‘Wat wacht er achter het wokegordijn?’

Opnieuw werd een week gedomineerd door ‘woke’. ‘Een welgekomen afleiding van wat er werkelijk foutloopt’, schrijft de Gentse schepen Astrid De Bruycker (Vooruit).

Geen week geraken we tegenwoordig nog door zonder woke. Altijd valt wel ergens weer een rel over te maken. Maar deze opinie gaat niet over woke. Want van jeugdromanpersonages die dik of lelijk heten, lig ik niet wakker. Als een groepje scholieren in Nederland vriendelijk vraagt om het niet énkel over jongens en meisjes te hebben, lijkt me dat geen wereldnieuws. En als Dalilla Hermans als sterkste kandidaat uit een selectie komt, wil ik haar proficiat en succes wensen.

Wat me wel uit mijn slaap hield deze week is hoe weer maar eens zoveel inkt mocht vloeien, zoveel uren op radio en tv mochten gewijd worden aan een debat dat enkel bestaat om de ware problemen aan het zicht te onttrekken. Gulzig en gretig stort het hele leger, van helfie tot partijvoorzitter, zich dan in dat debat. Zo’n ‘wokegordijn’ is namelijk een welgekomen afleiding van wat er onder je hoede werkelijk foutloopt.

Dan hoeft het niet te gaan over hoe vandaag een sterk cv nog steeds beduidend sterker blijkt met een Vlaamse dan met een vreemde naam. Bij praktijktesten die de Stad Gent liet uitvoeren op de arbeidsmarkt kregen kandidaten met een buitenlandse herkomst, maar een even sterk cv, 16 procent minder uitnodigingen. En dan waren zij er nog niet het slechtst aan toe: oudere kandidaten krijgen 25 procent minder uitnodigingen dan hun jonge evenknieën, transgender personen mogen 29 procent minder vaak op gesprek en van de nochtans even gekwalificeerde dove kandiddaten mocht bijna de helft (42 procent) thuisblijven.

Tienduizenden vacatures geraken niet ingevuld en tegelijk blijven sommige werkgevers discrimineren? Je zou denken dat daar de kracht van verandering dringend nodig is.

Dan hoeft het evenmin te gaan over hoe wonen nog nooit zo duur was als vandaag. Wil je een huis kopen, dan moet je opboksen tegen grote investeerders die de prijzen de hoogte in jagen. Wil je huren, dan moet je een stevige waarborg neertellen én vaak een hoge huurprijs betalen voor te weinig kwaliteit. Met 170.000 gezinnen op de wachtlijst voor sociaal wonen, blijft toch een half miljard aan beschikbaar Vlaams budget onbenut. Wie in afwachting een huurpremie wil krijgen, moet daar 4 jaar op wachten. Duurzaam en betaalbaar wonen wordt steeds moeilijker. 

Voeg daaraan toe: wie geen Vlaams klinkende naam heeft, delft ook hier weer veel vaker het onderspit. Bij praktijktesten die Karim Bachar (Vooruit) liet uitvoeren in Antwerpen, bleek 18 procent van de makelaars op de huurmarkt consequent te discrimineren tegen etnische minderheden. Worstelen met de wooncrisis, valt de Vlaamse beleidsmakers echter zwaarder dan een zoveelste rondje worstelen met woke.

Dan hoeft het tot slot zelfs niet te gaan over de steeds talrijker brooddozen die leeg blijven en de klassen die dit schooljaar nog geen leerkracht Nederlands hebben gezien. Ons onderwijs kreunt onder een ongezien lerarentekort en wie wel nog voor de klas staat, dreigt te begeven onder een groeiende werkdruk. De meest kwetsbare leerlingen zijn als eerste de dupe. En zo dreigt ons onderwijs precies het omgekeerde te doen van wat het beoogt. Want waar je wieg staat, heeft steeds meer in plaats van minder impact op wat je kansen op school en later in het leven zullen zijn. Waar blijft Vlaanderen? Waar blijven de gelijke kansen in het onderwijs? Waar blijft de maximumfactuur in het secundair onderwijs?

‘Un train peut en cacher un autre.’ Als het wokegordijn is opgetrokken dan wachten er lege brooddozen en ditto klassen, een joekel van een wooncrisis en een wraakroepende verspilling van talent door aanhoudende discriminatie. Laten we voortaan vooral daarmee worstelen.