Jong talent: Livia Perneel acteert in en regisseert films met oog voor inclusiviteit

‘In de lessen filmgeschiedenis kwamen er amper vrouwelijke cineasten aan bod’, zegt regisseuse en actrice Livia Perneel. ‘Door die mannelijke blik nam mijn belangstelling voor die geschiedenis af, tot mijn eigen frustratie. Ik herkende mezelf niet genoeg in wat er gedoceerd werd. Pas later, toen ik films begon te bekijken die niet in het curriculum opgenomen waren, voelde ik mijn interesse ervoor opnieuw opborrelen. Intussen is er in die opleiding oog gekomen voor meer diverse cineasten en dat kan ik alleen maar toejuichen.’

Was u tijdens uw studie al bezig met inclusiviteit?

Livia Perneel: Ja, dat ging voor mij redelijk spontaan. Als afstudeerproject maakte ik bijvoorbeeld een kortfilm met een tweetalig hoofdpersonage in de multi­culturele hoofdstad. Op die meertaligheid werd ik vaak aan­gesproken, maar als Vlaamse in Brussel was dat mijn dagelijkse realiteit, waardoor die keuze voor mij vanzelfsprekend was. Eigenlijk hoop ik dat diversiteit in films op een bepaald moment zo normaal wordt dat het niet meer onderstreept hoeft te worden.

Voor wie niet in Brussel of een andere centrumstad woont, ligt die diversiteit misschien minder voor de hand?

Perneel: Het onbekende kan ­beangstigend zijn, maar daarin is volgens mij een maatschappelijke rol weggelegd voor de ­cinema. Hoe vaker we iets zien, hoe normaler het wordt. Op die manier kan de audiovisuele ­sector een sociale impact ­hebben. Via films kunnen mensen ontdekken hoe de wereld is of zou kunnen zijn, als een hoopvol perspectief en zonder dat het belerend is.

1/2

2/2

1/2

2/2

Waar let u op als u acteert of regisseert?

Perneel: Als actrice hoop ik meer rollen te kunnen vertolken die clichés overstijgen en die patronen doorbreken. Als regisseur probeer ik een realis­tische representatie te tonen van onze maatschappij. Inclusiviteit is niet alleen belangrijk voor, maar ook achter de schermen.

Momenteel schrijf ik aan Stilte/Silence, een langspeelfilm die zich afspeelt in Brussel en die opnieuw meertalig zal zijn. De manier waarop een film emoties kan overbrengen overstijgt voor mij de taal waarin gesproken wordt. Voor mij zijn emoties de meest universele taal, die bovendien internationaal begrepen worden.

View this post on Instagram

A post shared by Knack (@knack.be)