‘Extra geld voor Defensie: regering gebruikt Kerstmis om te investeren in oorlog en vernietiging’

Ludo De Brabander van Vrede vzw ziet geen heil in extra investeringen in Defensie. ‘Hoezo, NAVO-verplichtingen? Met haar expansiepolitiek, herbewapening en militaire interventies investeert deze organisatie net in onze onveiligheid.’

De regering heeft beslist om tegen 2030 9,2 miljard euro te investeren in de verschillende componenten van de landmacht en in cyber/intelligence. Voor alle duidelijkheid: het is niet de huidige regering die deze investeringen gaat uitvoeren, wel de komende regeringen vanaf 2019.

Deze regering bespaart immers op Defensie, omdat… er geen geld is. De factuur wordt dus gemakshalve doorgeschoven naar de volgende legislaturen. Dat betekent dat er vanaf dan gemiddeld elk jaar voor 800 miljoen euro aan investeringen in nieuw materieel wordt uitgetrokken.

Dat heeft uiteraard repercussies voor het Defensiebudget, dat in 2030 dubbel zo hoog zal zijn. De hoofdmoot gaat naar de aankoop van 34 nieuwe gevechtsvliegtuigen. Daarmee is niet alleen een bedrag gemoeid dat kan oplopen tot 5 miljard euro. Die vliegtuigen moeten ook nog eens voor vele miljoenen onderhouden worden. In Nederland bv. bedragen de onderhoudskosten van de F35, een van de kandidaten voor de vervanging van de Belgische F16s, 7,5 miljoen euro per jaar. Per toestel. Geëxtrapoleerd naar de Belgische situatie zou dat dus jaarlijks om 255 miljoen euro gaan.

Besparingen om militarisering te kunnen betalen

Het is een beetje cynisch dat de aankondiging als een pakje onder de kerstboom valt. Kerstmis is het feest van vrede. Tijdens de Eerste Wereldoorlog staakten de soldaten de gevechten in zogenaamde kerstbestanden voor een voetbalmatch of zongen ze gezamenlijk kerstliederen. Ze toonden even de absurditeit van de zinloosheid en gruwelijkheid van oorlog.

Deze regering gebruikt kerstmis om te investeren in oorlog en vernietiging terwijl ze het afgelopen jaar de ene besparing na de andere aankondigde op de sociale zekerheid en de openbare diensten.

Als de NMBS de komende vijf jaar 2,1 miljard moet besparen, dan kan je niet anders dan besluiten dat deze middelen nodig zullen zijn om ze in nieuwe gevechtsvliegtuigen te investeren. Als N-VA keer op keer horen laat verstaan dat er nog verder bespaard moet worden op de sociale zekerheid, dan weet u voortaan waarom.

Maar dan nog. Zelfs met opgelegde besparingen en een controversiële taxshift krijgt deze regering amper de begroting rond. Ook niet die van Defensie. De belangrijkste vraag blijft dus: hoe gaan we over een paar jaar de miljarden vinden om het gestegen Defensiebudget te financieren, als we ze vandaag ook niet vinden? Zoals het er nu naar uitziet zal dat vooral via besparingen uit andere departementen moeten gebeuren en wellicht door extra belastingen of een ontspoorde begroting.

De regering verantwoordt de stijging van het Defensiebudget omdat we, ten eerste, steeds meer te maken krijgen met instabiliteit in het oosten en het zuiden en, ten tweede, we onze verplichtingen moeten nakomen in NAVO-verband.

Investering in destabilisering

Wat het eerste betreft. Gevechtsvliegtuigen zijn de slechtst mogelijke investering als we echt een bijdrage willen leveren tot vrede en stabiliteit. De destabilisering van het Midden-Oosten en Noord-Afrika is nu net mee het gevolg van ons handelsbeleid, ons militair optreden, onze wapenhandel, onze petroleumhonger, etc.

En dan zwijg ik nog over de historische naweeën van het kolonialisme. Europa heeft jarenlang banden onderhouden met dictatoriale regimes in Tunesië (Ben Ali), Egypte (Moebarak), Libië (Khadaffi), Saudi-Arabië, Bahrein,… en ze bewapend en gesteund. Twee van onze belangrijkste bondgenoten (Verenigde Staten en Groot-Brittannië), zijn onder valse voorwendselen Irak binnengevallen en hebben vervolgens het hele staatsapparaat ontmanteld. Met de gekende rampzalige gevolgen.

Alle analisten zijn het er over eens dat de militaire interventie en de daaropvolgende bezetting in Irak de voedingsbodem hebben geleverd voor het terrorisme en het ontstaan van extremistische jihadi-bewegingen als Daesh.

