Roger Lybaert, die de toestand in de Vlaamse woonzorgcentra tijdens de pandemie aanklaagde in een vlammend opiniestuk, is overleden. Hij werd 92.
‘Nieuwe verzorgers moeten soms een beetje worden opgevoed’, zei de toen nog onbekende rusthuisbewoner Roger Lybaert in 2020 tijdens een interview met Knack-redactrice Ann Peuteman voor haar boek Verplant – Waarom het heerlijk wonen kan zijn in het woonzorgcentrum. ‘Komt een verzorger hier voor het eerst binnen, dan vraag ik altijd naar zijn naam. Vaak kijkt zo’n nieuweling daar vreemd van op, terwijl het de normaalste zaak van de wereld is. Als iemand die me niet kent de vrijheid neemt om me Roger te noemen, vind ik het maar logisch dat hij me ook zegt hoe hij heet.’
Een paar maanden na dat gesprek stuurde hij haar een vlammend opiniestuk over het leven in een woonzorgcentrum in tijden van corona, dat op Knack.be werd gepubliceerd en meteen viraal ging. Dat leverde oud-militair Lybaert een uitnodiging voor De Afspraak op en daarna was hij een tijdlang niet meer uit de media weg te slaan.
Zijn dochter, Leentje Lybaert, maakte een pakkende documentaire over zijn leven in een woonzorgcentrum en samen schreven ze zijn memoires neer in Roger – Wat het leven mij leerde. Op die manier gaf hij niet alleen een stem aan de vele bewoners van woonzorgcentra die het gevoel hebben dat ze niet worden gehoord, maar doorbrak hij ook een hele resem vooroordelen over hen.
Alleen al door zichzelf te zijn, liet hij Vlaanderen zien dat tachtigplussers wél nog iets te zeggen hebben en de touwtjes over hun leven zoveel mogelijk in handen willen houden. Ook als ze in een woonzorgcentrum wonen. In 2021 kreeg hij daarom geheel terecht De Prijs voor Mensenrechten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier