Nooit eerder regisseerde Olympia Allaert zo veel seksscènes als in Season of sex. Maar hoe meer haar werk rond seks draaide, hoe meer ze zelf het contact met haar lichaam verloor.
Toen regisseur Olympia Allaert de ochtend waarop dit interview plaatsvond uit het raam keek, viel er sneeuw uit de lucht. Ze was naar buiten gerend en het gevoel van sneeuw op haar huid, vertelt ze aan de houten tafel in haar woonkamer, had haar kinderlijk gelukkig gemaakt.
Of toch voor even, want sneeuw in een stad duurt nooit lang en terwijl de witte vlokken aan haar voeten veranderden in vuilgrijs slijk, moest ze denken aan al die mensen in hun tentjes wat verderop langs het kanaal. ‘Ik kon hier blij staan wezen, maar voor hen betekent die sneeuw nog meer miserie. Zo gaat het wel vaker. Lichamelijk kan ik een soort vrijheid ervaren, maar heel snel schiet ik weer in mijn hoofd. Het is een zoektocht, om uit mijn hoofd te breken en meer in sync met mijn lichaam te zijn.’ Ze klemt haar hand rond de rand van de tafel. ‘Materie en materialen voelen zijn daarbij belangrijk. Ik ben heel tactiel. Dingen vastpakken, over oneffenheden strelen, trekt me terug in het nu en in mijn lichaam. Het mag zelfs een beetje pijn doen. Niet overdreven, maar zoals koude douches pijn kunnen doen.’
Ik heb nooit begrepen waarom mensen vrijwillig koude douches zouden nemen.
Olympia Allaert: Je kunt dat leren, het is een soort proces en ook een schoktherapie. Dat koude water rukt me uit mijn hoofd. Hetzelfde heb ik met een shakti mat.
Een shakti-wat?
Allaert: Een mat met pinnekes, een soort spijkermat. Het prikt om erop te liggen en daardoor concentreer je je enkel op je lichaam. Laten we zeggen dat de selfcare madness al wat geld heeft verdiend aan mij.
Waarom? Raakt u zo makkelijk vervreemd van uw lichaam?
Allaert: Ik ben een enorme overdenker. Dat heeft met werk te maken, met deadlines, met stress. Dan zit ik wekenlang alleen in mijn hoofd en verlies ik mijn lijf uit het oog. Hoe langer dat duurt, hoe moeilijker om weer uit mijn hoofd te raken. Tijdens Season of sex, de reeks die ik schreef en regisseerde voor VRT.MAX, was dat extreem. In februari kregen we groen licht, tegen Kerstmis moest alles klaar zijn voor uitzending. Ik heb nog nooit in zo’n korte tijd gedraaid, gemonteerd en afgewerkt. Normaal is een televisiereeks een marathon, dit was een sprint. De paradox was wel dat ik volledig gefocust was op een reeks over seks en lichamelijkheid, en dat ik tezelfdertijd de connectie met mijn eigen lichaam kwijtraakte. Ik was tien uur per dag met seks bezig en had zelf nog amper seks.
Is seks voor u net een manier om lichaam en geest met elkaar te verbinden?
Allaert: Ik kan geen goede seks hebben als ik vastzit in mijn hoofd. Het is een vorm van eigenliefde en van zelfzorg en een goede graadmeter voor hoe mijn leven er in het algemeen voor staat. Al kan ik hetzelfde zeggen over hoe goed of hoe slecht ik slaap. Mensen die goed slapen, moeten dat echt koesteren, want niet kunnen slapen is slopend en verschrikkelijk vermoeiend. Je leven stuikt in elkaar als je amper slaapt en je lijf past zich aan. Je blijft gaan, je werkt, je doet wat moet, maar er is niet veel voor nodig om je uit evenwicht te brengen. Het is me overkomen na Season of sex. Te veel werk, te veel slapeloze nachten, niet omdat ik lag te piekeren, wel omdat mijn hoofd mijn lichaam niet toeliet in te slapen. Ik vrees dat ik een beetje overwerkt was.
Praten over seks lucht op.
Wat brengt rust?
