‘Dit land zit niet op zijn tandvlees, het gehele gebit is rot tot op het bot’

‘De toestand is hopeloos maar niet ernstig’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de oplopende rekening van de coronacrisis en de vastgelopen federale formatie.

Het gat in onze begroting groeit stilaan naar 10 procent van ons BBP, en vóór de coronacrisis was het begrotingstekort al elf maal groter dan de regering had beloofd bij haar aantreden in 2014. De jaarlijkse pensioenlast duwt ook al tegen de 50 miljard euro per jaar aan, maar toch blijven onze regeringen kwistig sinterklaas spelen, en ligt er nog geen relanceplan op de tekentafel om onze economische krimp van 8,8% te stuiten.

De traditionele 11.11.11%-partijen (Open VLD, CD&V en SP.A) hebben immers nog te veel last om met hun laatste stuiptrekkingen wanhopig een federale regering te vormen. Gelegenheidscoalities in het parlement doen ondertussen ook een flinke greep in de schatkist om hun achterban te plezieren. Er werd al voor zo’n twee miljard aan nieuwe uitgaven bij wet gestemd, zoals een termijnrekening van 400 miljoen euro voor mijnwerkers die al 30 jaar op pensioen zijn, een BTW-vermindering op zeepproducten t.b.v. 124.000 miljoen euro waar alleen multinationals als Unilever beter van worden, en naast de 400 miljoen van Maggie De Block voor de zorgsector ook nog 460.000 miljoen om de witte coronawoede te stillen.

Nochtans besteden slechts vier landen in de Europese Unie een groter percentage van hun BBP aan de gezondheidszorg dan ons land, en de sociale overheidsuitgaven (excl. werkloosheidsuitkeringen) waren tussen 2000 en 2015 al gestegen van 19% van ons bbp naar 24% . In wezen gaat het niet om bedragen maar om beleid. Het debat wordt nu emotioneel gevoerd en niet meer rationeel. Tegen die perceptie kan niemand op. De tijdelijke werkloosheidsvergoedingen en ouderschapsverloven slaan ook een gat in de bodem van de RVA, terwijl volgens Eurostat de werkloosheidsuitkeringen in België al 3,4% van het BBP bedragen en het EU-gemiddelde amper 1,4% is. Voor elk dossier van tijdelijke werkloosheid krijgen de vakbonden gemiddeld zo’n 16 euro van de overheid, een extra coronastakingsspaarpotje van 15 miljoen euro.

Dat Wallonië kwistiger is in het uitdelen van cadeaus dan Vlaanderen en dat het de vorming van een daadkrachtige relanceregering minder urgenter vindt, is verweven in de DNA van ons koninkrijkje. De tering wordt er nooit naar de nering gezet. Als Vlaanderen een coronahinderpremie uitkeert van 4.000 euro, dan doet Wallonië er een schep bovenop met 5.000 euro voor elke gesloten handelszaak. Terwijl de evenementensector hier op apegapen ligt, betaalt de Waalse overheid toch de gage uit aan elke artiest die moest optreden op een afgelast evenement in een gesubsidieerd cultuur- of Achturenhuis. Als toetje krijgt het orkest nog een compensatiecontract voor volgend jaar. Never waste a good crisis.

Hulpverslaving en spilzucht zijn drugs waar men in het Zuiden van het land niet wil van afkicken, want de rekening wordt toch door het Noorden betaalt met jaarlijkse miljardentransfers van 7 tot 11 miljard euro (al naar gelang de bron). Zelfs de gouverneur van de Nationale Bank, de MR-adept Pierre Wunsch moet dit tot scha en schande ootmoedig toegeven. Vlaanderen is de bancontact van Wallonië. Ondanks de luxe van een gratis pinautomaat is de armoede in Wallonië nog altijd tweemaal groter dan in Vlaanderen, en in Brussel zelfs driemaal. Volgens Statbel, het Europees bureau voor statistiek, scoort Vlaanderen zelfs het best van gans Europa qua armoedebeleid. Het aantal personen onder de armoededrempel is boven de taalgrens lager dan 10%. In Wallonië is het 22% en in het Brussels Gewest 33% , quasi het dubbele van het Europees gemiddelde dat op 17% ligt, één procent boven het Belgisch. Ondanks een vijftal Marshallplannen, een stroom aan Europese subsidies en Vlaams manna blijven de socialistische paradijzen, waar Magnette en Di Rupo de plak zwaaien, van Charleroi tot Mons, al driekwart eeuw lang gesubsidieerd verval.

