‘Lang geleden dat onze media zo Vlaams ingesteld waren’

Eric Defoort, oud-voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging, keek met stijgende verbazing naar het ‘meeslepende melodrama’ binnen de Vlaamse Beweging. Hij nuanceert de paniek ten aanzien van de strategie van N-VA: ‘Bij de Vlaamse Volksbeweging moet men eens Franstalige kranten lezen.’

“Vanaf nu moet het Vlaamse devies luiden: ‘On n’est demandeur de rien’.” Aan het woord is niet N-VA-voorzitter Bart De Wever, maar politicoloog Bart Maddens (KUL), in 2009. U weet wel, diezelfde Maddens die doodleuk verklaarde ‘gechoqueerd’ te zijn toen hij las dat de N-VA wilde doen wat hij zelf in 2009 verkondigd had: de Franstaligen uit hun kot lokken… Een verklaring die de gechoqueerde Maddens zelf deed namens “een groot deel van de flamingante achterban van de N-VA” als ik de Gazet van Antwerpen mag geloven. Als oud-voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging weet ik echter wel beter.

Ik stel me ook vragen bij de plotse opstoot van flamingantisme in onze media. Misschien heb ik in al die jaren iets gemist, maar zo populair als de voorbije week is het flamingantisme alvast nog nooit geweest. Voor diezelfde media die ons vroeger altijd als een irrelevante club enggeestige schreeuwers afdeed konden we plots niet serieus en belangrijk genoeg zijn… De reden van die plotse bekering? Omdat ze ‘de flaminganten’ konden gebruiken om de N-VA te treffen.

Daarbij werd duidelijk wel erg selectief omgegaan met ‘prominente’ stemmen uit die Flamingante achterban. Toen Jean-Pierre Rondas bijvoorbeeld zijn genuanceerde mening gaf aan een kwaliteitskrant werd die vakkundig genegeerd. Niet streng genoeg voor de N-VA was het oordeel, het flamingantisme werd niet compromisloos genoeg verdedigd. De officiële lijn was dat Bart De Wever Vlaanderen verraden heeft, voor een bord belgicistische linzensoep zijn geboorterecht heeft verkwanseld. Ik kan me de tijd niet meer herinneren dat onze media zo Vlaams ingesteld waren… Ik krijg de indruk dat sommige kranten zelf (opnieuw) het letterkruis AVV-VVK op hun voorpagina zouden afdrukken als ze daarmee de N-VA konden treffen.

En waar draait het allemaal om, in dit – toegegeven – meeslepende melodrama? Om de strategie van de uitlokking? Ik dacht dat we het daar ondertussen wel over eens waren? Ikzelf heb alvast altijd beweerd dat ‘Wallonië het Schotland van België’ kan zijn. Het Schotland dat zich wil afscheuren van Groot-Brittannië welteverstaan. Wellicht is dat de reden dat ik van de regisseurs van dit mediadrama net zoals Jean-Pierre geen ‘prominente’ rol toebedeeld kreeg.

In mijn ervaring kunnen de meeste flaminganten – prominent of niet – er zich wel in vinden dat de Vlamingen- zoals Maddens in 2009 terecht zei – demandeur de rien worden. Dan worden de Franstaligen vanzelf vragende partij om de Vlaamse eisen in te vullen, is de gedachte dan. Is dat zo onlogisch?

Immers, wie heeft destijds de eentaligheid van de gemeenschappen doorgedrukt? De Franstaligen, als reactie op de Vlaamse eisen. Toen CVP’er Gaston Eyskens in 1961 de eenheidswet doordrukte, die de kwakkelende economie nieuw leven moest inblazen, leden de Franstalige vakbonden ineens aan een opstoot van Waals regionalisme. De Waalse Hanen waren plots overal te zien…

Bij de recente regeringsvorming droomde Bart De Wever er luidop van dat beide regio’s eerst aparte regeringen zouden vormen, voor de federale formatie van start zou gaan. De CD&V wilde aanvankelijk van zo’n strategie niet weten, tot de PS en het CDH plots hun regeerakkoord voorstelden… En wat gaan die partijen de komende jaren doen, nu ze federaal niet meespelen? Hun machtsbasis ligt voortaan in Wallonië, dus gaan ze die valoriseren.

Als strategie is dat een stuk geloofwaardiger dan eeuwig aan de kant staan, immer vol wantrouwen en verontwaardiging elke vorm van politieke macht afwijzend. Het zou een goede zaak zijn indien prominente Flaminganten minder Vlaamse kwaliteitskranten zouden lezen, of zich daar op z’n minst niet voortdurend door zouden laten opjutten.

Ik stel voor dat men bij de Vlaamse Volksbeweging eens begint Franstalige kranten te lezen, dan zal men merken dat er in plaats van een belgicisering van de N-VA eerder een regionalisering van de PS plaatsvindt.