‘Mijn vrienden dansen op ABBA en hebben geen flauw benul van wat ik nu meemaak’

Ook ik kan mijn diepmenselijke vooroordelen niet bedwingen.

De nacht is nog jong als ik het huis van mijn vriend verlaat. Die vriend geeft een verjaardagsfeestje. Alleen is het in zijn appartement te warm. Te warm voor al de jonge mensen die er dansen, kruipen en zingen. Ik besluit een frisse neus te halen en kom een dakloze man tegen. ‘Op zoek naar een slaapplek?’ vraag ik. Hij geeft geen kik en kijkt me verbouwereerd aan. Ook ik kan mijn diepmenselijke vooroordelen niet bedwingen. ‘Hoe heet u, meneer?’ probeer ik nog. Ook nu geeft de man geen kik. Zijn verontwaardigde blik wordt een woedende blik. De sfeer lijkt om te slaan van gemoedelijk naar lichtjes agressief. Ik haast me naar de nachtwinkel iets verder in de straat. Sociale controle is uiteindelijk altijd beter om ongewenst gedrag binnen de perken te houden.

Bij de nachtwinkel leg ik een flesje wodka en een flesje water op de toonbank. De man met Pakistaanse roots zegt in het Engels dat ik meer dan twintig euro moet betalen. Oei, schreef ik ‘Pakistaans’? Alweer kon ik mijn vooroordelen niet bedwingen. Hij laat niet na even een steekje te geven: ‘Betaal maar snel of ik kom je achtervolgen. Jullie Marokkanen zijn allemaal dieven!’ Diepmenselijke vooroordelen.

Weer op straat probeert de dakloze man opnieuw oogcontact met mij te zoeken, maar ik mijd hem als de pest. Ik ben een beetje bang. Hij grijpt me vast en roept: ‘Hier blijven staan, zeg ik je!’

Ik wil het uitschreeuwen, maar binnen een straal van vijf kilometer is er geen kat te bespeuren. Mijn vrienden dansen op ABBA in het appartement en hebben geen flauw benul van wat ik nu meemaak. Ik antwoord wat bang: ‘Ja, meneer’, en haal zijn arm van mijn schouder. Hij wil iets kwijt: ‘Die wodka in je zak heb ik gezien. In tegenstelling tot jou ga ik niet oordelen. Jij dacht mij een slaapplek aan te bieden. Iemand van jouw leeftijd? Hoe durf je! Wel, je ziet er islamitisch uit, maar toch denk ik dat je niet drinkt. Dat je het voor iemand anders haalt.’

Vooroordelen, de verworpenen der aarde zijn zich er bewuster van dan de columnisten die het allemaal denken te weten.

Amir Bachrouri is voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad. Zijn column verschijnt tweewekelijks.