Flo Windey (StuBru): ‘Al het nieuws over spiking en needle spiking. Dat is zo ontmoedigend’

Flo Windey is radiopresentator op Studio Brussel. Maar hoe is ze als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden had ze 26 minuten en 12 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Al het nieuws over spiking en needle spiking. Dat is zo ontmoedigend. Je mag je drankje nog zo goed beschermen als je uitgaat, toch komen er altijd nieuwe manieren om je te raken.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Stuur iedereen in therapie.

Wat is uw grootste prestatie?

Dat ik heb volgehouden. Hier zijn, elke dag opstaan, iets wezenlijks doen met mijn leven.

Wat is uw grootste mislukking?

Ik was 19 en was net begonnen bij StuBru toen ik – erg last minute – mijn eerste opdracht als reporter kreeg. Ik moest op een autoloze dag muzikanten interviewen die op de trein muziek maakten. Het resultaat was verschrikkelijk, omdat ik totaal geen idee had van hoe radio werkte.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Al vaak. Het lijkt me leuk om ergens helemaal opnieuw te beginnen. En dan nog het liefst in Engeland. Ik hou van hun state of mind. Het is er óf supernetjes, óf superchaotisch: heel herkenbaar voor mij.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Mijn oma en opa namen me als kind mee naar het Josaphatpark in Schaarbeek, waar ik snel met mijn step of skateboard tekeerging. Ze waarschuwden me altijd dat ik zou vallen en ze hadden gelijk. Om de zoveel weken moesten ze al die kleine steentjes uit mijn knieën plukken.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Ik eet amper vlees, alleen af en toe kip. Geef toe: appelmoes met tofoe is niet hetzelfde. Verder neem ik zo vaak mogelijk de trein. En ik probeer wegwerpplastic te vermijden.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Geen idee. Ik stop geen tijd in mezelf verdedigen.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Zeker, tegen mijn kat Oscar. Al praat hij vooral tegen mij.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Dat ik me vroeger te vaak liet doen door anderen.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

Nee, dat vind ik een heel gevaarlijke uitspraak, waarmee je velen hun identiteit ontzegt. In de jaren 1930 was er nog zo veel werk in de wereld, heel wat mensen hadden amper rechten.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

De Seagram Murals van Mark Rothko. Ik zag er één in een Londens museum, in een heel donkere kamer. Toen mijn ogen begonnen te wennen aan de duisternis, kwamen de kleuren stilaan binnen. Ik heb daar erg lang naar zitten kijken, met tranen in mijn ogen. Maar dat heb ik ook met concerten, en zelfs met TikToks: het hoeft geen high culture te zijn.

Waarover zou u meer willen weten?

Over sociologie en psychologie.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Dat varieert, ik geef vooral op het gevoel. Maar ik probeer mezelf ook in te zetten. Zo deed ik vrijwilligerswerk in een vluchtelingencentrum.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

De liefde op zich is niet moeilijk. Als dat wel zo is, moet je op zoek naar een ander lief.

Vindt u seks overschat?

Ja, het wordt erg gehypet. Seks voelt vaak als een goed concert: je kijkt er erg naar uit, maar nadien val je in een dip.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Een uur.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Boksen, wandelen, zo veel mogelijk naar buiten gaan en gezond eten. Maar ook genoeg rust nemen, door niet op alles ‘ja’ te zeggen.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Zeker.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Ik citeer graag de levenswijsheid én tattoo van een goede vriendin: ‘Gewoon gunnen.’ Zowel voor jezelf als voor de ander.