‘Het is ontstellend dat De Croo het onderscheid maakt tussen natuur en klimaat’

‘Is het nu het moment om alles tezelfdertijd te doen?’ Het is maar een van de verbijsterende argumenten die premier Alexander De Croo (Open VLD) naar voren brengt om de Natuurherstelwet van de Europese Commissie een stok in het wiel te steken.

Die ambitieuze wet van Europees commissaris Frans Timmermans vraagt de lidstaten om 30 procent van hun gedegradeerde ecosystemen te herstellen tegen 2030. Tegen 2050 is het doel volledig herstelde ecosystemen.

De nood daaraan mag duidelijk zijn. De crisis waarin de natuur en de biodiversiteit verkeren, vormt een existentiële bedreiging voor onze landbouw, voor onze economie, voor onze welvaart, voor onze volksgezondheid en – detail – zelfs voor onze soort. We hebben geen pauzeknop nodig, maar een turboknop.

We hebben geen pauzeknop nodig, maar een turboknop.

Het argument van De Croo is bedenkelijk. U weet dat de partij van onze premier al meer dan twintig jaar onafgebroken in de federale regering zit? ‘Nu’ is dus inderdaad niet het moment om ‘alles’ te doen. Dat was het vijf jaar geleden, dat was het tien jaar geleden, dat was het twintig jaar geleden. Ook toen loeiden de alarmen al. Luid.

Ontstellend is ook dat premier De Croo het onderscheid maakt tussen natuur en klimaat. De biodiversiteitscrisis en de klimaatontregeling zijn even verweven als de verdrinkingsdood en water. Meer nog: ze versterken elkaar. Net zoals de oplossingen. Niets tempert zo goed de gevolgen van de klimaatontregeling (extreme droogte en wateroverlast) als natuurherstel (meer bos, minder verharding, meer natte natuur…).

Wat is dit dan? Onwetendheid of cynisme? Het is zeker een zoveelste aanslag vanuit het centrum op de geloofwaardigheid van het politieke bedrijf. Amper een half jaar geleden verbond ons land zich op COP15, de klimaatconferentie van de Verenigde Naties in Montreal, tot maatregelen die veel lijken op wat in de Natuurherstelwet staat. De klimaatkar, die de premier niet wil overladen, is nog steeds licht genoeg om vlotjes te worden gekeerd.

Gelukkig zijn er nog politici van het kaliber van Frans Timmermans, die wél een consequent parcours rijden, met oog voor het algemeen belang, en die ervoor zorgen dat minstens het Europese niveau nog enige geloofwaardigheid behoudt. Het grootste plezier dat premier De Croo zichzelf en dit land kan doen, is doen wat België zo veel heeft opgeleverd: Europa volgen en versterken.

Natuurherstel pauzeren is geen daad van redelijkheid.

Twee jaar gelden liet Vlaams minister van Omgeving Zuhal Demir (N-VA) in Knack optekenen: ‘Laat ik duidelijk zijn: er valt niet meer te onderhandelen over de natuur. Het systeem is op, we moeten nú doortastend optreden.’ Als minister van Omgeving is Demir het beste wat de natuur in Vlaanderen in twintig jaar is overkomen. Terecht is ze trots op de 8680 hectare extra natuur die sinds haar aantreden is beschermd. En toch juicht zij de bocht van De Croo toe. Toch maakt ook zij het onderscheid tussen natuurbeleid en klimaatbeleid.

Natuurherstel pauzeren is geen daad van redelijkheid. Het is de voortzetting van het funeste beleid dat ons in deze ellende heeft gestort. Wanneer het huis in lichterlaaie staat, is het niet redelijk om stil te staan bij waterschade. Dan moet je blussen, met man en macht.

Ze leven in een mooie wereld, onze politici. Je kunt er problemen eindeloos negeren, oplossingen ad infinitum uitstellen. Is er in die wereld ook plaats voor de rest van ons? Want hier, in de werkelijke wereld, dragen wij nú al de gevolgen van deze verbijsterende lichtzinnigheid.