‘Op geen enkel moment was hij de naam van “vader” waardig geweest’

Amir Bachrouri kruipt in de pen van een vrouw die haar naam opeist voor haar kind.

Op een grauwe dag ging ik in het gemeentehuis de familienaam van mijn jongste zoon veranderen. De reden? De scheiding met mijn voormalige echtgenoot. Omdat het nu eenmaal de gewoonte is – en gewoontes suggereren evidenties, evidenties suggereren waarheden en waarheden kun je niet weerleggen – had ik me bij zijn naam neergelegd. Tot ik me verzette. Want in de opvoeding van onze jongste, die we samen hadden verwekt maar die ik alleen op de wereld had gezet, was een van ons chronisch afwezig gebleven. Op geen enkel moment was hij de naam van ‘vader’ waardig geweest.

En dus besloot ik mijn middelvinger op te steken naar al degenen die lankmoedig de tradities verdedigen en revolutionairen verketteren.

Want het wás een revolutie. Nee, er sneuvelden geen ruiten, maar stemmen werden schor, ogen gingen wijdopen van verbazing als ik zei: ‘Ik wil de familienaam van mijn dochter veranderen. Vandaag heeft ze die van haar vader, morgen wil ik graag dat ze mijn naam draagt.’

Priemende blikken, telkens weer. Walging zelfs, omdat ik daarmee blootlegde dat de gelijkheid tussen man en vrouw nog lang geen verworven recht is. Dat vrouwen nog al te vaak en te lang in de rol van zorgende partner geduwd worden, terwijl het de man is die voortplant.

Geregeld geselde ik mezelf met vragen. Ben ik hiermee een soldaat van het woke-korps? En zullen mijn kinderen later gepest worden omdat ik zo’n vervloekte feministe ben waar die Andrew Tate (later misschien wel het grote voorbeeld van mijn zoon) zo tegen tekeergaat? Of is het juist niet de hoogste tijd dat we zo’n evidentie kritisch tegen het licht houden, niet omdat we van nature revolutionair zijn maar omdat de dingen maar eens goed benoemd moeten worden?

De blik van de loketmedewerker, het hoongelach van mijn vrienden: ik heb het allemaal moeten trotseren. Voor iedereen was het bevreemdende keuze: ik, als moeder van mijn kind, die elke band met de vader – die zich nooit als vader heeft gedragen – doorknipt, raasde maar door als een gek die niet kon verkroppen dat haar man haar had verlaten. Maar wat ze niet begrepen, wat ze niet voelden, wat hun verbeeldingsvermogen te boven ging, was dat het me speet dat ík had gefaald door man het recht te gunnen zich de vader te noemen van het mooiste kind ter wereld.

Miros Rodrigues. Naar zijn moeder, Samantha Rodrigues.