‘Beste Warmste Week. Ban ministers met een cheque op jullie podium, bespaar ons die hypocrisie’

Er kan niet genoeg gesproken worden over eenzaamheid. Het is een van de thema’s van deze tijd. Maar of het ook een goed thema is voor een liefdadigheidsactie?

Er is al genoeg modieus cynisme in de wereld. Laten we dus vooral niet meewarig doen over de Warmste Week. Geweldig initiatief. En eenzaamheid is een van de grote thema’s van deze tijd, geen misverstand daarover, er kan niet genoeg over geschreven en gepraat worden. Het is trouwens best knus daar op ’t Zand in Brugge.   

Alleen, lieve vrienden van de Warmste Week, ban nu toch eens die gezagsdragers van jullie podium. Een jaarlijks terugkerende hoogmis van de schijnheiligheid is het: op het einde van de rit kruipt een blinkende minister met een cheque van de Vlaamse regering het podium op. Als ze hun eigen spaarvarken geplunderd zouden hebben, zouden we applaudisseren. Maar niet als ze daar grote sier komen maken met belastinggeld.

Ik blijf het trouwens een raar idee vinden, geld inzamelen tegen eenzaamheid. Achtenveertig jaar loop ik al rond op deze planeet, en ik heb al honderden acties tegen eenzaamheid zien passeren: Groetstraten, hoffelijkheidsambassadeurs, knuffelsessies, geef eens een compliment op een onverwacht moment. Allemaal stierven ze een vroege dood.

In 2006 was er de actie van de rode knoop. Iedereen die een rode button opspelde, was aanspreekbaar voor een gesprek. Het verzamelde gild der BV’s deed mee, zelfs Steve Stevaert. Ook ik deed mee, want alles voor een goed artikel – zo onnozel was ik toen nog.

Een maand rondgelopen met zo’n idiote button, en ik ben nooit zo uitgelachen als toen. Ik wist niet half hoe gelukkig ik was zonder rode knoop.

Ik besefte dat het allemaal niet zo simpel was: eenzaamheid valt niet op te lossen door even lekker ‘samen te vlammen’. ‘Het sociale leven zit een stuk complexer in elkaar dan dat’, zei iemand me toen. ‘Mensen hangen niet aan koordjes. Spontane gesprekken kun je niet forceren.’ En acties rond eenzaamheid draaien helaas vaak rond zelfpromotie.

‘Eenzaamheid oplossen? Soms probeer je dat beter niet’

Pineut

Mag ik daarom straks even kokhalzen als een minister (m/v) weer met een grote cheque tegen eenzaamheid komt aandragen? En wie is de grote pineut die minder geld krijgt – want anders zit er een gat in de begroting? Mogen we dat ook weten?

Of nee, laat maar, een politicus hoort niet op het podium van de Warmste Week. Ze moeten in hun kabinetten doen waarvoor ze betaald worden. Daarvoor krijgen ze ook massa’s belastinggeld. We doen een suggestie, het is per slot van rekening kerst: creëer fijne en meer publieke ruimtes, waar mensen elkaar kunnen ontmoeten, in plaats van steeds weer in zee te gaan met de eerste de beste projectontwikkelaar.

Tot slot nog dit. De prijs voor de lezersbrief van het jaar gaat naar Karel Michielsen uit Genk. Hij stuurde dit epistel naar Humo: ‘Ik ben 76 en bijna een jaar weduwnaar. Sinds mijn vrouw gestorven is in Brazilië, leef ik in complete eenzaamheid, maar ik kan u verzekeren dat de Warmste Week mij geen steun biedt. Integendeel: als ik die dames en heren presentatoren van de Warmste Week op tv zie paraderen, zo fier dat ze zich om de eenzame mensen bekommeren, neemt mijn gevoel van eenzaamheid alleen maar toe. Ik ken hun namen niet, ook al worden ze zo luid verkondigd. Ik wil ze niet kennen. Als ik dan op tv een grote bende juichende tieners bemerk, die blijkbaar mijn eenzaamheid hebben aangepakt, wordt het nog erger. Wat zou er gebeuren als ik mij tussen die van vreugde en trots blakende tieners zou begeven? Zouden zij mij, een alleenstaande man van 76 jaar, warm omarmen? Of zouden ze de politie bellen met de melding dat er een pedofiel gesignaleerd is? (…) Hou op met die schijnheiligheid van de Warmste Week. Ik word er alleen maar triester en eenzamer van.’