‘Onze samenleving laat slachtoffers van tienerpooiers in de steek’

Amir Bachrouri is voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

In onze straten lopen heel wat kwetsbare jonge meisjes rond. Meisjes die als gevolg van moeilijke thuisomstandigheden vaak in een instelling verblijven. Tienerpooiers loeren dan om de hoek. Ze smeden liefdevolle banden met de meisjes, maar achter hun liefde gaat een verdienmodel schuil: de meisjes moeten zich prostitueren. Een snelle rondvraag bij een expert leert dat zulke meisjes tegenover de wereld, waardoor ze zich in de steek gelaten voelen, vaak al veel argwaan koesteren. Een herinnering aan een gespreksavond over het thema die ik recent bijwoonde, flitst door mijn hoofd: ‘Ik was twaalf jaar en kwam uit een gebroken gezin. Op de hoek van mijn instelling stond hij me op te wachten. Hij was ouder dan ik, maar hij gaf me iets waar ik eeuwig naar snakte maar nooit voelde: liefde. Een luisterend oor. Oprecht, dacht ik. En om zijn warmte niet te verliezen, deed ik wat hij me vroeg. Zelfs al was dat gedrogeerd een nachtje met zijn vrienden doorbrengen.’

De getuigenis van het slachtoffer getuigt van tonnen moed. Dat ze gered werd uit de klauwen van haar ex-vriend is de verdienste van een vriendin die hem een ultimatum stelde, zegt ze: ‘Of hij neemt afstand van je, of ik geef hem zonder pardon aan bij de politie.’ De jongen trok zich terug en het slachtoffer zou gedurende lange tijd niets meer van hem horen. Ze zocht hulp en kreeg die. Of althans, dat dacht ze toch. Een vertrouwenspersoon gaf haar tips om ‘het’ veilig te doen. Geen gesprek over hoe ze de brokken met haar ouders kon lijmen. Geen gesprek over hoe jonge meisjesdromen uiteenspatten. Geen gesprek over wie ze ooit wilde worden.

Nee, het werd een gesprek waarin haar trauma werd getriggerd. Ze voelde opnieuw de pijn die ze de eerste keer ervaarde, bij de ontmoeting met haar ‘geliefde’. Vandaag schat Payoke vzw, het erkende meldpunt voor slachtoffers van tienerpooiers, het aantal slachtoffers op ongeveer 1000 à 1500 tienermeisjes. Een smet op ons blazoen als samenleving. Want waar is de erkenning voor de verhalen van die jonge meisjes?

Vaak verlangen zij naar een gesprek, bijvoorbeeld met hun ouders. Disfunctionele gezinnen, waar de vaderfiguur afwezig is of meisjes mishandeld worden, maken van hen vogels voor de kat. Zolang we als samenleving het gezin ongemoeid laten, blijven we ze in de steek laten. Achter de gevels van veel huizen spelen zich ware drama’s af. Ik betwijfel of ‘het’ veilig doen daarvoor de oplossing is.