‘Minder parkeerplaatsen zorgen soms voor méér uitlaatgassen’

Om woonwijken leefbaarder te maken, schrappen lokale besturen steeds meer parkeerplaatsen. ‘Alleen vergeten ze vaak alternatieven te bedenken waar iederéén iets aan heeft’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman in haar column De Zoetzure Dinsdag.

Een kennis woont in Antwerpen boven een trendy kapperszaak. De voorbije jaren vond hij dat vooral handig. Tot het stadsbestuur besloot alleen bewoners nog toe te laten om bovengronds te parkeren. Aangezien zeker de helft van de kappersklanten van buiten de stad komt, zorgt dat voor heel wat overlast. Mensen die te laat dreigen te komen voor hun afspraak omdat de parkeergarages in de buurt vol zijn, laten hun knipperlichtende auto op de vreemdste plekken achter. Nog vervelender zijn de vele chauffeurs die in een wagen met draaiende motor – zonder airconditioning wordt het al snel te heet – zitten te wachten tot hun partner, dochter of vriend fris gekapt weer naar buiten wandelt.

‘Al te vaak wordt vergeten dat niet iedereen die niet goed kan stappen ook een parkeerkaart voor personen met een handicap heeft.’

Ook bij mij in de straat, in een deelgemeente van Gent, is wildparkeren – al dan niet met draaiende motor – meer regel dan uitzondering sinds de ene parkeerplaats na de andere is verdwenen. Soms kwam er een bloemenperk of fietsrek voor in de plaats, soms een parkeerplek die is voorbehouden voor elektrische auto’s of voor bestuurders met een handicap. Zulke op zich heel positieve ingrepen zijn bedoeld om buurten rustiger, groener, gezonder en inclusiever te maken. Alleen hebben ze soms het omgekeerde effect. Zo trekt de laadpaal in mijn straat alleen auto’s uit andere wijken (en dus extra verkeer) aan. Automobilisten die hier wel degelijk moeten zijn om, bijvoorbeeld, op consultatie te gaan in de huisartsenpraktijk hiernaast vinden dan weer geen parkeerplaats. Gevolg: ze rijden eerst de hele tijd rondjes en laten hun auto uiteindelijk voor een garagepoort, op een plaats voor personen met een handicap of desnoods midden op het zebrapad achter. Of ze vragen iemand om hen even naar de dokter te brengen. Het zijn die behulpzame chauffeurs die dan vaak een half uur lang verkeerd geparkeerd in hun auto met draaiende motor zitten te wachten. Op die manier leveren al die geschrapte parkeerplaatsen bewoners dus niet meer rust en schone lucht op, maar soms net méér lawaai en uitlaatgassen.

Zulke nobele initiatieven om steden en wijken leefbaarder te maken, hebben alleen zin als er ook valabele alternatieven worden opgezet. Zoals veilige fietspaden en toegankelijke bussen en trams die ook nog eens frequent rijden. Dat is nu lang niet altijd het geval. Net zoals al te vaak wordt vergeten dat niet iedereen die niet ver kan stappen een officieel erkende handicap met bijhorende parkeerkaart heeft. Er zijn nog heel wat andere mensen die – tijdelijk, op bepaalde momenten of altijd – wankel op hun benen staan, na vijftig meter buiten adem zijn of bij elke stap een pijnscheut voelen. Fietsen is voor hen niet haalbaar en de halve of hele kilometer van een bushalte of parkeergarage naar hun huisarts of kapper wandelen ook al niet. Dus blijven ze maar thuis. Tenzij ze iemand vinden die hen met de auto wil brengen. En dan in een auto met draaiende motor blijft wachten tot ze klaar zijn.