Dichter en organisator Guido Lauwaert: ‘Ik kies liever voor de Straatwet dan voor de Wetstraat’

‘Ik ben nog nooit over iets van gedachten veranderd. Op mijn 78^e wandel ik nog altijd op dezelfde weg die ik al als kind bewandelde. Toen al schreef ik gedichten en na een lange carrière van organiseren doe ik dat opnieuw. Koppig blijf ik mezelf. Hoogstens ben ik in al die jaren wat milder geworden.

‘Ik zal minder snel het conflict opzoeken. Toch heb ik niet zo lang geleden iets gedaan wat je zou kunnen omschrijven als een verzetsdaad: mijn vriendin en ik zijn gelukkig gescheiden. Ruim dertig jaar hebben we samengewoond. Maar alles went, zoals alcohol en comfort. Ook de liefde. Die was er nog, maar de passie was op. Tijdens onze laatste reis samen in Cyprus heb ik haast geen woord gezegd. Ik gedroeg me als een vervelende kerel. Maakte veel wandelingen in mijn eentje. Ik twijfelde over onze liaison.

‘Kort na de reis heb ik onze relatie beëindigd. Ze schrok, maar heeft zich snel aangepast. Een jeugdvriend, die altijd keurig op een afstand was gebleven, greep zijn kans. Ze zijn intussen gelukkig getrouwd. Zelf ben ik teruggekeerd naar de stad. Sinds onze scheiding leef ik als een monnik en met mijn ex heb ik nog altijd een goede verstandhouding. Wat wil je meer?’

Niets! Maar wat is de verzetsdaad?

Guido Lauwaert: Dat ik haar de vrijheid heb teruggeschonken. Ze is zeventien jaar jonger. Ik wilde haar niet opzadelen met een oude man vol mankementen. Mijn vrienden vroegen: ‘Guido, waarom verlaat je je comfortzone?’ Ze hadden gelijk: ik had mijn leven lang op rozen kunnen zitten. Et alors? Ik leef nu van de bedelstaf en een schamel pensioentje. Mochten mijn vrienden me niet af en toe steunen, dan zou ik het niet redden.

‘Maar tegelijkertijd zorgt die armoede ook voor nieuwe verbeelding. Poëzie is de oorlog van de vrede. Verzet moet er altijd zijn, niet alleen in oorlogstijd. Ik ben altijd een straatjongen geweest, iemand die kiest voor de Straatwet in plaats van voor de Wetstraat. Ik woon in een oud winkelpand. In de etalage staan mijn schrijfmachines en veel boeken. Mensen kijken soms naar binnen en vragen dan of ik die allemaal gelezen heb. Het resultaat van het gezellige praatje is dat ik vaak een dichtbundel verkoop. Want naast de twijfel is er een zekerheid: ik blijf naast acteur en dichter een verkoper. Een winkelier, een marktkramer, een handelaar in wat me het dierbaarst is: de poëzie.

Twijfelt u vaak?

Lauwaert: Alleen over de integriteit van mensen. Ik heb een basisvertrouwen in iedereen. Tot iemand tegen mijn kar rijdt. Dan draai ik de knop om, zoals je het licht uitdoet. Ik jammer er ook niet te veel over. Zoals je ook niet moet zeuren over het weer. Het weer is het weer: je kunt er niets aan veranderen.

Guido Lauwaert, Het vijfde seizoen, Brains4fun, 160 blz, 35 euro.