Elke week vraagt Knack in de rubriek Durf twijfelen naar de twijfels van bekende mensen. Deze week: schrijfster en theatermaakster Hind Eljadid.
‘Ik ben groot geworden in een heel conservatief gezin’, vertelt Hind Eljadid. ‘Mijn moeder was Belgisch, mijn vader Marokkaans. Ze hebben mij islamitisch opgevoed. Over seks werd niet gesproken, dat was taboe. Het enige wat ik daarover hoorde was: je moet maagd blijven tot het huwelijk.
Afspreken met jongens deden wij niet. Zelfs over menstruatie werd niet gesproken. De eerste keer dat ik menstrueerde, hield ik dat verborgen. Ik schaamde mij erover, want ik was bang van intimiteit en van mijn eigen seksualiteit. Ik was er toen ook van overtuigd dat ik later alleen met een man kon trouwen. Dat er ook iets anders bestond, kon ik me zelfs niet eens voorstellen.
Tot ik mijn eerste relaties had met jongens: die waren eigenlijk nooit echt fijn. We vrijden altijd in de missionarishouding. Verder gaan durfde ik niet, ik genoot er ook helemaal niet van. Het ligt aan mezelf, dacht ik. Maar het kwam natuurlijk omdat ik me gewoon niet aangetrokken voelde tot mannen.
Alles is veranderd toen ik een relatie met een meisje kreeg. Ik voelde me comfortabel bij haar, werd opgewonden en had zin om met haar te experimenteren: op verschillende manieren en op verschillende plaatsen. Seks was plots geen verplichting meer zoals daarvoor met jongens. Dat was zo’n openbaring.’
Ik ben gelukkig geworden door te kunnen zijn wie ik ben.
Hebben uw ouders intussen aanvaard dat u lesbisch bent?
Hind Eljadid: Mijn moeder is overleden. Mijn vader, die me niet heeft opgevoed, heeft er na al die jaren nog altijd een groot probleem mee. Voor hem bestaat geaardheid niet. Dat is natuurlijk niet typisch voor moslims: joden en christenen hebben ook een groot probleem met homoseksualiteit.
Maar om eerlijk te zijn: ik trek me er niets meer van aan dat hij er een probleem mee heeft. Ik ben gelukkig geworden door te kunnen zijn wie ik ben. Of hij dat nu goedkeurt of niet, maakt me niet uit. Ik heb zo veel mooie mensen om me heen die me wél aanvaarden zoals ik ben. Mijn zus bijvoorbeeld: ze is ook praktiserend moslim, maar ze gaat zelfs mee naar queer festivals. En als de Pride uitgaat, stuurt ze me een bericht: ‘Happy Pride, Hind.’ Zelf ben ik heel activistisch. Ik geef lezingen op scholen. Daar vertel ik ook dat ik lesbisch ben. Misschien omdat ik voor die jonge scholieren het voorbeeld wil zijn dat ik in mijn jeugd nooit gehad heb. Geregeld stuurt een Marokkaans meisje mij achteraf een bericht: ‘Dankzij jou kan ik zijn wie ik ben.’ Dat vind ik heel waardevol.
Twijfelt u veel?
Eljadid: Natuurlijk. Zelfs over welke schoenen ik vandaag zou aandoen. Ik begrijp mensen niet die niet twijfelen. Je kunt grote plannen maken, maar dan overvalt het leven je en moet je die plannen wijzigen. Het is dan toch de normaalste zaak van de wereld dat je twijfelt. Als je niet meer twijfelt en denkt dat je alles weet, kun je niets meer leren over het leven.
