Jong talent: Joran Simoens (28) pleit voor meer zekerheid in de levens van nieuwkomers in België

‘De onzekerheid waarin nieuwkomers moeten leven in België, is slopend’, zegt Joran Simoens, die al drie jaar de jongerenwerking van het Protestants Sociaal Centrum (PSC) in Antwerpen coördineert, een plek waar jonge nieuwkomers die alleen in België zijn elkaar kunnen ontmoeten.

Enkele jaren geleden ontmoette Simoens er Mustafa, Mohammed en Osamah, drie jonge mannen die als minderjarigen op eigen houtje vanuit de Iraakse hoofdstad Bagdad naar België waren gevlucht, op zoek naar een nieuw leven. ‘Toen ik het plan opvatte om naar Bagdad te reizen, drukten ze me op het hart dat ik er hun families een bezoek moest brengen. In plaats van chocolade voor hen mee te nemen, dacht ik dat het leuker zou zijn om video’s van hen te maken en die daar te laten zien.’

Die video’s werden uiteindelijk een reportage voor Vranckx & de Nomaden.

Joran Simoens: Via omwegen is dat idee inderdaad bij de redactie van Vranckx terechtgekomen en heb ik samen met mijn broer een reportage gemaakt over Irak. Tweestromenland, zoals de reportage heet, stelt vragen over migratie, identiteit en de onzichtbare grenzen die mensenlevens bepalen. Hoewel in zulke reportages doorgaans ingezoomd wordt op een probleem of fenomeen in het buitenland, legden wij vooral een wonde in België bloot.

1/3

Stills uit Tweestromenland.

2/3

3/3

1/3

Stills uit Tweestromenland.

2/3

3/3

Wat bedoelt u daarmee?

Simoens: Al zeven jaar wonen Mustafa, Mohammed en Osamah in België. Ze spreken perfect Nederlands en engageren zich als vrijwilliger op zomerkampen. Al zeven jaar doen ze alles om deel uit te maken van onze maatschappij, en toch wachten ze nog altijd op geldige verblijfsdocumenten, hebben ze geen recht op werk of onderwijs, en kunnen ze hun families niet terugzien. Dat is pijnlijk.

Schuilt er in uw reportage een boodschap voor de politiek?

Simoens: Absoluut. Een veelgehoorde kritiek is dat migranten zich niet aanpassen en zich niet engageren voor onze maatschappij. Toch krijgen heel wat mensen die zich daar wel voor inspannen geen rechten in dit land. Daardoor wordt dat argument volledig onderuitgehaald. De procedures zijn te complex en te weinig transparant. Op dat gebied is België een casino. Ik hoop dat de reportage laat zien wat de impact is van zo’n beleid.