‘Skibidi! Bro, kijk, er is nu eenmaal een evolutie van de taal’

Voor jullie, mijn lieve pookies, ga ik door het vuur.

Bro, kijk, er is nu eenmaal een evolutie van de taal. Die is voor de lezer van dit magazine misschien moeilijk te catchen, maar gij weet: het is eten of gegeten worden. In deze column is er geen tijd om urenlang te yappen. De lezer is graag snel mee, dus te veel rond de pot draaien, zal je in je kont naaien. Nee, man, of vrouw, of persoon, of frigo – als je een Groen-Kamerlid mag geloven, bestaan er mensen die zich als dusdanig identificeren – ik heb niet weer de pen van Herman Brusselmans gestolen. Een keer is origineel, twee keer is verachtelijk en dan snauw je me toe: ‘Min duizend aura.’

En gij weet, ik wil gewoon graaf zijn. Alhoewel, dat woord is echt zo passé, van min duizend aura gesproken: zo niet glamour! Ik zweer het je vis, let op je woorden, want je kent ongetwijfeld het spreekwoord ‘Don’t judge a book by its cover’ en toch doen we het allemaal. Zelfs de veellezer, de intellectueel en vuilnisman. It is what it is, ofni? Alleszins, weet a niffo, dat ik me alleen maar zo uitdruk bij mijn pookies, voor jullie, lieve lezers, ga ik door het vuur. Wie jullie wil raken, dient eerst voorbij mij te komen. Niemand raakt mijn homies, matties, braddas.

Moehim, ik ben hier weer poep aan het praten. En dus ben ik echt op saus… Op niets dus. Nog iets: mijn foto die naast deze column prijkt, is allesbehalve chachi, dat hoor ik om de haverklap, maar ik heb het ooit goedgekeurd, dus hang ik er nu voor eeuwig aan vast. #dringendnieuwepiccanodig. BTW, nee, het gaat hier niet over de belasting op toegevoegde waarde, figuur (dit is geen belediging voor alle duidelijkheid a broski) de volgende picca die ik zal laten nemen, moet echt veel meer noncha zijn. Of gewoon zonder foto de volgende keer: no face no case!

Er was vroeger een tijd waar het schrijven van een column allesbehalve aan was, maar vandaag wel. Skibidi!!! Voor de lezer die zich bij het lezen van deze column afvraagt of ik in beschonken toestand verkeerde toen ik op verzenden klikte: ik drink geen alcohol. Maar dat gevoel, dat je eerst moet ontcijferen vooraleer je kunt laten bezinken, dat je eerst moet decoderen voor je kunt oplossen, maak ik nu dagelijks mee. Gisteren nog, in de kleedkamer van de sportschool, toen ik mezelf beklaagde: ‘Dju, op deze 21-jarige leeftijd kijk je nog uit naar je 22ste levensjaar, maar tegelijk voel je: de trein is vertrokken, ik nader de grens die mij definitief uit mijn jeugd haalt.’