‘In Marokko hoef ik niet te kiezen. Daar ben ik gewoon “le belge”’

Amir Bachrouri is voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

Noch wit, noch zwart: gewoon heerlijk grijs. Nadat ik met een goede vriendin een boekvoorstelling had bijgewoond, gingen we naar de kantine voor een nagesprek. Aan een tafel stonden we te nippen van een thee, toen we werden aangesproken door een man. Wat had ons ertoe gebracht hiernaartoe te komen, wilde hij weten. De vriendin diende hem, rechtuit als ze is, van antwoord: ‘Omdat het thema “identiteit” boeiend is voor Vlamingen als wij. En om onze culturele geest te voeden.’

De man was zichtbaar onder de indruk en kaatste meteen de bal terug: ‘Ho, maar, wacht, hoe, Vlamingen? Jullie hebben toch een kleur? Jullie komen toch uit Marokko?’ Alsof het een ingeoefende scène was, schoten we meteen in actie. ‘Vlamingen met Marokkaanse roots, jazeker.’ Eigenlijk zou ik altijd hetzelfde antwoord willen aframmelen: het is niet omdat de wortels van je ouders in een vreemd land zitten, dat ook de vruchten van de kinderen zich daar bevinden.

Zij en ik bleven napraten, over het gevoel van ongemak wanneer je in een hoek wordt gedrongen. Om verplicht te worden te kiezen tussen twee stoelen. Of Vlaming, of Marokkaan. Zit je op de Vlaamse stoel, dan riskeer je door biculturele mensen uitgemaakt te worden voor bounty. En als je op de Marokkaanse stoel gaat zitten, is je integratie mislukt. Het is nooit goed.

De ironie wil dat die stoelendans in Marokko helemaal geen rol speelt. Daar ben je gewoon le belge. De verwenden der aarde die in de zomer met hun veren komen pronken. Net daarom wilden mijn vriendin en ik duidelijk maken dat we onze roots niet verloochenden, maar dat het een eerbetoon was aan onze meerlagige identiteit. Omdat we niet het ene of het andere zijn. Omdat vijftig tinten grijs ook sexy kunnen zijn.

Marokko blijft voor mij vooral het land van de zonnige strandvakanties. Het land van struikelen over je woorden om in het Arabisch een zin te vormen, waarna je ze dan toch maar in het Frans afmaakt. Breng ons geblinddoekt naar Marokko, drop ons ergens in een dorp en niemand ziet ons waarschijnlijk ooit terug. De enige weg die we kennen is die van de Scheldekaaien over de Meir naar het smoutebollenkraam op de Sinksenfoor. Dat is onze Stad, ons land. Oók ons land.