Leuvense studente begint hongerstaking: ‘Ik gooi mijn lichaam in de strijd voor Palestina’

Met de hongerstaking wil Hanna De Boe de banden aanklagen die de KU Leuven onderhoudt met Israëlische universiteiten.

Hanna De Boe zit in haar eerste bachelor biomedische wetenschappen. Voor 7 oktober wist ze niet zo veel over de Palestijnse zaak, geeft ze toe. Maar ze heeft zich ingelezen. ‘En ik raakte steeds meer verontwaardigd. Ik schreef een brief naar een onbekend meisje en beloofde mijn stem te gebruiken voor alle mensen die niet in staat waren om op te komen voor hun eigen mensenrechten. Ik heb me schor geschreeuwd op marsen, kaarsjes gebrand op stille wakes… Maar dat had allemaal niet zo veel effect. Met pijn in mijn hart gooi ik daarom nu mijn lichaam in de strijd. Er is bijna geen andere mogelijkheid meer om te protesteren op een vredevolle manier.’

Het is niet de eerste hongerstaking in Europa, zegt De Boe. ‘Sommigen hebben dat al gedaan om een staakt-het-vuren in Gaza te eisen. Maar dat vind ik te hoog gegrepen. Daarom richt ik mijn pijlen op de KU Leuven: de universiteit onderhoudt banden met Israëlische universiteiten, zoals ook de VUB en de Universiteit Gent.’

Wat zijn uw eisen?

Hanna De Boe: De KU Leuven moet die banden doorbreken en de subsidiestroom stoppen. Dat zal niet van de ene op de andere dag gebeuren, dat besef ik ook wel, maar momenteel doet ze niets. De unief staat officieel ‘neutraal’ tegenover de hele kwestie. In de praktijk betekent dat dat ze de kant van Israël kiest, zoals veel universiteiten en bedrijven. Als een van de meest prestigieuze universiteiten van Europa de banden met Israël zou opschorten, is dat een gigantisch signaal dat overal in de wereld opgepikt zal worden.

Wat gaat u concreet doen?

De Boe: De hongerstaking begint maandag. Ik ga eerst naar het rectoraat om daar vliegertjes uit te delen met het gedicht If I must die van de Palestijnse martelaar Refaat Alareer. Dat was een Palestijnse dichter en literatuurprofessor, die in december gedood is door een luchtaanval. Daarna trek ik met een Palestijnse vlag naar de universiteitsbibliotheek aan het Ladeuzeplein en daar ga ik wachten tot woensdagavond. De symboliek lijkt me duidelijk. Een drinkstaking is het wel niet – ik zal af en toe wat water drinken. Maar ik neem geen vitamineshots, zoals de meeste hongerstakers doen.

Hoe reageren uw medestudenten en professoren op uw actie?

De Boe: Ik draag nu al een Palestijnse sjaal in de les. Sommige professoren kijken raar op, maar ik krijg veel steun van mijn medestudenten. Er zijn bij hen drie kampen: studenten die heel erg pro-Palestina zijn, studenten die heel contra zijn en sommigen weten er ook niets over. Ik ken ook mensen in de Joodse gemeenschap: ze zijn zeker niet allemaal tegen mijn actie. Een Jood kan ook pro-Palestina zijn, hè.

De kans is klein, maar wat als de universiteit ingaat op uw eisen?

De Boe: Dan gaat de hongerstaking niet door, maar dat verwacht ik niet. Er zijn al een paar pogingen en acties geweest om de universiteit op andere gedachten te brengen, maar zonder succes. Met mijn actie wil ik ook het gebrek aan inspraak aanklagen: we hebben als studenten weinig zeggenschap in het beleid van de universiteit. Aan de top spelen duidelijk andere belangen.