Wallonië legt de lat hoog en mikt op 30 procent biologische landbouw in 2030. Dat is 5 procent meer dan Europa verwacht in het kader van zijn Green Deal. Alleen wil de consument (nog) niet mee.
Biologische landbouw kreeg veel aandacht op de Foire de Libramont, de grote en drukbezochte landbouwbeurs in Wallonië die na twee jaar afwezigheid vorig weekend opnieuw plaatsvond.
Voor Wallonië is biologische landbouw een belangrijke beleidskeuze. Met het vorig jaar goedgekeurde Plan Bio 2030 streeft de Waalse regering naar 30 procent biologisch landbouwgebied in 2030 – tegenover 12,4 procent eind 2021 – en 15 procent marktaandeel voor biologische landbouwproducten. Het plan is een onderdeel van het Waalse relanceplan en is gebudgetteerd op 30 miljoen euro.
Wallonië geldt als de locomotief van de Belgische biolandbouw, aldus het Waalse landbouwagentschap Apaq-W. Walen zijn goed voor 46 procent van de bioconsumptie in België, terwijl ze 32 procent van de bevolking vertegenwoordigen. Wallonië telt ook 76 procent van alle Belgische biologische landbouwproducenten en 92 procent van de biologische landbouwgrond.
In vergelijking met andere Europese landen ligt het Belgische aandeel van de biologische landbouw met ruim 7 procent onder het Europese gemiddelde van 9 procent. Maar biologische landbouwproducten in België zaten de laatste jaren in de lift.
Tot zover het goede nieuws. Door de stijgende kosten van het levensonderhoud, de inflatie en de oorlog in Oekraïne, is deprijs voor veel consumenten allesbepalend geworden en laten ze de duurdere biologische producten en het lokale, korte circuit opnieuw links liggen. ‘De biologische landbouw heeft de blues’, kopte Le Soir begin deze week.
‘Het is inderdaad lastig op dit moment’, zegt Pierre Le Maire, al twintig jaar bioboer en voorzitter van de raad van bestuur van beroepsorganisatie Biowallonie. Le Maire teelt granen en groenten ‘zowel voor het lokale circuit als voor de diepvriesindustrie’ op een gebied van maar liefst 200 hectaren.
‘Biologische landbouwproducenten maken zich zorgen over hoe ze het hoofd boven water zullen houden nu de prijzen van energie en basisproducten stijgen en er op korte termijn geen hoop op verbetering is. Boeren die al economisch kwetsbaar waren of die alleen op de biologische kar zijn gesprongen uit winstbejag – en niet ook vanwege de onderliggende filosofie van zorg om het milieu en dierenwelzijn – krabben zich nu in de haren en wankelen. En ook de consument heeft het lastig. Mensen die tijdens de pandemie al eens lokaal of biologisch kochten, houden nu de vinger op de knip en besparen op voeding, omdat ze bijvoorbeeld toch nog op reis willen.’
Het grootste knelpunt voor de verdere ontwikkeling van de biologische landbouw in Wallonië is voor Le Maire dan ook niet het opschalen van de productie, maar het aan de man brengen van biologische landbouwproducten. ‘De sector kan de productie zeker verhogen, als het moet naar 30 procent van het Waalse landbouwgebied, maar dan moeten we onze producten beter vermarkten en op zoek gaan naar nieuwe en wellicht buitenlandse afzetmarkten. De lokale consumptie is gewoon te klein.’
