Het nieuws over het failliet van Lunch Garden behaalde op de nieuwssites betere leescijfers dan dat over de inauguratie van Trump. Knack-redacteur Stijn Tormans begrijpt waarom.
‘De wereld is om zeep, er gebeuren rare dingen rondom mij en het laatste oordeel kan niet ver meer zijn’, zong Urbanus ooit. Vijftig jaar later krijgt hij gelijk.
Het meest verbazingwekkende aan de eedaflegging van Trump was níét dat de mannen met het meeste poen als schoothondjes achter hem zaten. Of dat de rijkste van die bende daarna een variant op de Hitlergroet bracht.
Maar wél dat ze een dag eerder allemaal aanschoven voor een diner in het National Building Museum in Washington. Prijs per persoon: een miljoen dollar. Wat zij met hun diepe zakken gegeten hebben, is niet bekend. Maar voor die prijs moet er minstens 24 karaats goud op het menu gestaan hebben. Binnenkort zullen we het weten, als de kok van Trump wordt geïnterviewd. Of beter, tot god wordt uitgeroepen.
Goossens
Ook wij zijn daar nogal bedreven in, om van koks goden te maken. Er loopt nu een opvallende reeks in Het Nieuwsblad, waarbij Peter Goossens en culinair journalist Willem Asaert het land rondtrekken om in de favoriete restaurants van de kok te gaan eten. Een beetje zoals Jezus die zijn leerlingen gaat bezoeken. Ik lees het altijd met grote ogen. Zij zijn altijd onder de indruk van de sausen en de voorgerechten, ik meer van de rekening.
‘Ik ben nog nooit in een sterrenrestaurant geweest. Zelfs als ik rijkelijk betaald zou worden, zou ik het nog niet doen.’
Toegegeven, tot u spreekt geen gastronoom. Ik ben nog nooit in een sterrenrestaurant geweest. Mijn bescheiden journalistenloon laat dat niet toe. Maar zelfs als ik rijkelijk betaald zou worden, zou ik het nog niet doen. Noem me een gewetensbezwaarde.
Ik ken het genoegen van op restaurant te gaan, maar vind het moreel verwerpelijk om meer dan veertig euro uit te geven aan eten dat ik even later weer moet afgeven in een toiletpot. Een kok die zijn vak kent, dat is fijn. Maar een hogere kunstvorm heb ik er nooit in gezien.
Pret
Daarom deed het nieuws over het faillissement van Lunch Garden me wel wat. Ook daar kwam ik niet vaak – misschien heb ik in mijn leven twee keer vol-au-vent gegeten in die van Schoten. Het was er best lekker. Maar ik zag er ook veel eenzaamheid. En veel pret. Peter Goossens heeft wellicht nog nooit halte gehouden in de Lunch Garden tijdens zijn tour door België. En dat is onterecht, want het is Het Hof van Cleve van de Gewone Mensen. Lunch Garden zorgde voor de democratisering van het restaurant: zelfs de mageren konden nu een avond weg.
Maar ook dat wordt hen nu ontnomen. Gedeeltelijk toch: CIM Capital wil dan wel een doorstart maken met 42 van de 62 restaurants, maar zeker de helft van het personeel mag oprotten.
Zo goed als vroeger wordt het nooit meer. En dat zullen we weer eens voelen. Urbanus heeft gelijk: de wereld is echt om zeep. De bus stopt amper nog, er zijn geen bankautomaten meer en de post is dicht. Maar dat nu zelfs Lunch Garden er de stekker uittrekt, dat steekt voor veel mensen wellicht nog het meest van allemaal. Je zou voor minder op Trump stemmen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier