‘Hoe begripvol mag ik zijn voor wie na dertig jaar zijn medewerkers nog afblaft?’

‘Alweer valt een icoon van zijn voetstuk’, blokletterden de kranten toen het nieuws over vermeend grensoverschrijdend gedrag vanwege choreografe Anne Teresa De Keersmaeker wereldkundig werd gemaakt. Er bekroop me een vreemd gevoel.

In eerste instantie sympathiseerde ik vrij snel met de overwegend jonge slachtoffers. Als de afgedrukte verhalen correct blijken, dan hebben ze een zware periode doorgemaakt vol angst en onzekerheid, pijn en onmacht. Kortom: zij, maar ook wij als samenleving, hebben in dat geval verloren. Verloren van onze menselijkheid die ons dwingt om ondanks hoogoplopende spanningen in de ander de mens te blijven zien. De ander die ook worstelt met zijn of haar carrière, om dan weer vol adrenaline volle zalen tot tranen toe te bewegen.

En toch, toch stel ik me de vraag door welke hel ook de vermeende plegers van grensoverschrijdend gedrag moeten gaan. Met naam en toenaam in de kranten genoemd worden, van hemel naar hel tuimelen, alom geprezen voor de oerkracht van hun kunst maar verdreven worden naar de marge. Ook zij voelen pijn. Schaamte. Hun trotse hart loopt leeg. Want zij ondergaan, kunnen niet reageren, houden de dekking hoog maar zien de klappen niet aankomen.

Een van de belangrijkste lessen die ik heb meegekregen, is dat je nooit naar beneden stampt. Je staat altijd aan de kant van degene die lijdt, die ondergaat. De mens zonder stem. Daarom blijf ik, ondanks de fouten die ongetwijfeld door veel van de plegers van grensoverschrijdend gedrag zijn gemaakt, mezelf uitdagen. Hoe begripvol mag ik zijn voor wie na dertig jaar zijn medewerkers nog afblaft? Hoezeer mag ik sympathiseren met een kunstenaar die velen van ons wist op te tillen? Hoe luid mag ik applaudisseren voor hun ambacht? Kan ik grenzeloos empathie opbrengen, voor pleger en slachtoffer?

Ik blijf op zoek naar antwoorden, ga op in de kunst van het vragen stellen. Twijfel en slik. Denk verder na. Over waar de grens ligt, hoe hard ik ertegenaan kan duwen. Wat ik nog mag zeggen, welke twijfels ik nog mag neerschrijven. Flirtend met de grens van het aanvaardbare.

Amir Bachrouri is schrijver. Zijn column verschijnt tweewekelijks.