In memoriam Guinness-baas Colin Storm (85), definitely nobody’s fool

Op Jersey overleed Colin Storm op zijn 85e. Zonder veel scholing werd hij opperbaas van de Ierse brouwerij Guinness en gaf Dublin zijn grootste toeristische attractie ooit.

Storm komt uit Jerseys hoofdstad Saint Helier. Zijn vader, legerkapitein, sterft als de Duitsers in de oorlog zijn tankschip bombarderen. Colin en zijn moeder blijven achter op het – deels geëvacueerde – eiland. De Wehrmacht heeft dat zonder slag of stoot bezet. Zijn ma steekt de jongen dikwijls in meisjeskleren uit panische angst dat de Hitlerjugend haar kleine zoon zou rekruteren.

Vissen

Op zijn tiende verliest Colin ook zijn moeder. Een tante neemt hem in huis. Hij studeert aan het lokale Victoria College, een middelmatige leerling. Dokter wil hij worden. De knaap neemt na zijn middelbare scholing baantjes aan in medische labs, maar wegens een te mager diploma raakt hij geen Britse universiteit binnen.

In Londen leest hij iets over opleidingstrajecten bij Guinness. Hij begint bij de Ierse brouwer als veredelde leerjongen op zijn 22^e en gaat er nooit meer weg. De pragmatische, goedlachse maar doortastende jongeheer – een fervent zeiler – verkent de afdelingen personeelszaken en externe relaties. In 1984 is hij hoofd hr voor de Britse tak van Guinness, vervolgens voor het hele conglomeraat.

In een komeetcarrière bestiert hij daarop de holding boven de 50 brouwerijen en activiteiten in 120 landen. Dan benoemt de brouwerij hem tot baas van het kroonjuweel: Guinness Ierland. Hij moet er ook het slinkende marktaandeel – nog altijd een onwaarschijnlijke 78 procent van de lokale biermarkt – opkrikken. Storm verhuist naar Dublin. Het is de periode van hilarische commercials met de Nederlandse acteur Rutger Hauer, maar ook van rode cijfers. Hij leert vissen, een workaholic is de nieuwe baas niet. Om acht uur wel op kantoor, weg om zeven maar dan dikwijls naar eindeloze sociale verplichtingen.

Veel geluk

Storm en Ierland zijn een match. Hij taxeert zijn job als de beste ter wereld. Na die van de paus. Of, varieert hij later, na die van Jack Charlton, trainer van de Ierse voetbalploeg. Als hij een nieuwe verpakkingsfabriek in Dundalk opent en onderstreept hoeveel Guinness wel investeert, riposteert de Ierse minister van Financiën met: ‘Fijn, de rest van dit land investeert al decennia zwaar in Guinness.’

Storm rationaliseert, herstructureert en investeert, tot in Nepal toe. Hij geeft Dublin ook een landmark. Tot begin jaren negentig overweegt het management ernstig Guinness te verhuizen naar Londen en wereldwijd als Britse stout te verkopen. Ierland, dat heeft een connotatie van aanslagen, vendetta’s, geweld. Onzin, beweert Storm, die trots en eigenwaarde predikt. Hij laat een deel van de brouwerij in Dublin ombouwen tot het prestigieuze Guinness Storehouse, een museum over de kunst van het brouwen met boven de adembenemende Gravity Bar. Dat wordt de grootste attractie van de stad, met in 2024 meer dan 1,6 miljoen bezoekers.

Eind jaren negentig bereidt de Brit de creatie van Diageo voor, een fusieholding met naast Guinness merken als Johnnie Walker, Smirnoff, Pimm’s, Gordon’s en Baileys. Anderhalf jaar werkt hij in Miami om het kapseizende Burger King, dat ook in de nieuwe constructie zit, klaar te stomen voor verkoop. Hij biedt er vooral stakingen en boycots van dierenliefhebbers het hoofd. Dan keert Storm terug naar Dublin om zijn bureau leeg te maken. De krant Irish Independent wuift hem uit als ‘de meest enthousiaste baas van Guinness ooit. En dat wil iets zeggen voor een Engelsman.’

Hij trekt zich terug op Jersey, heeft zitting in een softwarebedrijf en houdt zich vooral bezig met zijn oldtimers. Voor een sporadische passerende verslaggever keuvelt hij met gezonde tegenzin nog eens over zijn carrière. ‘Ach, ach, het was toch allemaal ook heel veel geluk.’ Zijn vriend Jonathan Renouf, decennia lang producer voor de BBC, roemt hem bij zijn overlijden als een zelden geziene rechttoe, rechtaan man en definitely nobody’s fool.