‘De zee is voor de één een onuitputtelijke bron van inspiratie en rust, voor de andere een schrale bron van inkomsten’

Twaalf jaar oud. Zijn naam is Salahedine. Nu ik Tanger, de toegangspoort tot Afrika, weer heb ingeruild voor de mooiste stad van het land, Antwerpen, bekruipt me een vreemd gevoel. Ongemak. Onbegrip.

Ik leerde hem kennen op het strand. Terwijl de zee voor mij een komen en gaan van golven was, een plek waar ik even in kon duiken om tot rust te komen, is ze voor Salahedine iets anders. De zee is voor hem zijn werkplek. Elke dag, kilometers verderop, staat hij voor dag en dauw op om zijn voorraad voedingsproducten in te slaan in een winkeltje. Chips, koekjes, zonnebloempitten: allemaal voor de zonnebadende mens.

De zon schijnt fel. 35 graden geeft de weerapp aan. In die hitte torst hij een loodzware zak met zich mee. ‘Waarom doe je al die moeite?’ vraag ik hem voorzichtig. ‘Om mijn studie te kunnen bekostigen. Het inschrijvingsgeld is verhoogd, en het is mijn droom om ooit dokter te worden.’

En zo slaat hij mijn verwrongen realiteitsbeeld aan stukken. Ik heb deze zomer veel boeken doorgenomen, maar geen enkel daarvan had hetzelfde effect op me als zijn woorden. ‘Koop iets van me. Wil je iets? Een chocoladekoek of zo? Twee dirham (20 eurocent) vraag ik.’

De zee. Wat voor de ene een onuitputtelijke bron van bezinning, herbronning, inspiratie en rust is, is voor de andere een schrale bron van inkomsten. Hoe tragisch is het niet dat wat in België grotendeels verworven lijkt, dat op andere plekken in de wereld allesbehalve is. Nee, het is niet mijn bedoeling om te doen alsof het leven bij ons alleen maar over rozen gaat. Alleen kan ik er niet omheen dat het me koud zou laten als er een muntje van 20 cent uit mijn zak valt, terwijl het voor hem een wereld van verschil kan maken. Een carrière kan maken.

Dank je, Salahedine, dat je me nog eens wees op de kracht van onderwijs, op de wil om erop vooruit te gaan. Ik hoop je ooit nog eens als dokter tegen te komen. In een wereld waarin twaalfjarige kinderen niet bezig hoeven te zijn met het inschrijvingsgeld voor hun studie, maar wel met hun dromen. Met het leven.

Amir Bachrouri is voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad. Zijn column verschijnt tweewekelijks.