‘Verzekeringen zijn als paraplu’s die verdwijnen zodra het hard begint te regenen

We hebben allemaal al eens die ervaring gehad: er is ongelukkigerwijze iets onvoorziens gebeurd en je vraagt je verzekering, die je precies hebt afgesloten om voorzien te zijn op onvoorziene ongelukjes, om tussen te komen. Waarop de verzekering je vertelt dat de situatie te onvoorzien is om door haar gedekt te worden, of dat dit precieze voorval niet onder haar verantwoordelijkheid valt. Kortom, als het tijd is voor de verzekeringsmaatschappij om te betalen, dan wordt de functie van die verzekering plots ter discussie gesteld.

Dat gebeurt op elk niveau. Over de Vesderramp in 2021, die een dure zaak was voor de verzekeringsmaatschappijen, zei Heidi Delobelle van AG Insurance onlangs in De Standaard dat ‘een natuurramp zoals in Wallonië in Vlaanderen eigenlijk onverzekerbaar, want onbetaalbaar is’. Ze vindt dat de overheid meer verantwoordelijkheid moet dragen in de dekking, en dat ook consumenten (versta: burgers) hun steentje moeten bijdragen. Ondertussen, in de Verenigde Staten, worden brand- en natuurrampverzekeringen onbeschikbaar of onbetaalbaar, juist in die gebieden waar zulke calamiteiten steeds vaker voorvallen.

Als Delobelle stelt dat we allemaal iets moeten bijdragen als het moeilijk wordt, zegt ze eigenlijk dat het verzekeringsmodel niet werkt. Bovendien gaat ze met die uitspraak voorbij aan de gigawinsten die verzekeringsmaatschappijen al jarenlang met dat model opstrijken. Als die firma’s vragen aan de regering om bij te leggen bij tegenspoed, als een soort van verzekering van de verzekering, haalt dat de reden van hun bestaan totaal onderuit. Bij echt hevige regenval trekken ze hun paraplu open en zeggen ze eigenlijk dat de toekomst te onzeker is om nog te verzekeren.

Uiteindelijk komt het bij dat soort bedrijven altijd op hetzelfde neer. Als er winst kan worden gemaakt, mag het systeem niet ter discussie worden gesteld, maar als ze (verzekeringsfirma’s of banken) hun deel van de afspraak moeten nakomen en daardoor verliezen lijden, dan mogen we plots niet te veel meer rekenen op dat systeem. Nu klimaatverandering steeds reëler wordt, zien we hoe dezelfden die altijd tégen systeemverandering hebben gepleit, hun eigen systeem ontkrachten of afbouwen.

Stilletjes bereiden bedrijven zich voor op een toekomst die hun cliënteel best zo lang mogelijk negeert, want klimaatpaniek is niet goed voor de economie. Tegelijk nemen ze de tijd om zich in te dekken en hun verantwoordelijkheid, waarvoor we jarenlang betaald hebben, langzaam af te leggen.