloot ik hem te ondersteunen en een tatoeage te laten zetten’, vertelt Hugo. ‘Ik was toen 78. Als kind werd ik door de andere kinderen nageroepen met ‘Huug, muug’ en kreeg ik als bijnaam de mug, een verbastering van mijn voornaam. Vandaar de tatoeage.’
Dat zijn tatoeage werd geplaatst voor hij ernstig ziek werd, geeft ze een extra betekenis. ‘Sowieso zal het wel bij die ene blijven, het moet nog fatsoenlijk zijn’, grijnst hij. ‘Maar ik por wel mijn echtgenote aan om er ook een te laten zetten. Ze vond het een beetje marginaal, voor ruig volk, dus niet voor haar’, knipoogt Hugo. Zijn vrouw schudt het hoofd. ‘De tijden veranderen en dus ook de opvattingen. Sommige tattoos zijn echte kunstwerken’, argumenteert hij.
‘Ik ben fier op mijn tatoeage, zeker omdat ze door mijn zoon gezet is en dus echt wel dubbel persoonlijk is. Ik stoef er graag mee, maar in de zomer een marcelleke dragen om ermee te pronken, dat doe ik nu ook weer niet.’
Tania (59): ‘Ik zou me willen tatoeëren met de as van mijn vriend’
‘Mensen zijn verbaasd als ze mijn tatoeages zien, want ik zie er helemaal niet uit als iemand die zich laat tatoeëren. Maar ze vinden ze wel mooi’, grijnst Tania. ‘Anderhalf jaar geleden stortte mijn wereld in omdat mijn vriend, met wie ik een relatie van zeventien jaar had, zich het leven benam. Fysiek ging ik er helemaal onderdoor. Ik had iets nodig om me aan op te trekken. Mijn eerste tatoeage vorig jaar was een pauw. Een lelijke vogel, vind ik, maar als hij een goede dag heeft, zet hij zijn veren open en wordt hij een mooie vogel. Voor mijn tweede, recente tatoeage liet ik een gevleugelde dame in harnas plaatsen, die een weegschaal draagt, mijn sterrenbeeld. Beide zijn metaforen voor hoe ik met dit leed omga. Cruciaal is de relatie met de tattookunstenares, die weet hoe ze mijn trieste verhaal op mijn huid krijgt. Ik bedenk het idee en zij maakt de schetsen. Er zijn al plannen voor een nieuwe tatoeage op mijn linkerbovenarm. Hoe die er moet uitzien, is nog niet helemaal beslist, maar ik zou me graag laten tatoeëren met de as van mijn overleden vriend. Dan is hij altijd bij mij. Helaas mag dat in België niet.’
