Weer maakt een nieuwe Vlaamse regering geld vrij om de wachtlijsten in de zorg weg te werken. Weer zal dat weinig verschil maken. ‘Tenzij de volgende minister van Welzijn een hemelbestormer blijkt te zijn’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman. ‘Iemand die er álles voor over heeft om een verschil te maken.’
Lotte, Natan, Filip, David, Elke, Max, Emma, Sandra, Jan, Eva, Brecht, Lucy, Marjan en Dieter. Het zijn maar een paar namen van mensen die ik de voorbije jaren tijdens reportages en interviews leerde kennen omdat ze het slachtoffer waren geworden van het manke welzijnsbeleid. Ze waren uit de boot gevallen, bleven rillend in de kou staan, belandden soms letterlijk op straat. Omdat er niet genoeg plek was in de jeugdzorg, het dagcentrum of de gehandicapteninstelling, omdat het budget op was, omdat een project werd stopgezet, omdat de regels het nu eenmaal niet toelieten dat ze werden geholpen. Pech gehad.
Volgens het woordenboek is welzijn een toestand waarin je je goed voelt. Een fatsoenlijk welzijnsbeleid zou dus alles op alles moeten zetten opdat alle burgers zich goed kunnen voelen. Of ze nu een goede gezondheid hebben of niet, jong of oud zijn, een rimpelloos bestaan leiden of tot over hun oren in de ellende zitten. Welzijn is geen toestand waarin je eindeloos zit te wachten tot je krijgt wat je nodig hebt (en waar je recht op hebt) om je goed te voelen. Toch liet het beleid van de voorbije jaren toe dat jonge tieners in de volwassenenpsychiatrie werden gedropt omdat er geen geschikte plek was in een jeugdinstelling, ouders wanhopig waren omdat hun kind met een zware beperking nergens terechtkon, mantelzorgers crashten omdat ze er helemaal alleen voor stonden en mensen die recht hadden op persoonsvolgende financiering die simpelweg niet kregen. Was de vorige Vlaamse minister van Welzijn, die liefst tien jaar tijd heeft gehad om er iets van te maken, dan zo hardvochtig? Natuurlijk niet. Hij had gewoon te weinig geld. Pech gehad.
Gezocht: hemelbestormer (m/v)voor goedbetaalde job in Vlaamse regering.
Ook op het werkveld hadden hulpverleners, verzorgenden en vrijwilligers bijlange niet genoeg middelen om alle noden te lenigen. Maar zij legden zich daar niet bij neer. Met een ongelooflijke gedrevenheid en creativiteit – en soms met de moed der wanhoop – zetten ze initiatieven en projecten op om het welzijn van hun doelpubliek op te krikken. Soms kwam er dan een minister op bezoek om hen schouderklopjes te geven en centen te beloven. Héél interessant en veelbelovend vond hij hun project. Maar in plaats van het na twee jaar proefdraaien over heel Vlaanderen uit te rollen, werd zo’n initiatief vaak weer opgedoekt. Bij gebrek aan middelen. En de mensen die door dat project net weer op het droge waren geklauterd? Pech gehad.
Op die manier werd de voorbije jaren keer op keer geëxperimenteerd met het welzijn van de Vlamingen. Met alle gevolgen van dien. Vorige week nog pleitte een resem vertegenwoordigers van organisaties, zoals de Vlaamse Ouderenraad en Zorgnet-Icuro, in een open brief voor een beter Vlaanderen waar voor iederéén gezorgd wordt, ook voor de meest kwetsbaren onder ons. ‘Wij willen bezig zijn met zorg waar de persoon met noden en zijn omgeving centraal staan. Niet met gevechten over structuren en overleven, maar door de strijd aan te gaan tegen ongelijkheid en armoede’, schrijven ze. ‘Wij willen samenwerken op basis van een gezonde combinatie van professionele en informele hulp. Niet bezig zijn met een concurrentieel opbod. Wij willen investeren in betere zorg, geen energie verspillen aan de strijd tegen afbouw.’
Ze willen – kortom – hun werk kunnen doen en daar ook het nodige geld voor krijgen. De nieuwe Vlaamse regering zou tegen 2024 550 miljoen euro extra willen investeren om de wachtlijsten in de zorg in te korten. Klinkt fantastisch, niet? Alleen berekende het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH) eerder dit jaar dat er 1,6 miljard euro extra nodig is om alleen al de wachtlijsten in de gehandicaptenzorg tegen die tijd weg te werken.
Er is dus niet alleen veel meer geld, maar ook veel meer lef en daadkracht nodig dan we de voorbije jaren hebben gezien. Als de welzijnssector één ding niet nodig heeft, is het wel een brave huisvader meer die het departement naar beste kunnen beheert. Nee, de nieuwe Vlaamse minister van Welzijn moet een hemelbestormer zijn, die zich desnoods aan het Pro Patria-monument op het Martelarenplein vastketent tot hij genoeg middelen krijgt om te doen wat hij moet doen. Ervoor zorgen dat élke Vlaming zich goed voelt. Hoeveel pech hij of zij ook heeft.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier