Picture perfect tradwives overspoelen Instagram. Achter hun vintage looks schuilt een uitdaging voor het feminisme.
Mocht ik in de jaren 1950 geleefd hebben, dan was ik al lang verketterd. Seks voor een huwelijk dat er nooit van gekomen is, luidkeels vloeken in het verkeer en een voltijdse job. Het zou godgeklaagd zijn.
Alhoewel, ook nu, 2024, overkomt het mij regelmatig dat ik word aangesproken op mijn levenskeuzes. Zo mocht ik, bijna 33 lentes oud, me gisteren bij de schoonheidsspecialiste nog eens verantwoorden voor mijn complete gebrek aan een kinderwens.
- En jij, wil jij geen kinderen?
- Nee, ik heb nooit die wens gehad.
- En wat zegt je vriend daarvan?
- Hij deelt mijn mening.
- (Stilte.)
- Ik heb me drie jaar geleden zelfs laten steriliseren.
- (Verontwaardigd) Maar hoe dan? Is dat wel legaal? Mogen dokters dat wel doen?
Ik begon dat kruisverhoor wat lastig te vinden, maar aan de andere kant, schoonheidsspecialistes wil je niet boos maken. Ze zou zomaar eens die wax te veel verhitten. Dus ook al heb ik even overwogen om te zeggen dat ik voor die operatie noodgedwongen de garagepraktijk van een schimmige dokter zonder RIZIV-nummer had gekozen, zweeg ik maar. Ik wilde liever geen brandwonden.
Neen, ik zou geen goede tradwife zijn. Maar ze fascineren me wel mateloos. Niet alleen is het uit de VS overgewaaide Instagramfenomeen mijn volledige antithese als het gaat over een kinderwens, tradwives vinden ook nog eens dat het huwelijk de hoogste ambitie van een vrouwenleven moet zijn, en dat je man altijd op de eerste plaats komt. Toegegeven, een beetje minder individualisme zou onze maatschappij goed doen. Maar of je je man als heer en meester moet zien, is nog maar de vraag.
Lees verder onder de preview.
Mooi verpakt zijn ze wel, die tradwives. Neem bijvoorbeeld Estee Williams. Met haar halflange blonde haar in watergolven, en rood gestifte lippen zou ze de huiselijke versie van Marilyn Monroe kunnen zijn. Ze bakt cakes met appels van eigen oogst en volgens haar Instagramposts houdt ze ervan om het huis op orde te houden. Tussen de vele melige trouwfoto’s en ingewikkelde haartutorials door lees je dat dit het leven is waartoe vrouwen bestemd zijn. In de jaren 1950 zaten ze er nog zo ver niet naast als je Williams mag geloven. De man is de kostwinner, de vrouw de homemaker.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Ter ere van vrouwendag vorig jaar schreef Williams overigens het volgende, bij een foto van een van haar vele vintage-geïnspireerde looks: ‘Gelukkige internationale vrouwendag. Ik ben zo gelukkig met waar ik sta in mijn leven. Ik dank God dat Hij me bevrijd heeft van het moderne feminisme. Een gezegende dag, iedereen.’
‘De cirkel moet nu wel rond zijn’, dacht ik, terwijl ik voor de spiegel een paar weerbarstige wenkbrauwhaartjes weer in model borstelde. ‘De mens heeft ons van God bevrijd en het feminisme zou ons van het patriarchaat bevrijden. Nu bevrijdt God ons van het feminisme.’
Betty Friedan en Gloria Steinem zouden het niet graag horen. In de jaren 1960 en 1970, stonden zij samen met vele andere activistes op de barricades om vrouwen te bevrijden uit hun beperkende rol van echtgenote en moeder. Gevolg: in de jaren 1980 stroomden vrouwen en masse toe op de arbeidsmarkt. Een historische overwinning voor keuzevrijheid, dat wel. Maar al snel werd het verschil met mannelijke collega’s duidelijk. Terwijl mannen na een lange werkdag hun voetjes onder tafel schoven, begonnen vrouwen na hun ‘emanciperende’ job afgepeigerd aan ‘de tweede shift’: die van kinderverzorgster en huishoudster.
Fast forward naar vandaag. Zo veel is er niet veranderd. Vrouwen moeten nog altijd werken alsof ze geen moeder zijn, en moederen alsof ze niet werken. Je zou voor minder snakken naar een simpelere levensstijl waarin zuurdesembrood bakken je belangrijkste dagtaak is. Dus ja, ergens begrijp ik die tradwives wel. Dat ze in ruil voor wat mentale rust beperkende principes moeten onderschrijven, nemen ze er graag bij.
Dat is meteen de slappe koord waarop feminisme danst. De beweging bepleit keuzevrijheid, maar kun je als feminist een per definitie niet-feministisch standpunt verdedigen? Of is het zoals met de democratie: wat als een democratie ondemocratische keuzes maakt, wat moeten we daar dan mee als maatschappij?
Zo veel vragen, en ja, ik ben ook maar een simpele vrouw. Dus vraag ik mijn vriend om raad, maar ook hij heeft geen antwoord. Ik stel vast dat hij ook maar een simpele man is. Bij wie kan ik dan terecht voor antwoorden? Bij God, zoals de tradwives adviseren? Neen, ik ben al te lang niet meer in een kerk geweest en zou niet weten hoe ik moet bidden. Ik haal mijn schouders op en boek online een nieuwe afspraak bij de schoonheidsspecialiste. Misschien weet zij het wel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier