‘De Afrikaanse gemeenschap in Antwerpen leeft naast elkaar, en dat moeten we aanpakken’

Vandaag wonen er in Antwerpen zo’n 7000 mensen van Sub-Saharaans Afrikaanse afkomst. Dat zijn er ongeveer zeventig procent meer dan vijftien jaar geleden. Stilaan vinden ook zij de weg naar de lokale politiek. De 47-jarige Kadra Farah Bouh met roots in Djibouti koos voor PVDA: ‘Ik ben een belichaming van de diversiteit in Antwerpen.’

Hoe ben je in de politiek beland?

KADRA FARAH BOUH: Mijn man (Patrick Govaerts, nvdr.) is eerst militant geworden bij PVDA. Ik ben daarna met hem beginnen meegaan naar evenementen van de partij. Aanvankelijk was dat vooral uit nieuwsgierigheid, maar geleidelijk aan zag ik dat mijn visie overeenkwam met die van de partij.

In 2012 vonden mijn man en ik dat onze huisdokter te duur was geworden. We ontdekten dat we ons via PVDA bij Geneeskunde voor het Volk konden aansluiten en zo zijn we partijleden geworden.

Wat is jouw bijdrage geworden voor de partij?

BOUH: In 2012 was ik flyers aan het uitdelen in de Handelsstraat in Antwerpen. Afro-Antwerpenaren die mij zagen, waren onder de indruk. Ze stelden voor dat ik me kandidaat zou stellen voor de gemeenteraads- en districtsverkiezingen. Ik voelde mij daar toen nog niet echt klaar voor. Vandaag is het juiste moment om mijn gemeenschap te vertegenwoordigen. De Afrikaanse gemeenschap in Antwerpen is groot, maar aan de andere kant is ze ook onzichtbaar. We leven naast elkaar, niet mét elkaar en dat moeten we aanpakken.

Mijn eerste stappen heb ik bij de Somalische gemeenschap gezet. Daar heb ik een lezing gegeven waarin ik PVDA voorstelde. Het is een kleine partij, maar ze wil via beleid verandering realiseren en oplossingen vinden.

Wat trekt jou aan in PVDA?

BOUH: Andere partijen laten zich enkel zien wanneer de verkiezingen aangebroken zijn. PVDA heeft op voorhand een grote bevraging gedaan bij de inwoners van Antwerpen. Op basis van die bevraging heeft ze een partijprogramma uitgetekend. We hebben ook huisbezoeken gedaan.

De visie van PVDA is er een op mensenmaat. Wij zijn in eerste instantie geen politici, maar mensen. Daarom zijn we tegen de toenemende macht van bouwpromotoren en tegen privatisering. Het is heel jammer dat zelfs de kinderopvang in Antwerpen geprivatiseerd wordt. Voor een vrouw met een leefloon en een kind dat ze moet onderhouden, is het moeilijk om kinderopvang te betalen. En wanneer ze dan – als gevolg daarvan – niet op zoek gaat naar werk, wordt haar uitkering geschorst! Het is een vicieuze cirkel die het zelfvertrouwen van mensen schendt.

Kadra, je bent een zwarte moslima. Schrikt dat je niet af om je verkiesbaar te stellen, gezien het hevige hoofddoekendebat in Antwerpen?

BOUH: (Glimlacht) Ik ben een belichaming van de diversiteit in Antwerpen. Ik neem deel aan deze verkiezingen omdat ik het wil opnemen voor vrouwen die aan hun lot zijn overgelaten en op alle vlakken discriminatie en vooroordelen ervaren. Ik wil verandering.

Waar ik, met mijn kandidatuur als zwarte moslima, naar streef is dat er respect komt voor vrouwen met een migratieachtergrond.

Waar ik, met mijn kandidatuur als zwarte moslima, naar streef is dat er respect komt voor vrouwen met een migratieachtergrond. Het zou geen probleem mogen zijn voor een vrouw met een hoofddoek om werk te kunnen vinden. Het huidige Antwerpse beleid schiet tekort.

De aanvallen op jouw identiteit storen je?

BOUH: Wat mij stoort, is dat wanneer wij als zwarte vrouwen geweld en seksisme aankaarten, we als ‘angry black women’ worden weggezet, terwijl het wel degelijk relevante problemen zijn. Vrouwenbesnijdenis, geweld tegen vrouwen, de loonkloof: het moet allemaal aangepakt worden.

Diversiteit moet aanvaard worden in Antwerpen, het maakt de stad mooi. Helaas hanteert het huidige Antwerpse beleid een politiek van verdeel en heers en doet ze aan stigmatisering.

We moeten stoppen met het problematiseren van mensen die dezelfde identiteit (zwart en/of moslima, nvdr.) als ik hebben. Ik heb plichten, maar ook rechten. Ik woon hier nu zeventien jaar en ik heb het recht om op te komen hoe ik ben.

Wat wil je als Afro-Antwerpenaar veranderen met PVDA?

BOUH: Ik moet wel eerst verkozen worden, natuurlijk. (lacht) Ik droom van een multidisciplinair centrum waar een huisdokter, psycholoog, verschillende hulpverleners en verplegers samenwerken.

Ik pleit ook voor een informatiebalie waar mensen informatie over woning, onderwijs… kunnen opvragen. Dat is vooral belangrijk voor vrouwen met een migratieachtergrond, omdat zij de meest gestigmatiseerde bevolkingsgroep in Antwerpen zijn, zeker de laagopgeleide vrouwen onder hen.

Daarnaast wil ik activiteiten organiseren voor de Afrikaanse gemeenschap om de leden ervan te verbinden en het samenleven te verbeteren. Mijn wens is dat Antwerpen een stad op mensenmaat wordt. Laten we de stad niet veranderen voor promotoren en miljonairs, maar voor hardwerkende en gewone mensen.

© Lieven Miguel Kandolo / StampMedia