‘Misschien moeten we alle huilende kinderen maar in een reservaat stoppen’

Tegenwoordig zijn er steeds meer gegarandeerd kindvrije vluchten, hotels, restaurants en voorstellingen. ‘Kinderen kun je nochtans niet in een reservaat opvoeden’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman in haar column De Zoetzure Dinsdag. ‘Toch niet als je ze manieren wil leren.’

Het begint als ik een tros druiven aan het wegen ben. Verderop in de versafdeling probeert een moeder haar peuter te sussen. Het jongetje zit in de winkelkar en is duidelijk boos. Of verdrietig. Of allebei. Blijkbaar maken de woorden van zijn moeder het alleen maar erger, want plots begint hij hard te snikken. Alsof de wereld vergaat. Zo ziet ook zijn moeder eruit. Schichtig kijkt ze om zich heen. Een man van middelbare leeftijd die gele perziken aan het keuren is, slaakt een luide zucht. De vrouw naast hem zegt – hard genoeg opdat iedereen het zou kunnen horen: ‘Ik zou me dóódschamen.’ De jonge moeder loopt rood aan, grist haar kind mee en beent naar de uitgang. De halfvolle winkelkar laat ze achter.

Nu geniet ikzelf ook niet bepaald van aanhoudend gekrijs, maar kinderen huilen nu eenmaal vaker dan de doorsnee volwassene. Dat getuigt eerder van pijn, frustratie, vermoeidheid of honger dan van een slechte opvoeding. En toch kijken we ouders erop aan. Omdat we kindergehuil steeds minder verdragen, verwachten we dat vaders en moeders het meteen kunnen afzetten. Doen ze dat niet, dan zullen het wel niet zo’n goede ouders zijn. Dat bleek vorig jaar nog toen acteur en muzikant Henry Beasly op sociale media verslag deed van zijn horrorvlucht van Nieuw-Zeeland naar Berlijn. De hele tijd hoor je het gegil en gekrijs van een bijzonder getormenteerde peuter. Het filmpje ging viraal en honderden mensen van over de hele wereld begonnen soortgelijke beelden te posten. Vaak vergezeld van verwensingen aan het adres van het kind in kwestie, zijn ouders en de luchtvaartmaatschappij.

‘Kindergekrijs getuigt eerder van pijn, frustratie, vermoeidheid of honger dan van een slechte opvoeding.’

Net omdat zoveel reizigers daarover klagen, voert de Turks-Nederlandse maatschappij Corendon tijdens sommige vluchten een kinderloze zone in. Voor 45 euro extra worden alle kinderen uit je buurt geweerd. Zo nieuw is dat niet. Al jaren zijn adult only hotels heel populair. Net als restaurants, strandbars en zelfs terrassen die (voor een deel) voor volwassenen zijn voorbehouden. Tegenwoordig zijn er zelfs bioscopen, bowlingbanen en ijspistes die ‘kindvrije uren’ inlassen. Zo kun je van een maaltijd, een film of een wandeling genieten zonder dat die wordt verstoord door gegil, geren of gelach. Nu is er natuurlijk niets mis mee om een keertje geen kinderen in de buurt te willen, maar we lijken wel steeds minder van hen te kunnen verdragen.

Dat doet me denken aan die vakantie in een hotel ergens in het Zuiden waar mijn toen zesjarige zoon wel honderd keer per dag ‘bommetje!’ gilde en vervolgens met opgetrokken knieën het zwembad in sprong. Sommige hotelgasten genoten zichtbaar van zijn vrolijkheid en enthousiasme, maar anderen zullen hem ongetwijfeld bijzonder irritant hebben gevonden. Dus droeg ik hem op om alleen te springen aan de kant van het zwembad waar een gezin met vier drukke, jonge kinderen zich had geïnstalleerd. Ik legde hem uit dat zijn geroep heel storend was voor de vrouw die verderop een dutje deed en voor haar partner die een dik boek zat te lezen. Dat knoopte hij goed in zijn oren. De rest van de reis liep hij letterlijk op zijn tenen telkens als hij nog maar bij dat stel in de buurt kwam.

Dat is ondertussen al bijna vijftien jaar geleden. Ik hoef mijn zoon er al lang niet meer op te wijzen dat hij rekening moet houden met de mensen om hem heen. Die les heeft hij onder meer geleerd aan dat zwembad, maar ook in restaurants waar hij soms te luid praatte en op terrasjes waar hij te wild tussen de tafels door rende. Telkens wees ik hem erop dat de andere mensen dat misschien wel niet zo leuk vonden. Telkens leerde hij daar iets van bij. Meer dan kinderen kunnen leren als ze worden afgezonderd in ruimtes waar ze geen volwassenen kunnen storen. Kinderen kun je nu eenmaal niet opvoeden in een reservaat. Toch niet als je ze manieren wil leren.