‘Even Whatsapp checken? Beste automobilist, u bent echt niet zó onmisbaar’

Als je erop let, zijn ze overal, schrijft redacteur Tex Van berlaer over whatsappende automobilisten. ‘Maar wat als iedereen meer zoals mijn assertieve collega zou zijn?’

Het begint met een snik.

Het is nog vroeg in de ochtend, maar toch hangt mijn vrouw al aan de lijn. Ze is overstuur, en raakt niet uit haar woorden.

Ze heeft net de kinderen op school afgezet, het prille begin van een nieuw schooljaar. Die school werd ruim anderhalf jaar geleden getroffen door het verlies van een 7-jarige leerling. Omgekomen door een aanrijding terwijl ze op de fiets zat. We denken er nog dagelijks aan.

Sinds die dag is met kinderen door het autoverkeer fietsen nog zenuwslopender dan voordien. Elke wagen is een gevaar, navigeren tussen SUV’s, bestelwagens en vrachtwagens vereist een zenattitude die soms onhaalbaar is.

Schichtig

Waarom ze weent, vraag ik.

Dicht bij ons huis ligt een middelbare school. Een college, zo eentje waar ouders kamperen in de hoop op een gouden ticket.

Hoewel ik als tiener door de grond zou zijn gezakt als mama of papa me voor de schoolpoort had afgezet, blijkt het nog een normale zaak dat kinderen netjes tot aan de ingang worden gereden. Al kan ik niet spreken voor de kinderen, die misschien wel stilletjes door die grond zakken.

Dat die ouders de snelheidslimiet van 30 kilometer per uur negeren, daar kijken we al niet meer van op. In Vlaanderen is de zone 30 een suggestie van de chef, vrijblijvend, het mondmasker dat de neus niet bedekt.

Daarvoor huilt ze niet.

Het is uit onbegrip. Onbegrip dat uitgerekend ouders tijdens het rijden de smartphone raadplegen. Je vist ze er zo uit, de typerende gebogen nek, en, als het goed is, met de ogen schichtig van de schoot naar de voorruit en terug.

Ze begrijpt niet dat zoiets zelfs nog maar een optie is, wetende wat voor gruwelijke gevolgen zo’n gedrag kan teweegbrengen.

Als je erop let, is het overal. Er bestaan ook gewoon cijfers over. Volgens verkeersinstituut VIAS vallen jaarlijks vijftig verkeersdoden door de afleiding van een smartphone. Dat zijn ruim twee schoolklassen. We wéten dit. En toch, beste automobilist, is uw whatsappje belangrijker dan onze kinderen.

Schijnheilig

Toen ik een tijdje terug met een collega carpoolde, zag ik hoop. Toen hij opmerkte dat een chauffeur naast hem de nek kenschetsend gebogen hield, wenkte hij hem met handgebaren. ‘Ogen op de weg’, gesticuleerde hij.

Daar keek die andere van op. Iemand ter verantwoording roepen is niet bon ton in Vlaanderen, daar zijn we te bescheiden voor – of te schijnheilig.

Maar wat als iedereen wat meer als die collega zou zijn?

Wie echt zo belangrijk is dat hij of zij berichtjes metéén moet lezen, neemt best een chauffeur. Dan bent u minister, CEO of Gert Verhulst. Al de rest kan echt wel wachten met dat berichtje. Aarde aan automobilist: u bent echt niet zó onmisbaar.

En uiteraard moeten fietsers hier ook mee stoppen. Whatsappend, zelfs soms zonder ook maar één hand op het stuur te houden, is dom. Alleen kan die fietser relatief minder leed veroorzaken dan die tonnen staal op vier wielen.

En uiteraard moet ook het beleid ervoor zorgen dat gemotoriseerd en niet-gemotoriseerd verkeer zo veel mogelijk gescheiden is. Zwakke weggebruikers moeten een rode loper krijgen in onze stads- en gemeentekernen. De auto is dan hoogstens een ongenode gast.

Maar tot die tijd kan de assertieve burger bijdragen. Door, net als mijn collega, onaanvaardbaar rijgedrag te benoemen en te corrigeren. U hoeft niet te snikken bij het zien van sms’ende bestuurders, maar verontwaardiging kan van tijd tot tijd het beste in mensen bovenbrengen.

Tranen of niet: ogen op de weg.