‘De machocultuur bij Sporza maakte geen indruk op mij. Ik voelde vooral medelijden’

Ze zijn ongerust als ze elkaar enkele dagen niet horen en ze zien elkaar al lang niet meer gewoon als vrienden. ‘We beschouwen elkaar als familie’, vertelt Evi Hanssen over haar beste vriend.

Bij binnenkomst in de Antwerpse woning van Marc Gervais (46) vallen ze meteen op: de vele foto’s van de twee zonen van tv- en radiopresentatrice Evi Hanssen (45). Hij en zijn partner Vincent zijn dan ook de peters van Scout (15) en Mac (13). ‘We zien Evi, haar man Kurt en de twee kinderen haast wekelijks’, zegt Gervais. ‘We beschouwen elkaar als familie’, vult Hanssen aan. ‘Zo voelt het toch. Marc en zijn partner Vincent zullen ook altijd uitgenodigd worden op familiefeesten. Ook als mijn nichtje jarig is, bijvoorbeeld. Meer nog, toen mijn ouders dertien jaar geleden trouwden, was Vincent de getuige van mijn stiefvader. Marc was dan weer mijn getuige toen ik in 2023 trouwde. Hij was samen met Vincent ook de logische peter voor mijn beide kinderen. Ze waren de allereerste babysits van mijn oudste zoon.’ Ik woonde toen nog hier in de buurt en ging enkele weken na de bevalling met mijn toenmalige man Fred een avondje naar de film. Scout is toen hier in het appartement gebleven.’

‘Meteen de hele nacht’, lacht Marc. ‘Toen de film gedaan was, was Scout zo diep aan het slapen dat we aan Evi en Fred gezegd hebben: laat hem maar hier en kom hem morgenvroeg maar ophalen.’

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

Marc Gervais: Via een gemeenschappelijke vriendin: Karoline Kamosi, ook wel bekend als zangeres Leki. Die werkte toen als presentatrice voor de muziekzender TMF, zeg maar de Vlaamse MTV. En Evi ook.

Evi Hanssen: Ik was toen 23 en zocht een plek in de stad om te gaan wonen. Karoline ook. Dus besloten we om te gaan cohousen. Op een dag zei Karoline: ‘Ik heb iets keitofs gevonden in Borgerhout, maar het is eigenlijk voor drie personen. Vind je het erg als mijn goede vriend Marc bij ons komt wonen?’ Ik zag daar geen graten in, en voilà: dat was het begin van de vriendschap met Marc.

Gervais: Uiteindelijk hebben we toch een jaar of zes samengewoond, al is Karoline op een gegeven moment vertrokken en is Evi’s ex Fred in de plaats gekomen. Pas in 2008 ben ik dan elders gaan wonen. Als je in totaal zes jaar samenwoont – ook al is het niet als koppel – leer je elkaar door en door kennen. Vandaar dat onze band zo sterk is, denk ik.

Jullie werden dus samengebracht door Leki. Ze is een tijd ernstig ziek geweest door een hersenontsteking. Hoe gaat het nu met haar?

Gervais: Het gaat de goede richting uit, zeker op cognitief vlak. Qua motoriek is er nog een langere weg te gaan. Maar ik ben optimistisch. Ik ben sowieso erg trots op haar.

Hanssen: Karoline is de slimste vrouw die ik ken. En waanzinnig getalenteerd.

U werkt ook voor haar. Wat doet u precies?

Gervais: Ik doe vooral haar administratie. Ik ben zowat haar personal assistant.

Het is niet uw enige bezigheid. U doceert Frans aan een hogeschool, maar daarnaast heeft u ook nog eens uw eigen bijlesbureau. Altijd aan het werk?

