Gaea Schoeters is boos om de beelden van een feestende Conner Rousseau. ‘Dat het om het trouwfeest van zijn broer ging, en dat daarbij de regels zijn gevolgd, doen niet ter zake.’
Dag Conner,
Was het een leuk feestje ?
Toen ik dat filmpje zag, was ik niet zozeer kwaad, maar vooral diep teleurgesteld. En met mij tientallen anderen. En nog meer toen ik je uitleg hoorde. Dat het volgens de Franse regels in orde was. En er dus geen vuiltje aan de lucht is. Op welke planeet leef jij eigenlijk?
Weken, wat zeg ik, maandenlang, heeft de burger onmenselijke inspanningen geleverd. We hebben onze kinderen thuisgehouden. Digitaal les laten volgen. Tegelijkertijd getelewerkt. We hebben onze deuren gesloten voor onze vrienden. Onze ouders niet gezien. Grootouders het bezoek van hun kleinkinderen ontzegd. Theaters, concertzalen, bioscopen, musea, sportclubs, cafés en restaurants hebben hun deuren gesloten.
De gevolgen, menselijk en financieel, zijn niet te overzien. De hele cultuursector ligt plat. Duizenden mensen verloren hun inkomen, en hebben bij gebrek aan een sluitend statuut nauwelijks een sociaal vangnet. Topmusici staan rekken te vullen in de supermarkt om rond te komen.
We hebben dat gedaan. Zonder morren. Voor het algemeen belang. Het zorgpersoneel heeft zich uit de naad gewerkt. Overuren gedraaid. Collega’s zien ziek worden. Zien sterven ook. Mensen hebben hun partner, hun kind, hun ouders maandenlang moeten missen omdat de grenzen gesloten waren. Ouderlingen vereenzaamden in tehuizen. Ouders zagen hun gehandicapte kinderen niet. Kwetsbare kinderen werden teruggestuurd naar probleemgezinnen. Mishandeld. Misbruikt. Vrouwen vingen klappen. Economisch, want die vangen vrouwen altijd eerst, en fysiek.
We hebben dat verdragen. We hadden geen keuze. Het was collateral damage. Nevenschade bij de bestrijding van een pandemie. Wie het ongeluk had klein behuisd te zijn, zat wekenlang opgesloten op een kleine ruimte, zonder tuin. Wie het ongeluk had single te zijn, zag wekenlang niemand. Wie het ongeluk had arme ouders te hebben, zag zijn leerkansen met de dag dalen.
De armoedecijfers stegen. De zelfmoordcijfers stegen. De depressiecijfers stegen. Mensen gingen dood omdat alle niet dringende medische hulp werd uitgesteld. Mensen gingen alleen dood. Families konden geen afscheid nemen, hun doden zelfs niet begraven, of toch niet samen, zoals het hoort. Al die offers hebben wij gebracht. Voor het algemeen belang.
Maar jij, Conner? Jij moest naar de trouw van je broer. Naar een feestje.
Maandenlang hebben mensen verjaardagsfeesten, communies, huwelijken en zelfs begrafenissen uitgesteld. Uit burgerzin. Niet zo voor King Connah. Het is nog niet erg genoeg dat de burger al maandenlang moet leven met een niet-aflatende chaos aan even wisselende als opportunistische maatregelen, met slechte communicatie, met electoraal-geïnspireerde politieke kortzichtigheid, met een gebrek aan doortastendheid, met de koehandel met lobbyende belangengroepen, met onbekwaamheid, met leugens, nee, dit moest er nog bovenop. Adding insult to injury.
Intussen is het halve land weer in lockdown. Leeft Antwerpen onder een avondklok, wat de stad dichter bij haar fascistische verleden brengt dan ooit. En is de cultuursector, die zich de afgelopen maanden in honderd bochten heeft geplooid om te overleven, op vele plaatsen opnieuw platgelegd. Maanden creatieve inspanning gaan verloren. Honderden waardevolle projecten, die troost en warmte kunnen bieden en voor sociale samenhang zorgen de vuilbak in. En waarom?
Omdat ook in Antwerpen nogal wat mensen naar de trouw van hun broer gingen. Of naar de verjaardag van hun zus. Of naar het jubileum van hun opa.
Dat is begrijpelijk: we zijn allemaal mensen, en dit is voor iedereen zwaar. En de een heeft nu eenmaal meer verantwoordelijkheidszin dan de ander.
Beste Conner, een echte leider had zijn broer gezegd dat het niet het moment is voor een trouwfeest.
Maar jij, Conner, pretendeert een staatsman te zijn. Een staatsman heeft verantwoordelijkheid. Een voorbeeldfunctie. Jij, met je jonge achterban van feestvierders, nog meer dan anderen.
Een leider inspireert. Een leider had zijn broer gezegd dat het niet het moment is voor een trouwfeest. Een leider gaat niet in volle oorlog naar een feestje, om vervolgens zijn advocaten af te sturen op diegene die de foto’s uitbracht. Want daar gaat het niet om. Zelfs niet als je erin geluisd bent.
Wat schreef je op Facebook? ‘Het blijft echt heel belangrijk om ons aan de regels te houden. Hou afstand, beperk je contacten en draag een mondmasker. Samen kunnen we dit. Geniet van het weekend en take care x’ En dan dus dit.
Hoeveel advertenties met een applausje voor de zorg ga je kopen om dit goed te maken? Want het dit soort gedrag, het onverantwoordelijke gedrag van een groep verwende hipsters die meer consument dan burger is, enkel aan zichzelf denkt en zijn privileges niet wil opgeven, dat het virus verspreidt dat hun collega’s en patiënten doodt.
Dat we met een crisis als deze zitten, en de tweede golf zo snel en zo hard toeslaat, is net omdat een stel handige ritselaars, zowel onder de politici als onder de burgers, de letter van de wet naar hun hand proberen te zetten, in plaats van de geest van de maatregelen te volgen. En hun eigen belang en belangen boven het algemeen belang stellen. Of het nu de noden van VOKA betreft, of de trouw van hun broer.
Toen je partijvoorzitter werd, zei ik dat dat einde zou betekenen van het socialisme. Dat was fout. Het is erger dan dat: politici als jij duwen de burger steeds verder weg van de politiek. Deze arrogantie – of is het echt onnadenkendheid? – brengt ons weer een stap dichter bij de ‘wereldloosheid’ waar Hannah Arendt altijd voor waarschuwde, en die ons bij een gebrek aan politieke betrokkenheid en gemeenschappelijke verantwoordelijkheid, burgerzin dus, boven het hoofd hangt.
Nu moet de burger straks, in het stemhokje, kiezen tussen leugenaars die in belang van economie niet alleen het advies van experten naast zich neerleggen, maar hun woorden zelfs verdraaien, politici die het vermijden van gezichtsverlies belangrijker vinden dan het beschermen van de volksgezondheid, onbekwame knoeiers die eindeloos talmen terwijl er dringend gehandeld moet worden, en een onverantwoordelijke, egocentrische puber, die per se zijn feestje moest hebben. Joy. Welk alternatief hebben we nu nog?
Had toch gewoon sorry gezegd. ‘C’était con.’ Dan zouden de goedgelovigen onder ons nog kunnen denken dat je het begrijpt, waarover het echt gaat. Staatsman zijn. Socialist zijn. Het belang van de groep laten voorgaan op je eigen belang.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier