Dave Sinardet over de zaak-Rousseau: ‘Iedereen had beter over de geruchten gezwegen’

Vooruit-voorzitter Conner Rousseau kan aan het begin van het politieke jaar opgelucht ademhalen: de klacht die eind juni tegen hem werd ingediend werd geseponeerd. Politoloog Dave Sinardet (VUB) trekt conclusies uit die zaak, die ook voor de media ongemakkelijk was. ‘Dit is een overwinning voor Rousseau.’

De klacht wegens grensoverschrijdend gedrag die in juni tegen Conner Rousseau werd ingediend, is dinsdag geseponeerd door het parket van Oost-Vlaanderen. De aandacht die de media eraan besteedden, deed nochtans vermoeden dat er meer aan de hand was. Nadat eerder al twee meldingen tegen de Vooruit-voorzitter werden geseponeerd , blijft er van de geruchten die voor de zomer over hem de ronde deden wel heel weinig over.

Was het een heksenjacht, zoals Vooruit altijd heeft beweerd?

Dave Sinardet: Dat beeld wordt vandaag wel kracht bijgezet, ja. Het kan natuurlijk altijd dat er in de toekomst nog iets bovenkomt, maar momenteel is dit een overwinning voor Rousseau. De geruchten die over hem verschenen op sites als PNWS en ’t Scheldt zijn ook altijd aangewakkerd door extreemrechts. Het was trouwens opmerkelijk om te zien op sociale media: terwijl Vlaams Belangers Rousseau maar wat graag door het slijk sleurden, hielden N-VA’ers zedig hun mond. Die partij hoopt natuurlijk na de verkiezingen volgend jaar in de Vlaamse regering zaken te doen met Vooruit. Om te vermijden dat ook CD&V en Open VLD nodig zijn, moet die partij sterk genoeg staan.

‘Vooruit heeft het de media bijzonder moeilijk gemaakt.’

De media berichtten heel uitgebreid over de geruchten rond Rousseau nadat hijzelf met een video kwam over zijn coming-out. Was dat een fout?

Sinardet: Ik heb de afweging zelf moeten maken. Ik werd meteen nadat die video op YouTube was verschenen door verschillende kranten gebeld. De geruchten deden toen al wekenlang de ronde, en ik wist dat die nodig waren om de timing van die video te begrijpen. Toch heb ik besloten om er geen commentaar over te geven. Anders had ik bijgedragen aan het openbaar maken van zwaarwegende geruchten waarvoor geen voldoende bewijs bestond. Zowat alle redacties hadden al wekenlang onderzoek gedaan naar de verhalen, zonder iets te vinden dat publiceerbaar was. Het vermoeden van onschuld is en blijft een belangrijk principe van onze rechtsstaat.

In essentie had iedereen dus beter gezwegen, maar het moet gezegd dat Vooruit het de media bijzonder moeilijk heeft gemaakt. In de video verwijzen zowel Rousseau als Eric Goens expliciet naar de geruchten. Bovendien zette Goens kwaad bloed bij veel journalisten door geld te vragen voor de video, waardoor het echt een marketingstunt leek waar wel iets achter moest zitten. Toen uiteindelijk ook kopstukken als Freya Van den Bossche en Melissa Depraetere openlijk reageerden, werden de geruchten helemaal een politiek feit waar niemand omheen kon.

(lees verder onder de foto)

Na de eerste melding bij het parket in West-Vlaanderen, volgden een tweede melding en een klacht. Daarover werd zéér uitgebreid bericht. Was dat dan terecht?

Sinardet: Als over zo’n zaak één keer is geschreven, wordt dat vaak een vrijgeleide om er steeds meer en ook steeds explicieter over te berichten. Het hek is dan van de dam. Het nieuws dat de klacht van het parket van Antwerpen naar dat van Oost-Vlaanderen werd overgeheveld, was genoeg voor Het Laatste Nieuws om dat op de voorpagina te brengen. Daarmee werd gesuggereerd dat die overheveling de zaak verzwaarde, terwijl het een louter administratieve keuze was. Als daar al moest over bericht worden, had zo’n nieuwtje thuisgehoord op pagina vijftien onderaan. Sihame El Kaouakibi heeft in zekere zin hetzelfde meegemaakt, hoewel daar wel audits waren die strafbare feiten aantoonden. Maar ook zij kwam terecht in een storm waarin de kleinste details, die op zich vaak niet eens relevant waren, groot nieuws werden in de media.

‘Er zal altijd wel iemand te vinden zijn die een klacht wil indienen tegen een politieke tegenstander.’

Het is wel heel moeilijk om niet te berichten als een belangrijk politicus een klacht tegen zich heeft lopen bij het parket.

Sinardet: Ik kan morgen ook een klacht tegen u indienen, hè. Als daar telkens paginagroot over wordt geschreven in de kranten, kan zoiets zelfs een politiek wapen worden in de campagne. In het ergste geval komen we in een klachtenwedloop terecht. Er zal altijd wel iemand te vinden zijn die een klacht wil indienen tegen een politieke tegenstander. Het argument is vaak dat het om publieke figuren gaat, maar zouden we dan niet juist voorzichtiger moeten zijn met hun reputatie? Hun geloofwaardigheid is heel belangrijk voor hen, en die wordt telkens op het spel gezet. Toen er drugs gevonden werden in het ouderlijk huis van Amir Bachrouri, moest daar zogezegd bij vermeld worden dat hij voorzitter was van de Vlaamse jeugdraad. Ik vond dat op zijn zachtst gezegd zeer voorbarig. Achteraf bleek Bachrouri er ook niets mee te maken te hebben.

Wat de zaak-Rousseau helemaal ongezien maakt: advocate Christine Mussche vertelde dat zowel bij de twee meldingen als de klacht telkens twee journalisten de slachtoffers aanzetten om naar het gerecht te stappen.

Sinardet: Daar is heel weinig over geweten. Misschien moeten de media waarvoor die journalisten werken met een verklaring komen. Het zou in ieder geval transparant zijn.

Zou dit een heteroseksuele politicus ook zijn overkomen, of is de interesse van mensen sneller gewekt als het om iemand met een andere geaardheid gaat?

Sinardet: Moeilijk om daar iets over te zeggen. Soms speelt die geaardheid wel degelijk nog altijd mee. Was het echt nodig te debatteren over het adoptierecht van holebi’s omdat Sven Pichal aangehouden was wegens het bezit van kinderporno? Ik vind hoegenaamd van niet. In soortgelijke gevallen met hetero’s wordt zo’n debat uiteraard niet gevoerd. Mij blijft het wel intrigeren hoezeer Rousseau, zoals hij zelf aan Goens vertelde, worstelde met zijn coming-out. Will Ferdy (vorig jaar overleden charmezanger en de eerste BV die zich outte als homo, nvdr) had er minder moeite mee in het oerkatholieke Vlaanderen van de jaren zeventig. Het geeft aan dat er misschien minder veranderd is dan wij soms denken.