Gervais: Ik begeleid inderdaad scholieren en studenten in allerlei vakken. Dus niet alleen Frans. Als er iemand voor Latijn komt, denk ik wel eens: oei, dat is dertig jaar geleden. Maar ik sla dingen snel op. Dat is mijn grote kracht. Ik kan me vandaag beginnen te verdiepen in vastgoed en over drie weken ben ik een specialist in kadasters. Daarnaast heb ik een goed inzicht in leermethodes. Vaak lopen scholieren en studenten niet vast op de leerstof maar op de methode om ze onder de knie te krijgen. Maar om op je vraag te antwoorden: ik vind dat leuk en zelfs ontspannend. Als ik moet kiezen tussen naar een film kijken en mijn Latijn opfrissen, kies ik voor het laatste.

Het onderwijs ligt onder vuur. We scoren steeds slechter in internationale vergelijkingen. Hoe verklaart u dat?

Gervais: Ik ben ervan overtuigd dat onze jongeren dezelfde verstandelijke capaciteiten hebben als dertig jaar geleden. Ook met ons onderwijs is er in se weinig mis. Maar onze kinderen krijgen te veel impulsen. Hoeveel uren per dag zijn ze op hun gsm bezig? En dan hebben ze nog al hun hobby’s. Wat deden wij destijds? Naar school gaan, ons huiswerk maken, en in het weekend naar de jeugdbeweging.

Hanssen: En na ons huiswerk een uurtje tv-kijken.

Gervais: Ik merk het bijvoorbeeld aan mijn hogeschoolstudenten. Die zitten voor verschillende taken in allerlei whatsappgroepen. Wel, het stopt daar nooit. Ze posten op zaterdagavond om tien uur iets, maar ook op zondagochtend om 7 uur. En tussendoor de fitness, de vrienden en de fuif. Er is geen onderscheid meer tussen school en vrije tijd.

Merkt u dat ook bij uw tieners?

Hanssen: Zeker. Daarom leg ik ook regels op. ’s Avonds vraag ik hen om de gsm’s uit te zetten. Anders slapen ze niet goed. Zeker mijn jongste zoon heeft voldoende slaap nodig, anders raakt hij overprikkeld. Ik leg ook wel uit waaróm ik zoiets van hen vraag, zodat ze weten dat het voor hun welzijn is. Maar ik wil nog even gezegd hebben dat het superhandig is om een vriend als Marc te hebben: als mijn kinderen iets niet snappen van hun huiswerk bellen ze gewoon naar hun peter. (lacht)

Is er iets wat u van Evi zou kunnen leren?

Gervais: De dingen die ik niet kan veranderen aanvaarden. Ik heb het moeilijk om problemen los te laten, of ze op z’n minst een plek te geven. Evi kan dat wel.

Hanssen: Marc is ook meer een pleaser dan ik. Hij zal zes ballen in de lucht willen houden voor zes verschillende mensen en teleurgesteld zijn als hij er één laat vallen. Terwijl ik dan denk: ik heb maar twee handen, vier ballen lukt, pech voor vijf en zes.

En andersom, wat kunt u van Marc leren?

Hanssen: Hij kan zich veel beter aanpassen aan mensen en situaties. Als iets me niet zint, zul je het wel aan mij zien. En daarnaast ben ik een beetje jaloers op zijn talenkennis. Wist je bijvoorbeeld dat Marc Chinees spreekt?

Gervais: Mandarijns eigenlijk, wat een andere taal is dan Kantonees. Maar ik heb dat inderdaad gestudeerd, naast Frans en Spaans. Ik wilde diplomaat worden, dus leek het me handig om de taal van circa een miljard mensen te spreken. Helaas, ik ben niet door het examen geraakt. Niet dat ik daar nu spijt van heb. Ik had een te romantisch beeld van die job.

En wat wilde u als tiener worden?

Hanssen: Wat ik geworden ben: tv- en radiomaakster, zangeres, schrijfster. Niet dat ik dat van thuis heb meegekregen. Mijn moeder werkte als kleuterleidster, mijn vader als bankbediende, mijn stiefvader als elektricien. Mijn broers staan allemaal in het onderwijs. Maar ik zocht als kind al het podium op: zingen, klarinetspelen. Ik zat bijvoorbeeld in het koor van Gert en Samson. Daarna ben ik naar het conservatorium gegaan. Op mijn 22 heb ik dan gesolliciteerd bij TMF en is mijn mediacarrière echt begonnen. En al de rest is daar organisch uit gegroeid: mijn werk voor Radio Donna, voor Sporza, voor VTM. Ik ben iemand die er honderd procent voor gaat als iets mij interesseert. Maar als ik het gevoel heb dat ik me niet ga amuseren, haak ik af.

