‘Over mijn eigen toekomst maak ik me weinig zorgen, maar wel over wat er straks op ons afkomt’, schrijft muzikant Stijn Meuris.
Geld is voor mij nooit een drive geweest, nog altijd niet. Maar ik merk wel dat mijn positie ten opzichte van centen verschuift. Eerst hadden we twee jaar lang corona en nu volgt deze duistere economische crisis. Het lijkt wel een perfecte storm. Nu begin ik te merken dat gedachten over geld – beschikbare centen, uitgaven, onkosten – toch iets vaker in mijn achterhoofd zitten. Echte zorgen zijn dat niet: ik ben 57 jaar en heb altijd hard gewerkt, mijn huis is afbetaald en mijn eenmanszaak draait prima. Ik heb ook altijd andere jobs gehad naast de muziek. Ook nu nog: radio, columns, presentaties… Allemaal dingen die ik doodgraag doe.
Maar de hoge prijzen, zeker voor energie, hebben toch een effect. Vorig jaar stond mijn verwarming begin oktober al aan, dit jaar nog niet. Verder merk ik dat ik dingen uitstel. Eigenlijk is het tijd voor een nieuwe auto, maar die komt er nu even niet. Net als enkele herstellingen in mijn huis die moeten wachten. Al ben ik nooit de grote consument geweest. Bol.com en dergelijke zijn totaal aan mij voorbijgegaan. Het blijft me ook verbazen hoe normaal we het vinden dat er duizenden bestelwagens kriskras door elkaar rijden, het verkeer in de war sturend. En dat we al die spullen dan ook nog kunnen terugsturen. Ik ben er absoluut van overtuigd dat we moeten consuminderen. Met deze crisis zullen we ook niet anders kunnen. Misschien wordt dit wel de ‘grote reset’. Een beladen term, maar toch: een soort correctie waar dringend behoefte aan is.
Zelf mag ik voorlopig niet klagen, maar ik zie heel veel mensen uit de culturele sector die het ontzettend moeilijk hebben. Gelukkig is dat een ‘mensensoort’ die vrij veel kan hebben, omdat ze zo veel kracht put uit die passie. Maar iedereen heeft een breekpunt. Als je de rekeningen niet meer kunt betalen, moet je stoppen, hoe groot je talent ook is.
Over mijn eigen toekomst maak ik me weinig zorgen, maar wel over wat er straks op ons afkomt. Zolang de zon schijnt, letterlijk en figuurlijk, kunnen mensen veel verdragen. Maar als het straks koud, guur en totaal onbetaalbaar wordt, komt er heibel van. Nu al zie je veel burgerlijke ongehoorzaamheid, maar ik vrees voor een nog veel groter schisma tussen de haves en havenots, met extreme woede aan beide kanten. Die explosieve sfeer zit eraan te komen, net als bij de gele hesjes destijds. En erg genoeg voel ik me totaal niet gerustgesteld door de overheid. Ik zie momenteel geen enkele leider met wie ik als het ware de oorlog in wil.
