‘Hoor wie klopt daar, kinderen?’

Woke is de overtreffende trap van politieke correctheid geworden’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Zwarte Piet zat op 6 december wenend tegen mijn achtergevel. Zijn wangen waren terug wit gehuild, afgeschminkt door zijn eigen tranen. Ooit was de komst van zijn baas een kinderfeestje. De goedheilige sprookjesman reed met zijn paard over het dak en zijn Pieten kropen door de schoorsteen om de juiste kinderschoentjes te vullen. Nu is zijn vak besmet en bezoedeld. Je kunt er jaarlijks gif op innemen dat er na Allerheiligen een multiculti-rel ontvlamt rond Sinterklaas, onze zaligmakende kindervriend. Deze bisschop is per traditie een witte heteroman (alhoewel, met aarsbisschoppen weet je het nooit). Het kruis op zijn mijter is al gesneuveld, en nu moet hij in onze genderfluïde tijd ook nog omgebouwd worden tot een vrouw met een zwart snoetje.

Of zijn witte schimmel ook vervangen wordt door een met veganistische haver gevoede zwarte hengst of een zebra als compromispaardje, is nog een discussiepunt waarover GAIA straks diepgaande congressen organiseert. Hij/zij/het moet al enkele jaren met een groene, blauwe, of wie weet welke anderskleurige Piet de daken op, terwijl ik het al een vorm van racisme vind dat men bij Zwarte Piet überhaupt nog aan een slaaf of een doorgetaande Spanjaard denkt. In het geel durft men hem nog niet te schminken. Voor je het weet stapt er een afhaalchinees naar Unia.

Het kan mij geen moer schelen dat men nu in Gent een nieuw kinderfeest uit de grond stampt, al zou het met een voodoo-bisschop zijn die zich Zoeloekoningin noemt, maar onze groenlinkse kakeldeskundigen moeten wel van onze Sint afblijven. Queen Nikkolah ook op hoogdag 6 december eren, is heiligschennis in kinderland. Niet dat die onschuldige peuters er iets omgeven. Een kinderhand is vlug gevuld met snoep, en een kindergeest is vlug gebrainwasht, maar het voelt aan als de zoveelste provocatie om de raciale- en de gendergrenzen te verleggen. Het gaat om een polariserend statement en het provocerend aftasten van de tolerantiedrempel tussen de verschillende culturen in onze maatschappij.  Onze eigen culturele tradities moeten op de schop: de Sint wordt gecastreerd en kerstmarkten worden winterfeesten. En ondertussen wordt verdraagzaamheid gevraagd en moeten we applaudisseren voor de besognes van importgodsdiensten en -culturen, van het islamitische Suikerfeest tot het Diwali-lichtfeest van de Hindi.

Dat die heiligschennis juist in de Arteveldestad onder de auspiciën van de gesluierde Groen-schepen Hafsa El-Bazioui gepropageerd wordt, is geen toeval. “In Gent vormen bakfietsers een subcultuur waarbij het multiculturele niet verder reikt dan het multiculinaire; Ze houden zwaar gesubsidieerde buurtfeesten waar de Turkse buurman niet op afkomt”, zegt theatermaker Stijn Brouns in ’t Pallieterke. Het sinterklaasfeest moet volgens de Stad Gent nu ook inclusief zijn, en het GO-gemeenschapsonderwijs adviseert ook om een cultuursensitive houding aan te nemen.

(Lees verder onder de preview.)

Bij het feest of de performance van de activistische Queen Nikkolah, alias Laura Nsengiyumva, kunnen woke terpentijnpissers ook hun klassieke kinderboeken gratis inleveren tegen een moderne “gezuiverde versie”.  “Dort wo man Bücher verbrennt, verbrennt man auch am Ende Menschen“ schreef de Duitse dichter Heinrich Heine, ook al is het een sinterklaasboek of zijn het sprookjesboeken zoals de Koran of de Bijbel.