Niettegenstaande dat de transfers van Noord naar Zuid driemaal hoger zijn dan die van West- naar Oost-Duitsland, en de subsidies 12 keer meer per persoon dan in Hongarije, heeft Wallonië nog een torenhoge staatsschuld. De Waalse overheidsuitgaven bedragen 70% van hun BBP, dit is nagenoeg communistisch zegt Wunsch. Van die heilsleer zien we nog de restanten in Venezuela en Noord-Korea, de heilstaten van de PVDA/PTB. De schuldenberg van Wallonië was voor de coronacrisis al opgelopen tot 21,7 miljard euro, dit was 140% van de inkomsten. Vandaag is het volledig uit de hand gelopen.

Volgens het Instituut van Nationale Rekeningen (INR) was de groei van de werkgelegenheid tot vóór de komst van Covid-19 voor 62% te danken aan Vlaanderen, 21% aan Wallonië en nauwelijks 7% aan Brussel. Wallonië wordt daarenboven ook nog kunstmatig beademd met het apparaat van overheidstewerkstelling, in wezen belastinggeld. Het aandeel van de tewerkstelling in de non-profitsector is er 43,2% (In Vlaanderen 33,7%) en dan wordt tewerkstelling bij (semi)overheidsbedrijven als de NMBS, Infrabel, Bpost en Proximus nog volop gerekend als tewerkstelling in de privésector. In feite werkt nagenoeg meer dan één op de twee werknemers in Wallonië bij de overheid, een bolwerk van PS-cliëntelisme.

Er gaat geen parlementaire week voorbij of de Vlamingen worden in het halfrond door linkse roeptoeters gestigmatiseerd als genetisch racistisch, terwijl het Waals Gewest met 32,1% de laagste werkzaamheidsgraad van gans Europa heeft voor niet EU-burgers. In Brussel wonen er meer nieuwkomers dan ketjes, maar van de niet- EU-burgers zijn er ook maar nauwelijks 41,9% aan de slag. De zwarte economie tiert er weliger dan de officiële. Het Belgisch gemiddelde van 45,4% in die statistiek wordt nog wat rechtgetrokken door de Vlaamse inbreng met 50,5%, al is dat ook nog 12% onder het Europees gemiddelde. Over de redenen dat de vrouwelijke werkzaamheidsgraad van niet- EU-onderdanen amper 31,1% is, durf ik hier niet uit te weiden, uit vrees om in deze gendergevoelige tijden van racisme en discriminatie beschuldigd te worden. Het zal de Brusselaars toch geen zorg wezen, het Vlaams infuus blijft stromen en het wanbeleid blijft welig tieren. Volgens de BECI, de Brusselse Kamer van Koophandel, dreigt zelfs 41 % van de ondernemers Brussel te verlaten wegens gebrek aan mobiliteit, de Lage Emissie-Zone, een doorgeschoten fiscaliteit, gebrek aan netheid en veiligheid…

Het staat buiten kijf dat Vlaanderen weerom de tol van de crisis zal betalen. We hoesten al het leeuwenaandeel van alle belastingen op, en met de nieuwe tsunami aan heffingen om het begrotingsgat dicht te rijden zal het riedeltje dat “de sterkste schouders de meeste lasten moeten dragen” weerom oorverdovend klinken. Links wil hier liever minder rijken dan minder armen. Vlaanderen houdt als een gulle schenker de collectivistische Waalse verzorgingsstaat op gang met het emotionele maar oneerlijke argument van de nationale solidariteit. Er kunnen hier zelfs geen democratisch verkozen regeringen meer gevormd worden, enkel kunstmatige samenraapsels uit nostalgisch machtsbehoud. De economische, sociale en ideologische standpunten te Noorden en te Zuiden van de taalgrens zijn dermate verschillend dat ze verhinderen om een antwoord te bieden aan de gigantische uitdagingen waarvoor ons land staat. Het cordon is de strop waaraan de uitgebluste traditionele partijen zichzelf hebben opgehangen.

Op onze bruiloften mogen we niet dansen van onze Nationale Veiligheidsraad, maar we walsen stilaan op de tonen van de dodenmars naar onze economische begrafenis. Laat ons dan maar liever scheiden, Waalse broeders. Dit land zit niet op het tandvlees, maar het gehele gebit is rot tot op het bot. Laat ons dan maar verkiezingen houden op 5 november en op 11 november de wapenstilstand tekenen. We verdelen de inboedel zoals Tsjechië en Slovakije, en gaan in vrede uit elkaar.

Eenzijdige niet wederkerige solidariteit noemde mijn grootvader profitariaat, en voortdurend bijten in de hand die je voedt was voor hem parasiteren. Een wijs man, mijn grootje.