‘Na opschorting van straf in een verkrachtingszaak: wie heeft er oog voor de beloftevolle vrouw?’

‘Er wringt iets bij veel mensen’, schrijft Sophie Van Reeth na de uitspraak in een verkrachtingszaak in het Leuvens studentenleven.

Op 8 november 2023 verkracht een 24-jarige geneeskundestudent een medestudente na een feestje in Leuven. Op 1 april 2025 lezen we in de krant dat hij schuldig bevonden werd door de rechter, maar geen straf krijgt omdat hij zo ‘getalenteerd en geëngageerd’ is. Het is helaas geen smaakloze mop, maar een pijnlijke case die ons véél vertelt over onze samenleving in haar geheel.

Naar schatting van Amnesty wordt slechts 10% van de gevallen van seksueel geweld aangegeven. De helft van deze cases wordt geseponeerd, zo schrijft De Tijd begin 2025 op basis van hun analyse. En zelfs wanneer je zaak effectief voorkomt, of de dader schuldig wordt bevonden, krijgt het zelden echt een gevolg. Dat illustreert ook deze situatie.

Het slachtoffer vroeg een schadevergoeding van 9.800 euro, maar er werd slechts 3.500 euro toegekend. Als hij zijn specialisatie tot gynaecoloog afmaakt, zal hij wellicht niet wakker liggen van dit bedrag. De netto-maandlonen van zelfstandige gynaecologen lopen in België op tot 12.000 euro. 3.500 euro voor een ambitieuze arts is even pijnlijk als een banale verkeersboete voor de gemiddelde verdiener.

Als hij werkelijk zo verstandig en beloftevol is, had hij beter mogen weten. Ik wil bovendien niet naar een gynaecoloog die veroordeeld werd voor verkrachting. Een gynaecoloog in spe niet willen hinderen, ondanks zedenfeiten, is te absurd voor woorden, en een klap in het gezicht van iedereen met een verleden van seksueel trauma.

De jonge vrouw in kwestie was naar verluidt opgelucht met de uitspraak omdat ze door de veroordeling toch erkenning heeft gekregen. Ik begrijp dat een bekentenis voor de rechtbank veel betekent, en ben tevreden dat ze daar genoegen mee neemt. Toch wringt er iets bij veel mensen. Ook bij mij.

Want dit is allerminst het eerste vonnis waarin een verkrachter er heel licht vanaf komt. Evenmin is het studentenleven de enige omgeving waarin dit soort zaken voorkomen.

Het ongenoegen in de media is groot: “Hoe is dit mogelijk?” vragen mensen zich massaal af. Tegelijkertijd discussiëren we over de relevantie van programma’s zoals Adolescence, de toenemende populariteit van vrouwonvriendelijke stemmen, en mensen zoals Andrew Tate die een groot platform voor zichzelf hebben kunnen verwerven.

We maken ons zorgen om onze jongens, die steeds vatbaarder lijken voor vrouwenhaat, binnen het kader van de zogezegde manosfeer. Het is allemaal overdreven en gedramatiseerd, tot er weer een artikel verschijnt dat de notie bevestigt dat mannen het recht hebben op een vrouwenlichaam, alsof het niets meer is dan een object dat hen toebehoort.

‘Arme jongens, hoe moeilijk moet het wel niet zijn om nu op te groeien.’ Ik ontken niet dat het steeds lastiger wordt om onzin te filteren van correcte informatie. In plaats van wakker te liggen van jonge mannen die zich steeds vaker afgewezen voelen door vrouwen, kunnen we ons misschien beter de vraag stellen hoe het komt dat vrouwen zich steeds vaker afkeren? Wat maakt dat jonge vrouwen het niet meer pikken? Wat maakt dat het ook hen misschien allemaal te veel is geworden?

We zien torenhoge besparingen, vooral in sectoren en delen van de arbeidsmarkt waarin vrouwen actief zijn. We zien hoe extreemrechtse en vrouwonvriendelijke ideeën over heel Europa toenemen. En toch zijn we verwonderd?

Ik houd mijn hart vast als ik ooit een zoon heb, voor de afwijzing die hij mogelijks zal voelen door dingen waar hij persoonlijk niet voor heeft gekozen. En voor de schade die hij zijn omgeving zou kunnen berokkenen omdat ik hem niet heb kunnen beschermen van het idee dat hij daarom beter is dan de meisjes in zijn omgeving.

Het is wederom een ‘arme jongen’ die intelligent genoeg is om dokter te worden, maar niet over de emotionele intelligentie beschikt om zich niet te vergrijpen aan een bewusteloze jonge vrouw. Als we effectief zo bezorgd zijn om onze arme, beloftevolle jongens, kunnen we misschien beginnen met een fuck te geven om de arme, beloftevolle meisjes.

Sophie Van Reeth is voormalig woordvoerder en campagneleider bij Punt. vzw, en als auteur van het boek ‘Genoeg Gezwegen’ (Standaard Uitgeverij).