‘Ik hield ontzettend veel van haar’, zegt Le Soir-hoofdcommentator Béatrice Delvaux na de dood van gewezen VUB-rector Caroline Pauwels. ‘Als zij ergens de schouders onder zette, kregen wij het gevoel: we staan er niet alleen voor.’
Het is opmerkelijk hoeveel reacties het overlijden van Caroline Pauwels losmaakte, ook aan Franstalige kant. Maandag wijdden de twee grote Franstalige kranten, La Libre en Le Soir, er hun commentaarstuk aan. La Libre-hoofdredacteur Dorian de Meeûs typeerde haar als een ‘inspirerende persoonlijkheid’ en een ‘onuitputtelijke bron van menselijke verrijking’. Van Béatrice Delvaux, hoofdcommentator bij Le Soir, verscheen op de voorpagina van de krant een ‘ode aan Caroline’, met als titel: ‘Ja, we kunnen bergen verzetten.’
Vanuit de Franse Provence, waar Delvaux verblijft, vertelt ze hoorbaar aangedaan hoezeer de dood van Pauwels haar verdrietig stemt. ‘Bij het grote Franstalige publiek was ze natuurlijk minder bekend dan in Vlaanderen, hoewel ze de laatste jaren ook een paar keer over haar ziekte heeft getuigd in Franstalige kranten en daarmee ongetwijfeld veel mensen heeft geraakt. Maar met heel wat Franstalige journalisten, academici, activisten en intellectuelen had ze sterke banden. Een van haar laatste Facebookposts, zag ik vandaag, ging over minister van Buitenlandse Zaken Hadja Lahbib (MR). “Wat een nieuws!!! Wat een moed! Dank om die verantwoordelijkheid op te nemen Hadja Lahbib”, schreef ze.’
Caroline Pauwels definieerde zichzelf als een “possibilist”: ze geloofde dat het mogelijk is de wereld te veranderen.
Béatrice Delvaux, hoofdcommentator bij Le Soir
‘Ik heb tot heel kort voor haar dood nog met haar ge-sms’t’, vervolgt Delvaux. ‘Een van de laatste dingen die ze me stuurde ging over de oorlog in Oekraïne. Ik zou er dolgraag met je over praten, schreef ze. Ook tijdens de lockdowns stuurde ik haar berichtjes. Die periode was door haar ziekte extra moeilijk. Dan legde ze uit dat ze weleens bomen in het Zoniënwoud ging omhelzen en daar ontzettend veel energie uit haalde.’
Delvaux noemt de relatie die ze had met Caroline Pauwels een ‘zusterschap’. ‘Ze had veel dichtere vrienden dan ik, maar ik hield ontzettend van haar. We deelden veel dingen. Ze las mijn stukken en reageerde er vaak op. We hebben elkaar vaak en in verschillende omstandigheden ontmoet. Ik heb haar uitgebreid over haar levensgeschiedenis geïnterviewd. Ze was altijd constructief en nooit cynisch. In plaats van te wedijveren met de ULB, sloeg ze bruggen met de Franse Gemeenschap, met de stad Brussel en met de culturele wereld.’
Dat twee Franstalige kranten in hun hoofdartikel stilstaan bij het overlijden van een gewezen rector van een weliswaar in Brussel gelegen maar Vlaamse universiteit, schrijft Béatrice Delvaux toe aan de persoonlijkheid van Pauwels en alles waar ze zich voor inzette. ‘Ze was zo veel meer dan alleen de gewezen rector van de VUB. Ze belichaamde iets wat we in deze tijd heel hard nodig hebben. Ze hield van de wereld en van mensen, en incarneerde, zoals ik schrijf, het idee dat we bergen kunnen verzetten. Als journalist word je doorlopend geconfronteerd met immense problemen die niet worden aangepakt vanwege partijpolitieke spelletjes. Caroline definieerde zich als een “possibilist”: ze geloofde dat het mogelijk is de wereld te veranderen. En zodra zij ergens de schouders onder zette, kregen wij, de anderen, het gevoel: we staan er niet alleen voor.’
