De petekinderen van de koning: ‘Het paleis doet grondig onderzoek’

Koning Boudewijn had er 579, koningin Mathilde heeft er tot nu toe 13. Het is een traditie die ooit door Leopold I in het leven is geroepen: de koning en de koningin nemen het peterschap op zich van de zevende opeenvolgende zoon of dochter die in een Belgische familie geboren wordt, of in een niet-Belgisch gezin dat al lange tijd hier woont.

Boudewijn (59): ‘Ik heb drie kinderen. Dat is genoeg’

Dat hij de naam van zijn koninklijke peter zou krijgen, daar bestond zestig jaar geleden geen twijfel over. ‘In Oostkamp woonde nog een andere Boudewijn, die ik pas later heb leren kennen. Toen de koning zestig jaar werd en we als petekinderen naar de feestelijkheden in het koninklijk paleis mochten, zijn we samen gegaan. Daar heb ik de koning ontmoet. Ik heb nog een foto waarop ik hem een hand geef.’

Na de dood van koning Boudewijn in 1993 werden alle petekinderen en metekinderen ook uitgenodigd op de begrafenis. Boudewijn aarzelde geen moment en trok naar Brussel. ‘We stonden op de trappen van de kerk toen de rouwstoet uit het koninklijk paleis kwam. Ik was best aangedaan door zijn overlijden. Hoewel ik hem slechts één keer gezien heb, vond ik het toch belangrijk om afscheid te kunnen nemen.’

De nieuwjaarsbrieven aan zijn peter die hij schreef op school, heeft hij nooit kunnen voorlezen, maar daar heeft hij als kind nooit over getreurd. ‘Ik vind het een mooie traditie, maar hoelang zal ze nog blijven bestaan? Toen ik opgroeide, waren gezinnen van tien kinderen niet ongewoon. Dat is vandaag helemaal anders. Ik heb zelf ook maar drie kinderen. Dat is genoeg. (lacht)

Yaénice (3) – ‘Het paleis doet grondig onderzoek’

De ambtenaar aan het loket krabde zich even in het haar, toen Nico Naudts en Stephanie Tempels vroegen wat ze moesten doen om hun zevende dochter tot petekind van koningin Mathilde te maken. ‘Dat hadden ze nog nooit meegemaakt’, zegt Nico. Ze zochten het dan maar zelf uit, en stuurden een aanvraag naar het koninklijk paleis. Na een paar maanden kregen ze een brief waarin stond dat Mathilde het meterschap aanvaard had. Yaénice kreeg een zilveren schaaltje cadeau tijdens een officieel moment in het stadhuis van Lokeren. ‘De hele procedure duurde best lang, omdat de diensten van het koninklijk paleis blijkbaar grondig onderzoek doen naar de achtergrond van het gezin’, zegt Stephanie. ‘Je mag geen strafblad hebben.’

Een ‘Mathilde’ is Yaénice niet geworden. Dat zou wat wringen met Inaya, Naenia, Maïllys, Taike, Jaélyne en Athenaïs, zoals de zes zussen heten. Vorig jaar sloot Fenya als achtste dochter het rijtje af. ‘Nico en ik komen allebei uit een groot gezin’, zegt Stephanie. ‘Ik ben de oudste van zeven, Nico is de jongste van tien. Ik wist al vroeg dat ik veel kinderen wilde.’

Op haar vijftiende zal Yaénice samen met de andere petekinderen uitgenodigd worden voor het kerstconcert in het paleis. Nico: ‘Een echte band opbouwen met koningin Mathilde zal er waarschijnlijk niet in zitten, maar dat ze haar meter is, zal altijd uniek blijven.’

Fabiola (59): ‘Ik voel me verbonden met koningin Fabiola’

Ze herinnert het zich nog goed, die warme zomer van 1976. Koning Boudewijn zat een kwarteeuw op de troon en samen met alle andere petekinderen van het koningspaar was ze uitgenodigd op een groot feest in het Sportpaleis. Daar zat ze, in haar communiekleedje, tussen andere Fabiola’s. ‘De meeste hadden bloemen bij zich, maar ik zat daar met lege handen. Mijn oudere zus was de dag ervoor getrouwd, mijn ouders hadden vergeten om iets mee te nemen. Eén meisje had een heel groot boeket, en van haar moeder kreeg ik een roos om af te geven aan de koningin. Ik was zo blij.’

In de middelbare school had ze het even wat lastig met haar naam, maar dat was snel voorbij. ‘Ik heb een eigen kledingboetiek in Loenhout en die heb ik Fabiola genoemd. Ik ben trots op mijn naam.’

Op een kastje in de hal staat nog steeds een gesigneerde foto van Fabiola en Boudewijn, die ze toegestuurd kreeg toen ze trouwde. ‘De naam van Fabiola is met een andere pen geschreven en begint wat te vervagen, jammer genoeg. Ook al heb ik haar nooit persoonlijk gekend, ik voel me toch ergens verbonden met haar.’