Allaert: Meestal volstaat het om naar buiten te gaan. Water opzoeken helpt ook. Ik hou van duiken, dan kom je in een wereld terecht die niet de jouwe is en dat zet je op je plaats. Maar deze keer moest ik echt weg uit Brussel, uit de grijsheid, het lawaai. De stad werd te beklemmend. Ik heb een maand vrij genomen. Het is een grote luxe, dat besef ik, alsof ik een winterslaap heb gedaan, maar ik had zon op mijn gezicht nodig, water, wind, om weer voeling te krijgen met de wereld. Het is dat tactiele waar ik het net over had. Ik klim bijvoorbeeld ook graag op rotsen. Als je aan een touw tegen een bergwand hangt, heb je geen tijd om te veel na te denken, je moet je concentreren op de volgende greep en op de route omhoog, tegelijkertijd houd ik van het ruwe en schurende van die rotsen onder mijn vingertoppen.
Klimmen, duiken, dat klinkt extreem. Houdt u ervan lichamelijk grenzen af te tasten en op te rekken?
Allaert: Dat is niet het voornaamste doel. Het gaat me bij het klimmen niet per se om boven te raken. Ik wil ook niet zo diep mogelijk duiken. Als ik met flessen duik, geniet ik van de schoonheid die ik onder water zie. Sinds kort heb ik freediving ontdekt, duiken zonder fles, en dat haalt je totaal uit je hoofd. Als je begint te denken, slaat de angst toe. Het is echt de perfecte oefening om alleen met je lichaam bezig te zijn, om langzaam naar omlaag te zwemmen, erop te vertrouwen dat je voldoende lang je adem kunt inhouden en dan geniet ik echt van de druk van het water, alsof de zee je omarmt en vasthoudt. Je moet je daaraan overgeven en dan raak je best diep. Op een of andere manier sterkt dat mijn zelfvertrouwen.
Is dat extra zelfvertrouwen nodig als vrouwelijke regisseur in een overwegend mannelijke omgeving?
Allaert: Als je jong bent en vrouw, zoals ik, kun je altijd wel extra zelfvertrouwen gebruiken. Als regisseur moet je er staan. Je geeft richting en vorm aan het hele project, je wordt overladen met honderdduizend vragen en je moet knopen doorhakken. Ik heb soms de indruk dat ik net iets harder op mijn strepen moet staan om serieus te worden genomen. Het is een dunne lijn. Niet weten wat je wilt, wordt niet aanvaard, maar als je te duidelijk weet wat je wilt, durven mensen ook met hun ogen te rollen. Dat was opnieuw het fijne aan Season of sex. We hebben het gemaakt met een klein, heel vrouwelijk team, de hele dynamiek waarbij je als klein grut wordt bekeken omdat je jong en vrouw bent, speelde helemaal niet.
In die serie focust u op vrouwelijk, seksueel genot. ‘Daar is nog altijd behoefte aan’, zei u daarover. In welke zin?
Allaert: Volgens mij weten we nog altijd niet hoe we over seks moeten praten, hoe we moeten zeggen wat we wel en niet fijn vinden. Een paar jaar geleden kocht ik per toeval een boek, Climax Club. Ik werd vooral aangetrokken door de mooie vormgevingen en tekeningen, maar ik werd ook fan van de inhoud. Het is een boek voor betere seks, met jezelf, met je partner en het begint met een pleidooi om je eigen plezier te zoeken en om erover te praten. ‘Natuurlijk’, dacht ik. ‘Het is zo belangrijk en tegelijkertijd is er zo weinig aandacht voor het vrouwelijk orgasme.’ Daarover wilde ik het hebben. Goede seks komt niet vanzelf, het wordt je niet gegeven.
Na meer dan een halve eeuw seksuele bevrijding durven we nog altijd niet over seks te praten?
Allaert: Of zoals ik in een ander boek las: ‘We zijn allemaal seksueel vrijer dan ooit, maar toch lijkt niemand op een vrije manier seks te hebben.’
Wat houdt ons tegen?
Allaert: Schaamte speelt zeker een rol. Maar ook de manier waarop seks doorgaans in beeld komt in films of series heeft een grote invloed. We worden gebombardeerd met seks, in films, in reclame, in pornografie, maar dat is altijd op een heel eenzijdige, en vooral kunstmatige manier. Zo gaat het niet in het echte leven. Kleren glijden niet zo maar van lichamen, mensen komen zelden samen klaar en penetratieseks is goed voor mannen, maar niet noodzakelijk voor vrouwen. Er zijn al wel series die het anders doen. Sex Education is wat dat betreft het beste wat ooit gemaakt is, maar ik vind dat er niet genoeg aandacht voor kan zijn. Omdat uiteindelijk toch vooral vrouwen de dupe zijn van dat opgelegde beeld van hoe het hoort en hoe het moet zijn. Er is niets mis mee om te zeggen: dit vind ik niet zo leuk, of ik zou het liever zo proberen. De orgasmekloof zal niet vanzelf verdwijnen.