U bent ook een van de weinige Vlaamse mediafiguren die echt is doorgebroken in Nederland. Hoe verklaart u dat?

Hanssen: Het is begonnen met de presentatie van Expeditie Robinson, dat een Vlaams-Nederlandse coproductie was. Zo ging de bal aan het rollen. Ik werd bijvoorbeeld een vaste gaste in De Wereld Draait Door, maar ik zat in Nederland bijvoorbeeld ook in een seizoen van Wie Is De Mol? Ik kreeg zeker in het begin van Vlaamse journalisten wel eens de opmerking dat mijn Nederlandse succes te danken was aan mijn ‘exotische’ accent, maar na twintig jaar denk ik dat ik mag zeggen dat ik goed ben ik mijn vak.

De Wereld Draait Door kwam in het nieuws door de toxische werkomstandigheden die er soms heersten. Bent u daar zelf mee geconfronteerd?

Hanssen: Ik heb daar niets van gemerkt. Maar ik zit natuurlijk ook in een geprivilegieerde positie: ik ben een van de mensen die voor de schermen werkt, dus tegen mij is iedereen vriendelijk. Ik besef dat het er achter de schermen anders aan toe kan gaan. Toen ik nog bij Sporza werkte, heerste daar een machocultuur die nu niet meer getolereerd zou worden, inclusief seksistische opmerkingen. Maar als iemand zo’n foute uitspraak deed, dacht ik gewoon: loser! Wat het gedrag voor alle duidelijkheid niet goedpraat, maar het maakte geen indruk op mij. Ik voelde vooral medelijden. Ik vond het zielig gedrag.

Ander voorbeeld: de gigantische hoeveelheid uren die ik als beginnende presentatrice bij TMF draaide. Dat zou ik nu ook niet meer pikken. Maar toen was ik zo fier als een gieter. Dat is heel dubbel, hè: je werkt ongezond hard, maar tegelijk ben je blij dat je die kansen krijgt en dat je dat werk op je cv kunt zetten. Maar het is goed dat het nu een thema is en er open over gesproken wordt. Dat kon vroeger niet.

U was heel open over het afscheid van uw moeder. U was nog samen met haar op tv, en jullie maakten samen een boek en een podcast voordat ze overleed.

Hanssen: Waarom moeten we sommige onderwerpen zo angstvallig uit de weg gaan? Iedereen wordt met de dood geconfronteerd, maar er wordt zo weinig over gesproken. Mijn moeder koos ervoor, toen ze te horen had gekregen dat ze terminaal was, om er gewoon open met ons over te communiceren. En dat maakte het mogelijk om de tijd die ons nog restte zeer bewust in te vullen.

Zo hebben we nog heel veel mooie momenten kunnen beleven. Dat is toch beter dan wat er onvermijdelijk staat te gebeuren niet onder ogen te zien, en zo de kans op kostbare momenten en gesprekken te missen?

Gervais: Evi en Arlette hebben op die manier mensen in een soortgelijke situatie kunnen inspireren. Dat bewonder ik enorm in hen.

Hanssen: Mijn moeder was een geweldige vrouw. Op een dag stond ze samen met mijn stiefvader bij mij thuis, met twee flessen champagne, want ze had goed en slecht nieuws. ‘Het goede nieuws: ik heb een auto gekocht. Het slechte nieuws: ik heb kanker.’ En weet je wat? Enkele uren later is de moeder van Marc gestorven. Ik heb hem toen nog gezegd: kom naar hier, het heeft geen zin dat je alleen thuis verdrietig zit te wezen. En dat werd nog een warme avond, ondanks alle slechte nieuws. Ook dat is echte vriendschap.