‘Discriminatie op arbeidsmarkt: we zijn de tijd van vriendelijk vragen al lang voorbij’

Het is goed dat Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA) discriminatie ‘verwerpelijk’ noemt, schrijft Imade Annouri (Groen). ‘Maar schuldig verzuim door geen verantwoordelijkheid op te nemen als beleidsmaker is dat evenzeer. De Vlaamse regering moet een voortrekkersrol spelen.’ Annouri geeft 4 concrete voorstellen aan de minister-president.

Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA) haalde tijdens een speech voor Voka meer dan terecht het probleem van discriminatie op de arbeidsmarkt aan. Al jaar en dag voert Vlaanderen allerlei lijstjes aan als slechtste leerling van de Europese klas. Zo is 22% van de allochtone migrantenjongeren werkloos tegenover 6 % van de hooggeschoolde autochtonen.

Dat de Vlaamse minister-president deze problematiek aankaart, is een goede zaak. Jammer genoeg beperkt hij zich tot het vriendelijk vragen aan werkgevers om stageplaatsen te creëren. Dat er o zo veel meer moet gebeuren is echter zeer duidelijk.

‘Wat we zelf doen, doen we beter’, was ooit een motto in Vlaamse kringen. Na de laatste staatshervorming,kan Vlaanderen de bevoegdheden ten volle opnemen. Maar op het moment dat er meer bevoegdheden naar Vlaanderen komen, kruipt de Vlaamse regering in haar schulp, ze ontslaat zichzelf van alle verantwoordelijkheid en schuift deze door naar de werkgevers. Zo lijkt een verderzetting van het beleid van de vorige Vlaamse regering van CD&V, N-VA en SP.A een feit. Toen beperkte bevoegd minister Philippe Muyters zich tot lippendienst zonder concrete actie, met op het einde van zijn vorige legislatuur niet meer dan snel-snel een discriminatieplan.

In het regeerakkoord van N-VA, Open VLD en CD&V staat haast geen ambitie om ook maar iets te doen aan structurele vormen van discriminatie en racisme in Vlaanderen. Verder dan ‘We bestrijden ook discriminatie op de arbeidsmarkt, preventief zowel als curatief’ lijken de onderhandelaars niet geraakt te zijn. Misschien dat de inspiratie even op was en dus doe ik graag – constructieve oppositie weet u wel – enkele voorstellen.

• Waarom worden streefcijfers bij de overheid niet afdwingbaar gemaakt?
• Waarom legt de regering geen streefcijfers op voor ondernemingen die een opdracht van de Vlaamse overheid willen binnenhalen?
• Waarom worden inspecties niet versterkt?
• Waarom geen ambities om opsporingsinstrumenten betreffende discriminatie in een decretaal kader gieten?

Als minister-president Bourgeois het serieus meent, en hij heeft bij het begin van de legislatuur het voordeel van de twijfel , dan moet de Vlaamse regering veel meer doen dan enkel vriendelijk vragen. Als ze wil dat elke inwoner in Vlaanderen alle kansen kan krijgen om zich te engageren op de arbeidsmarkt, dan zal deze Vlaamse regering daar een voortrekkersrol in moeten spelen en zelf actie ondernemen.

Discriminaties op de jobmarkt wegwerken is geen softlinks pamperbeleid. Het gaat erom om alle potentieel en talent in ons land aan te spreken. Als Vlaanderen een koppositie wil innemen, is het broodnodig dat elk talent een gelijke kans krijgt om zich ten volle te smijten in een goede en boeiende job. Het is een kwestie van een gezonde economische strategie in deze tijden van zware internationale concurrentie. Als de minister-president zich herpakt, en echt werk wil maken van een anti-discriminatiebeleid, dan mag hij in deze rekenen op Groen als partner in het Vlaams parlement.

De minister-president en ik zijn het alvast over één zaak helemaal eens: discriminatie is verwerpelijk. Maar schuldig verzuim door geen verantwoordelijkheid op te nemen als beleidsmaker is dat evenzeer.