‘De spoorstakingen van vandaag zijn stuiptrekkingen van de vakbond en jarenlang wanbeleid’

‘De beste bondgenoot van de Zweedse coalitie is de vakbond’, schrijft Jean-Marie Dedecker over ‘het machtsmisbruik en de normvervaging bij de NMBS’.

De beste bondgenoot van de Zweedse coalitie is de vakbond. Door hun onverdroten stakingsijver om hun doorgeschoten rechten te betonneren, wekken ze de aversie op van de gegijzelde bevolking, die empathie gaat vertonen voor de machthebbers als ze hen eindelijk durven te dwarsbomen. De syndicaten lijden aan het stockholmsyndroom. Ze zitten opgesloten in hun bunker van zelfbeklag en gespeelde verongelijktheid, negerend dat de klassenstrijd al lang gestreden is, terwijl hun bobo’s zelf tot de meubels van het establishment behoren. Ze misbruiken hun macht om hun eigen bevoorrechte positie te consolideren en zijn gedegradeerd tot bastions van zelfgenoegzaamheid.

Het is nochtans een voorrecht om te werken bij de NMBS. De gemiddelde spoorman heeft een vast statuut en krijgt jaarlijks een rugzak met 53 vakantiedagen. Op 365 dagen wordt er hooguit 185 dagen effectief acht uren gewerkt. Terwijl de gewone werkmens tot zijn vijfenzestigste de hort op moet, waakt het corporatistische OVS-SIC bondje van treinbestuurders er angstvallig over dat haar leden al op hun vijfenvijftigste de conducteurspet aan de pensioenwilgen mogen hangen. Syndicaten sturen de locomotief en zijn onderling in een strijd gewikkeld om de macht. Zieltjeswinst wordt afgekocht met exorbitante eisen en het verdedigen van doorgeschoten verworvenheden.

Alle bevorderingen lopen langs het syndicale lidmaatschap, rood of geen brood of met groen moet je het doen. Een chantagemiddel waardoor 90% van de spoorlui zich noodgedwongen laat syndiceren om hogerop te kunnen komen. Lidmaatschap is gratis en lucratief want vakbondspremies worden integraal door de NMBS terugbetaald als afkoopgeld voor de sociale vrede met dotaties tussen de 5.5 en 8 miljoen per jaar aan ACOD, ACV Transcom, VSOA en OVS.

Communautair spook

Machtsmisbruik en normvervaging tieren welig. Vakbonden zorgen voor pensioenpromotie. Een systeem waarbij iemand voor zijn opruststelling nog vlug in een hogere looncategorie gesalarieerd wordt, om zijn pensioen kunstmatig op te laten trekken. Een derde van de inapten, de langdurige arbeidsongeschikten, schrijft ex-spoorbaas Marc Descheemaecker in zijn boek ‘Dwarsligger’ woont in Henegouwen. Mits controle op het misbruik zou dit een besparing opleveren van 30 miljoen euro. Maar naast de grote bonden gijzelen ook microgroepjes als de ASTB-SACT, met aan het hoofd een linkse militante cafébaas, liever de reiziger om dergelijk misbruik te laten voortwoekeren. Het communautaire spook is nooit ver weg. Een tachtigtal vrijgestelden zijn corporatistisch benoemd, want vrije verkiezingen bestaan er niet, vazalliteit wordt beloond met directiefuncties en verhindert vooruitgang.

Het is historisch moeilijk om de trein van de macht te laten ontsporen. Op 22.12.2011 verklaarde spoorman Thierry V. in De Standaard dat hij in zijn 32-jarige loopbaan al 120 keer gestaakt had, en daardoor een half jaar niet gewerkt. Staken zit in de genen van de NMBS. Op blz. 148 van Churchill’s biografie van de historica Ingrid Baraitre: ‘Op 16 mei 1940 besloot Churchill naar Parijs te gaan. Op elke vraag die hij stelde antwoordde de Franse legertop met een vertwijfelend schouderophalen. Hij vernam dat de Fransen een terugtrekking wensten op de lijn Namen-Waver. Bovendien was er in België een staking van de spoorwegarbeiders aan de gang. Dat bemoeilijkte het transport van de strijdkrachten. Waarop Churchill zei: schiet de stakers neer!’ Zelfs een oorlog schijnt de vakbond niet te hinderen. De huidige stakingen zijn nog stuiptrekkingen van de macht door een vastgeroest syndicalisme en een verpolitiseerd wanbeleid.

