Bruno Vanobbergen is directeur van het agentschap Opgroeien en voormalig kinderrechtencommissaris. Hij wordt de nieuwe topman van Katholiek Onderwijs Vlaanderen.
Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?
Dat een op de zeven jongeren het secundair onderwijs verlaat zonder diploma, in de centrumsteden zelfs een op de vijf.
Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?
In ons land zitten nog erg veel schotten tussen de verschillende sectoren. Terwijl je complexe problemen – denk aan schooluitval of kinderarmoede – niet met één departement kunt oplossen. Interdisciplinair werken is dé sleutel tot een betere wereld.
Wat is uw grootste prestatie?
Dat ik er de laatste tien à vijftien jaar in ben geslaagd om het bredere publiek en verschillende beleidsdomeinen warm te maken voor het belang van kinderrechten.
Wat is uw grootste mislukking?
Ik ben een grote fan van het Nederlandse ‘Instituut voor Briljante mislukkingen’ en zijn filosofie: omarm je mislukkingen.
Hebt u al eens overwogen om te emigreren?
In de natte, donkere maanden zeg ik geregeld tegen mijn vrouw: ‘Zuid-Afrika, wat denk je?’ Waarop zij dan zegt: ‘Nee, Griekenland.’ Maar we zitten nog altijd in Gent.
Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?
In 1985 ging ik met de scouts op kamp naar Rheinbach in Duitsland: heel ver van huis, toch voor een dertienjarige. Ik herinner me levendig hoe we daar alles zelf moesten sjorren en hoe ik op een nacht in m’n eentje in het bos werd gedropt. Ik moest er een tentje bouwen en de volgende ochtend de weg terugvinden. Wat een heerlijke tijd.
Ik ben vijf jaar geleden gestopt met Twitter. Nog geen seconde spijt gehad.
Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?
Als kinderrechtencommissaris zat ik op Twitter, maar vijf jaar geleden ben ik er meteen mee gestopt. Nog geen seconde spijt gehad.
Van welke beslissing hebt u het meest spijt?
Die vraag zou ik willen omdraaien. Jaren geleden stond ik op het punt om na een etentje in Antwerpen naar huis te rijden, rond één uur ’s nachts. Een vriend sms’te me: dat ik naar Brussel moest komen, want Prince zou optreden in de Viage. Ik was moe en twijfelde enorm, maar ben toch gegaan. En Prince was in topvorm, hij heeft gespeeld van drie tot zes. Mocht ik dat níét hebben gedaan, dan zou me dat heel erg gespeten hebben.
Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?
Het Stabat Mater van Pergolesi, in de versie van Andreas Scholl en Barbara Bonney.
Waarover zou u meer willen weten?
Over het heelal. Als kind heb ik er nog spreekbeurten over gegeven, maar sindsdien heb ik het noodgedwongen losgelaten. Ooit komt er vast weer tijd om me erin te verdiepen.
Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?
Een paar duizenden euro’s. Telkens als ik een lezing geef, gaat mijn vergoeding naar het goede doel.
Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?
Leren omgaan met de angst ze ooit te verliezen. Gelukkig is er Leonard Nolens, dat helpt.
Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?
Ik zou het liefst elke dag sporten, maar ben al heel blij als ik twee keer per week minivoetbal kan spelen.
Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?
Absoluut. Al is de impact op gezinnen en kinderen enorm, dus hopelijk is het nooit nodig.
Wat hebt u geleerd in het leven?
Hoe belangrijk het is om telkens opnieuw met elkaar in gesprek te gaan, zeker als het lastig spreken is.
Bruno Vanobbergen volgt Lieven Boeve op als topman Katholiek Onderwijs