Sinds de oorlog tegen de terreur werd gelanceerd in 2001 is het aantal terroristische aanslagen met 6.500% gestegen: van 355 in 2001 naar 13.500 in 2014. Het aantal slachtoffers van terreuraanslagen steeg met 4.500% van 3.295 naar 32.727.

In 2014 vond 74 procent van de terreuraanslagen plaats in Irak, Nigeria, Afghanistan, Pakistan en Syrië. Niet in het Westen. Vier van die vijf landen kregen en/of krijgen te maken met luchtbombardementen door buitenlandse machten.

Met andere woorden: het minste wat je kan zeggen is dat deze militair operaties niets, maar dan ook niets, hebben bijgedragen aan vrede en stabiliteit. Wel in tegendeel, ze hebben het geweld in de hand gewerkt en de boemerang krijgen we op ons bord in de vorm van terreuraanslagen en een vluchtelingencrisis in Europa.

Zo moeilijk is de logica daarachter niet: hoe meer je in de regio bombardeert en militair optreedt, hoe groter het ongenoegen bij de bevolking en de aantrekkingskracht van groepen die uit zijn op weerwraak. Het is ongelooflijk dat het failliet van de militaire aanpak maar niet doordringt in de grijze cellen van het politiek establishment.

Als we naar het oosten kijken, dan zie je dezelfde rampzalige keuze voor een confrontatiepolitiek. Het gaat om een self fulfilling prophecy: hoe meer je de spierballen laat rollen, hoe meer de andere kant hetzelfde zal doen.

We weten op voorhand hoe Rusland zal reageren en toch doen we voort. Oekraïne is van meet af aan verkeerd aangepakt, met een opbodbeleid dat er op gericht was het land in de Europese en NAVO-invloedzone te trekken – ten koste van Rusland. De NAVO-uitbreiding richting Russische grens en de oorlog in Oekraïne zorgen voor groeiende spanningen. De ‘European Leadership Council’, een prominente Europese denktank, publiceerde deze zomer een rapport waaruit bleek dat er tussen maart 2014 en maart 2015 66 incidenten plaatsvonden waarvan er drie als ernstig worden gekwalificeerd. We spelen met vuur, want aan beide zijden staan er kernwapens opgesteld.

Je bent niet veilig als de andere zich onveilig voelt

De les die we ons zouden moeten herinneren uit de periode van de Koude Oorlog is dat je geen veiligheid kan creëren als de andere zich onveilig voelt. Midden de jaren zeventig heeft dat besef geleid tot het Helsinki-proces, waarbij via dialoog en vertrouwenwekkende maatregelen een gevaarlijke bewapeningswedloop en mogelijke escalatie werd afgewend.

Nu kiest de NAVO voor een diametrale politiek waar veiligheid gebaseerd is op een beleid van uitsluiting, confrontatie en sancties. Gaat er überhaupt een dreiging uit van Rusland? Wel, we kunnen dat moeilijk ernstig nemen van een land met een defensiebudget dat, ondanks stijgende militaire uitgaven, nog altijd maar 8% bedraagt van dat van de NAVO.

Rusland is maar een bedreiging als we kiezen voor confrontatie en bewapening in plaats van dialoog en ontspanning. Maar sommige spelers van het ‘militair-industrieel complex’ hebben er natuurlijk belang bij om de dreiging op te kloppen.

Absurde NAVO-verplichtingen

Dat brengt me bij een van die spelers: de NAVO-verplichtingen.

Hoe kan van ons verwacht worden dat we onze verantwoordelijkheid nemen ten aanzien van een organisatie die kiest voor een absurde politiek van militarisering, onredelijke budgettaire inspanningen (streven naar militaire uitgaven die 2% van het nationaal inkomen bedragen), en die Afghanistan en Libië in chaos en geweld hebben ondergedompeld? Hoe kan je een verplichting hebben ten aanzien van een organisatie die blijft investeren in de modernisering van kernwapens – wat in strijd is met het non-proliferatieverdrag?

De NAVO zorgt niet voor onze veiligheid. Met haar expansiepolitiek, herbewapening en militaire interventies investeert deze organisatie in onze onveiligheid.

Het klopt dat het de lidstaten zijn, met inbegrip van België, die de NAVO-koers bepalen. Vandaar ook dat het tijd wordt om het roer om te gooien. Net zoals het Warschaupact hoeft de NAVO niet eeuwig te bestaan, zeker als haar politiek geen veiligheidsbelangen dient.

Deze regering kiest evenwel voor een aanpak die dagelijks zijn failliet bewijst. De bevolking betaalt de rekening omdat de bewapening historisch gezien altijd ten koste gaat van de welvaart. De beste investering in onze veiligheid is zorgen dat we een sociaal en ecologisch duurzaam beleid voeren, want geweld komt echt niet als een natuurramp tot bij ons.