‘Dat Marc Verstappen met zijn vingers een befgebaar maakte, heb ik nu wel genoeg gelezen’

Is niets veranderd of is alles veranderd? In 2017 begon MeToo met de onthullingen over Harvey Weinstein: een van de machtigste producers in Hollywood had decennialang actrices aangerand, en kon daar probleemloos mee wegkomen. De mensen in zijn omgeving keken weg, tot vrouwen de moed vonden om zich met naam en toenaam uit te spreken.

We zijn zeven jaar later en we hebben het over Marc Verstappen, een man die in tegenstelling tot Weinstein zo goed als niemand kent. In dezelfde kranten waar het in 2017 over die aanrandingen ging, gaat het nu breeduit en met dezelfde verontwaardiging over de aangebrande opmerkingen en puberale grappen die de directeur van De Studio vaak maakte. Dat Verstappen met twee vingers voor zijn mond een keer het befgebaar maakte toen een vrouwelijke artieste vroeg wat hij financieel te bieden had, heb ik ondertussen zo’n vier keer gelezen. Net zoals de platte opmerkingen die hij een andere keer over iemands lief maakte.

Als dát vandaag echt nog maar het probleem is, is in zeven jaar tijd alles veranderd.

In Het Laatste Nieuws maakte Jan Segers Julie Cafmeyer, de theatermaakster die het pamflet over Verstappen schreef, in een column zelfs wat belachelijk. Segers lachte in een pastiche met haar getuigenis en de timing ervan. Het gedrag van Verstappen is nochtans even onnozel als ontoelaatbaar voor een professioneel leidinggevende. Hoe kan zo’n man jarenlang niet tegengesproken worden, uitgerekend in een van de meest inclusieve, wakkere theaterhuizen van Vlaanderen? (Ik kom er graag, en vaak.)

In het pamflet van Cafmeyer trekt een exotische scène over een tantramassage de meeste aandacht, maar de mislukte pogingen die zij beschrijft wanneer ze Verstappen tot de orde probeert te roepen zijn veel onverkwikkelijker. Cafmeyer schetst het beeld van een organisatie die even onvolwassen reageert als haar directeur. (Voor wie Life is but a dream niet helemaal las: de suggestie wordt gedaan dat een vertrouwenspersoon in De Studio nogal bruut aan de kant werd geschoven.) De raad van bestuur kon vorige week niet snel genoeg een onafhankelijk onderzoek aankondigen, vermoedelijk om te kijken wat er nog te redden valt.

Blijkbaar is nog altijd de moed van één iemand nodig voor iets wat eigenlijk ondertussen de norm hoort te zijn: opstaan tegen mannen die over de schreef gaan, het lukt nog altijd niet. In diezelfde zeven jaar waarin alles veranderde, is er ook helemaal niets veranderd.