Dergelijk doorgeschoten profitariaat kon enkel etteren met de medewerking en de medeplichtigheid van de verpolitiseerde directies en raden van bestuur. Die strooiden met uitkoopgeld om hun eigen bevoorrechte posities te vrijwaren. Zitjes in de bestuursraden worden gedaan door de politieke partijen als feodale beloningsschema’s voor ideologisch gelijken. Bekwaamheid is meegenomen, een partijkaart prioritair. Toen de socialist Jannie Haeck tot spoorbaas benoemd werd vroeg hij zich af wat hij als CEO de godganse dag moest uitrichten (Dwarsligger, p.44). In zijn manifest “ABX een kluwen van wanbeheer, zakkenvullerij en privatisering” citeert Peter Delsing ex-spoorbaas Etienne Schouppe ‘Je neemt ze mee op een vliegtuig naar het filiaal dat ze moeten besturen en je geeft ze wat lekkers te eten, wat drank en een duur hotel, maar je geeft ze vooral geen beheersdocument. Die mensen vroegen daar ook zelden om.’

Schouppe heerste jarenlang als een zonnekoning over treinland. In het orkest van verkwistingen speelde hij tegelijkertijd eerste viool en dirigent. Hij overklaste zelfs Napoleon die al wist dat politiek de kunst is om God zo te dienen dat de duivel er niet kwaad om wordt. De CD&V-er kreeg bij zijn vertrek bovenop zijn jaarwedde van 750.000 euro nog een gouden handdruk van 2 miljoen, omdat hij de NMBS had laten ontsporen met een schuldenberg waarvan er 7.400.000 door de staat moest overgenomen worden on de locomotieven op de rails te houden. Hij was de mefisto achter de miljarden kostende sale &lease back operaties en vooral ABX, de grootste treinroof uit onze geschiedenis. Het pakjesbedrijf NMBS-colli met 2.700 ambtenaren (vooral uit Wallonië) draaide evenveel omzet als verlies en werd door Schouppe omgeturnd tot het transportbedrijf ABX. Hij slaagde er in de verliezen te laten oplopen tot ca. 1.9 miljard, die naar verluidt nog altijd in de boeken van de NMBS staan.

Wie dacht dat na de regeerperiode van Schouppe de trein van spoor zou veranderen, had het verkeerd voor. Karel Vinck werd uitgerangeerd en het kibbeltriumviraat Haeck- Lallemand- Descheemaecker rolde ruziënd over de sporen. De zelfbediening bij de vakbonden duurde voort en werd ruim overtroffen door de graaicultuur bij het kader en de directie, communicerende vaten van cliëntelisme. Een ondoordringbaar kluwen van vennootschappen, vastgoedconstructies en consultingbureaus bleef gedijen in de duistere potgrond van de NMBS, die jaarlijks drie miljard euro cadeau krijgt van de belastingbetaler en toch constant financieel en structureel ontspoort. In 2012 hadden Infrabel, de NMBS Holding en – vervoersmaatschappij zo’n 100 filialen, subfilialen en indirecte participaties.

Het zorgde voor lucratieve geldstromen onder het motto “eigen volk eerst”. Zo kreeg de gepensioneerde directeur-generaal Leo Pardon nog een uitloopbaantje bij Euro Immo Star en Herwig Persoons mocht met zijn bvba Battec aan de kassa passeren bij Eurogare, Eurostation en EIS. Voorbeelden legio. Er werden honderden miljoenen betaald aan allerhande consultancy constructies.

In april 2010 kreeg ik via een gunstige wind een gedetailleerd organigram in handen over het reilen en zeilen bij B-Cargo. Terwijl dit NMBS-vehikel 12 miljoen euro verlies per maand incasseerde, gaf het astronomische bedragen uit aan externe consultants die zelfs opliepen tot 350.000 euro per dag. Een bloemlezing van zes pagina’s over misbruik, verkwisting en wanbeleid met vennootschappen als Tri Finance, Syntigo, YTOP, SAP… met belangenvermenging door topkaderleden van de NMBS en hun familie, zoals het spoorgesclacht De Brauwer & consoorten.

Op 29 juni 2010 kreeg ik het bezoek van de Federale Politie (DGJ/ECOFIN -CDBC) om het document op te eisen.. Ze waren vooral geïnteresseerd in de klokkenluider, de opsteller van het epistel. Ik heb er niets meer over gehoord. De kanker van affairisme blijft wel de rails aantasten. Fyra en Diabolo waren amper etterende spoorwonden op een rottend lijk. Schoepen is een kunst.

De huidige spoorbaas Jo Cornu werd verkast van de groene verkwistingsfabriek Electrawinds naar de NMBS. Hij schreef ooit een mooi sociaal economisch manifest “Struisvogels vliegen niet”. Hij hoeft niet te vliegen, we zijn al tevreden als hij de trein kan laten rijden.