Barbara Rottiers maakt kinderboeken. Ze is meter van de Jeugdboekenmaand.
Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?
De censuur in de boeken van Roald Dahl, zogenaamd ‘voor het welzijn van de kinderen’. Betutteling is een erg vileine vorm van macht.
Wat is uw grootste prestatie?
Mijn vaste job opgeven om te kiezen voor wat écht klopt voor mij – zonder egoïstisch te worden – en met een verhalenmachine door Afrika reizen. Aanvaarden dat het leven dat ik leid ook zonder gezin volwaardig is.
Wat is uw grootste mislukking?
Ik lijk niet in staat om aan ook maar één norm van de maatschappij te voldoen: geen kinderen, geen vaste relatie, geen vast werk, geen geld… Maar meer en meer besef ik dat het misschien niet aan mij ligt. En dat ik wellicht beter af ben dan heel veel mensen midden in die ratrace.
Hebt u al eens overwogen om te emigreren?
Ja, naar Amsterdam of een Oost-Afrikaans land. Maar ondanks alles wat fout gaat, vind ik dat we in een fantastisch land wonen.
Doet u iets bijzonders voor het milieu?
Als tekenaar en schrijver gebruik ik veel papier, maar ook vaak ‘stone paper’. Dat is onwaarschijnlijk zacht, alsof de punt van je pen zich over een matras van topkwaliteit beweegt. Al wil ik graag weten of het echt beter is voor het milieu.
Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?
Niks. Maar lelijke foto’s die blijven staan, vind ik echt niet fijn.
Praat u weleens tegen uw huisdier?
Natuurlijk! Ik heb twee katten: Jip, een magere spriet die ik ‘dikzak’ noem. En Moosje, bij wie mijn stem gek genoeg altijd de hoogte in gaat.
Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?
Deze tijd lijkt meer op die voor de Eerste Wereldoorlog. Mensen wisten toen ook niet hoe goed ze het hadden.
Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?
Als tiener bezocht ik een expo van Toulouse-Lautrec in Parijs. Dat voelde als een uiting van het stendhalsyndroom. En The Danger of a Single Story van Chimamanda Ngozi Adichie was een grote inspiratiebron. Ik hoop dat zij ooit de Nobelprijs krijgt.
Waarover zou u meer willen weten?
De geschiedenis van het Afrikaanse continent.
Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?
Ik stort sinds jaar en dag iedere maand een klein bedrag aan Greenpeace. Verder ben ik tegen ontwikkelingssamenwerking, want dat is vaak geïnstitutionaliseerde betutteling. Het boek Afrika is geen land van Dipo Faloyin vat dat helder samen.
Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?
Aanvaarden dat liefde niet alleen behoort tot de tempel van het gezin. Ik zou willen dat de wet verandert, ten voordele van vriendschap en liefde in al hun vormen.
Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?
Mijn vader overleed 13 jaar geleden maar ik zie hem gelukkig nog vaak in mijn dromen, dan zeurt hij zelfs nooit. (lacht) Met mijn moeder ben ik net op stap geweest naar Zeeland.
Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?
Buiten zijn in de natuur. En de wekelijkse les pilates: dan hoor ik mijn lichaam ‘dank u’ zeggen.
Wat hebt u geleerd in het leven?
Dat ouder worden, en daarmee de tijd, vanzelf heel veel oplost. Waarom zegt niemand dat een keer?