“Boeken moeten tot ons komen zoals ze in hun tijd geschreven zijn, en dus zo die tijd in zich dragen. En als dit moeilijk te aanvaarden is, lees dan een ander boek”, zegt Salman Rushdie, schrijver van De duivelsverzen. Rushdie kan niet over de baan met de sensitivityreaders, de puriteinse parkeerwachters van de literatuur, die ook Roald Dahls kinderboeken zuiverden van sommige associaties met gender en racisme. Hier en daar werden woorden als ‘dik’, ‘zwart’ en ‘lelijk’ geschrapt. Het houdt niet op.

Er zijn zelfs activisten die antropologen en archeologen oproepen om skeletten niet meer als man of vrouw te catalogeren, omdat ze niet kunnen weten hoe die personen zich tijdens hun leven identificeerden. Woke is ondertussen de overtreffende trap van politieke correctheid. Een bepaalde visie op de wereld wordt niet meer gezien als een standpunt of een mening maar als een integraal onderdeel van iemands persoonlijke identiteit. Kritiek is dan een aantasting van die persoonlijkheid en derhalve een bedreiging, bestraft met uitsluiting.

Het woord “neger” is vandaag een voodoowoord geworden. Behalve voor zwarte rappers, levert het uitspreken van het n-woord een storm aan morele verontwaardiging op, een banvloek wegens haatdragend taalgebruik. Het fenomeen is niet nieuw, en soms ridicuul. De Amerikaanse econoom Alfred Kahn moest van de regering in 1978 op zijn woorden letten, en schrapte daarom het woord ‘recessie’ uit zijn lezingen. Het r-woord bezigen zou op zich al recessie in de hand werken, zoals het n-woord racisme nu. Zo bevolen, zo gedaan. Kahn waarschuwde dan maar voor “de ergste banaan in 45 jaar”. Ondertussen gaat het met de regelmaat van een klok nog altijd slecht met de recessies, ondanks de bananen.

Ik heb begrip voor het genderneutrale kletsmajorenleger. Ik leef bijvoorbeeld diep geschokt mee met Doornroosje en Sneeuwwitje, die zich seksueel misbruikt voelen omdat ze zonder hun toestemming wakker gekust werden door een prins. En ik vraag me af of ze nu wakker getongd moeten worden door een biseksueel met een kleurtje? Maar als ik in sommige traktaten van de evangelisten van het feminisme duik, kom ik snakkend naar adem weer bovendrijven. De zero tolerance en de misandrie (mannenhaat) spatten van de pagina’s. Bij de minste provocatie springen ze over het hek van de rede.

(Lees verder onder de preview.)

Maar bij de gedachte dat de Sint nu ook een vrouw moet zijn breekt ook mijn klomp. De transgenderideologie is blijkbaar een officiële staatsleer geworden. De hihi, of geelbandhoningeter is een een polyamoureuze seksueel fluïde vogel en geldt als de groepsmascotte. De dominantie van de Kerk maakte onze vroegere samenleving blind voor wat de bedienaars van de eredienst deden, ook de ouders van misbruikte kinderen. Is het vandaag niet een moderne ideologie met woke bedienaars die de huidige samenleving blind maakt voor de slachtoffers ervan?

Missverkiezingen zijn sinds de jaren 60 tot nu steeds bestempeld als seksistische vleeskeuringen, steeds opnieuw een aanleiding voor woke uitslovers om vol op het twitterorgel te gaan tokkelen. Het kan verkeren. In Nederland mocht de blonde Rikkie Kollé (die van Molukse afkomst is) als eerste trans vrouw ooit het kroontje op haar hoofd zetten. En zo zijn dat soort wedstrijden nu blijkbaar gepromoveerd tot toonbeelden van inclusiviteit en emancipatie.

Heel inclusief beleid kan ook heel exclusief werken. Een inperking van het “zegbare” leidt ook tot inperking van het “denkbare”.  Wie cancelt riskeert vroeg of laat zelf gecanceld te worden. Of zoals de Russisch-Britse commentator Konstantin Kisin het samenvat: “The only thing that wokeness has to offer is to brainwash bright young minds to believe that they are victims.”

Ik ga nu eventjes naar buiten, een wit voetje halen bij Zwarte Piet.