Moeten we in bed wat feministischer zijn?
Allaert: Absoluut. Ik weet dat feminisme de bijklank heeft gekregen van de boze en gefrustreerde vrouw die allesbehalve seks heeft, maar het is net zeer powerful om je seksualiteit in handen te nemen, om geil te durven zijn. Ook daar werken opgelegde beelden tegen. Een vrouw die graag seks heeft, wordt meteen weggezet als slet. Een vrouw moet blijkbaar het mysterie bewaren en niet te veel verlangen. Dat is een heel smal idee van wat aantrekkelijk of opwindend is. Iemand die weet wat hij of zij graag heeft, is toch net sexy?
Sommigen vinden dat bedreigend.
Allaert: Nog zo’n cliché waar we vanaf moeten. Tijdens mijn onderzoek voor Season of sex is me opgevallen hoe ingesleten rollenpatronen onze seksualiteit bepalen. Een man moet willen, een vrouw moet gewild worden en mag vooral niet te veel willen. En omdat er amper over gesproken wordt, zijn we bang om raar te zijn, om niet normaal te zijn. Dat het normaal is dat een vrouw niet klaarkomt bij penetratieseks, waarom vertellen ze dat niet gewoon op school? Ik vrees dat onze seksuele opvoeding nog steeds erg pover is. Ten eerste wordt het gereduceerd tot penis in vagina. Als je niet hetero bent, dan val je al helemaal uit de boot. Ten tweede wordt seks afgebeeld als een groot gevaar, zeker voor vrouwen: je kunt er zwanger van worden of je krijgt er allerlei vieze ziektes van. Tot slot is er porno. Vroeger moest je daar nog wat moeite voor doen, nu zit je na drie klikken op een pornosite. Voor veel jongeren is het hun eerste seksuele ervaring. Geen wonder dat ons beeld van wat fijne seks is zo getroebleerd is. Dat seks ook plezier is, dat het gewoon tof kan zijn, dat het voor een ongelooflijke connectie zorgt tussen twee personen of gewoon met jezelf, daar gaat het bijna nooit over.
Zijn er nog clichés die we dringend verticaal moeten klasseren?
Allaert: Dat praten over seks de magie zou doorbreken. Over welke magie heb je het als je de hele tijd moet denken: doe ik het goed? Dan kun je toch beter zeggen wat je wilt of fijn vindt? Praten over seks lucht op. Wat is het ergste wat kan gebeuren? Dat de andere zegt: ‘Nu ben ik weg, de magie is doorbroken?’ Laat die dan maar gaan, daar heb je niets aan verloren.
In Season of sex benadrukt u dat je je eigen lichaam eerst moet leren kennen voor je goede seks kunt hebben.
Allaert: Het is een zoektocht en het kan best confronterend zijn om die aan te gaan. Misschien merk je dat je niet zo veel tof vindt, dan is het ook zo, maar dan ben je ten minste in touch met jezelf en je eigen lichaam. Of je wilt het graag op een klassieke manier, prima, zo lang je maar weet dat je het echt leuk vindt en dat je het niet doet omdat je denkt dat het zo moet. Ik denk dat veel mensen daarin vastzitten en daardoor slechte seks hebben. Terwijl goede seks je zo veel geeft. Het doet je je krachtig en zelfverzekerd voelen, precies omdat je zo’n connectie hebt met je lichaam en met iemand anders.
Waar droomt u nu van?
Allaert: Om even thuis te zijn en weer tot mezelf te komen. Ik heb een jaar op planeet Season of sex geleefd. Plots merk je dat je geen tijd neemt voor hobby’s of vrienden, dat werken zo’n grote plaats inneemt. Die balans vinden, veel mensen hebben het er moeilijk mee. En ik moet dan nog maar alleen voor mezelf zorgen.
Olympia Allaert
Geboren in 1993, opgegroeid in Kapelle-op-den-Bos.
Woont in Brussel/Molenbeek.
Verdeelde als kind haar tijd tussen buiten spelen en spelen op filmsets waar haar moeder producer was.
Studeerde regie aan het RITCS.
Regisseerde in 2020 Ketnet-reeks Hoodie.
Schreef en regisseerde in 2020 Season of sex.
