‘Wat zijn wij, kinderen van deze tijd, van plan?’

Wat zijn wij, kinderen van deze tijd, van plan?

Ik stel me voor hoe het geweest moet zijn voor onze grootouders om op te groeien in een tijd getekend door verveling.

Ik beeld me de schoolmeisjes en boerenjongens in die opbotsten tegen de eindeloze geruisloosheid van het leven. Een weg zochten door trage, eentonige dagen. Zich bij het leven niks anders konden voorstellen dan wat ze om zich heen zagen. Zichzelf niet durfden te onderscheiden van de buur, omdat het maar niks was ‘anders’ te zijn. Hoe dwaas het ritme van de middelmaat over je leven heerste, hoe strak het harnas van de norm kon knellen. Hoe politiek, spannend en belangrijk het moet zijn geweest om daaruit te breken. Met flowerpower en punk en vele vormen van feminisme.

Vandaag kijk ik om me heen en vraag me af wat wij van plan zijn. Kinderen van een tijd die zich niet langer kenmerkt door verveling maar door stress. Wij, die uitgeleverd zijn aan een eindeloosheid van opties, met een uitzicht zo groot dat we steeds verder moeten kijken, tot waar alles opnieuw uitzichtloos wordt. Druk bezig onszelf te vinden, iemand te zijn en toch ook aan alle verwachtingen te voldoen. Wij, die altijd moeten groeien om te bewijzen dat we leven. Die hart en ziel horen te investeren in werk, tot ook hart en ziel op de markt verspeeld kunnen worden. Wij, die willen uitblinken, uitzonderlijk zijn, zelfs wanneer net dat ons eenzaam maakt. Die geen tijd te verliezen hebben, geen dag te verspillen. Het leven te winnen, tot we in de ander vooral nog de tegenstander zien en in onszelf een struikelblok voor succes.

‘Somebody’s watching me, it’s my anxiety’, het is de nieuwste TikToksound, er wordt vrolijk op gedanst door tienermeisjes en influencers.

Misschien kunnen we beginnen met een hand op onze borst te leggen en het overweldigende kloppen van ons hart te benoemen als vreemd, met onze vingers langs onze keel te laten gaan en de dubbele knoop als een probleem te beschouwen.

Misschien is het al iets te bedenken dat dit niet altijd zo was. Dat we ons een kindertijd herinneren, en ons een toekomst kunnen voorstellen waarin dit niet het lichaam is dat we meesleuren. Dat er een tijd bestaat, vroeger en later, waar het leven niet angstig werd beleefd.

Misschien is het genoeg te begrijpen dat met z’n allen zo anxious rond lopen niet normaal is, maar een vorm van waanzin waar we ons niet bij neer kunnen leggen. Om dan langs die weg misschien de tegencultuur te worden die aan het keurslijf van de gespannen schouders en het slaaptekort weet te ontsnappen.